บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1103

บทที่ 1103 ท่านผู้พิพากษาผู้ทรงเกียรติ

หลิวอวิ๋นชุนที่นั่งอยู่บนเกวียน เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ก็มีปฏิกิริยาอยากจะลงจากเกวียนเพื่อคุกเข่าคำนับโดยทันที

โชคดีที่ซุนอี้มีปฏิกิริยาไว จึงกดตัวนางไว้บนเกวียน

ซุนอี้กระซิบเสียงต่ำมากข้างหูหลิวอวิ๋นชุน “บรรพบุรุษ ท่านอยู่เฉย ๆ หน่อยเถิด ท่านโหวถามอะไรก็ตอบไปตามนั้น”

“ทั้งศาลว่าการอำเภอชีวิตของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด ล้วนอยู่ในกำมือของท่านแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น แววตาของหลิวอวิ๋นชุนเผยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าตนเองเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา จะมีอำนาจมากมายเช่นนั้นได้อย่างไร

แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาอันอ่อนโยนของฉินเฟิง หลิวอวิ๋นชุนก็ค่อย ๆ มีความกล้ามากขึ้น

“ทุกคำพูดของข้าน้อยล้วนเป็นความจริง ชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลหลิวทั้งหมดสามารถเป็นพยานได้”

“อีกอย่างตอนที่พวกข้าถูกจับเข้าศาลว่าการอำเภอชาวบ้านก็ล้วนเห็นกันทั้งนั้น”

เมื่อพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหลักฐานชัดเจน ฉินเฟิงถึงขั้นไม่อยากจะเรียกพยานมาอีก

เขาเหลือบตามองไปที่หม่าฟางหยวนที่ใบหน้าซีดเผือดราวกับคนตาย

“ถึงตาท่านแล้ว ท่านนายอำเภอหม่า”

“ตอนนี้มีคนมากมายที่สามารถพิสูจน์ได้ว่า เป็นท่านที่ใส่ความหลิวอวิ๋นเซียว่าเป็นนักโทษหลบหนี และยังจะเอาผิดชาวบ้านหมู่บ้านตระกูลหลิวข้อหาให้ที่พักพิงอีก”

“เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่?”

หม่าฟางหยวนตัวสั่นด้วยความกลัว แม้แต่เจ้าเมืองใต้เท้าก็ยังถูกฉินเฟิงจัดการได้อย่างง่ายดาย

เขาเป็นเพียงนายอำเภอคนหนึ่ง ฉินเฟิงเพียงขยับนิ้วมือก็สามารถบดขยี้เขาได้มิใช่หรือ?

หม่าฟางหยวนคุกเข่าลงกับพื้น ร้องครวญครางขึ้นมาทันที “ขอท่านโหวฉินโปรดพิจารณา ข้าน้อยก็ถูกบีบบังคับเช่นกัน”

“ตระกูลหวังมีรากฐานมั่นคงในอำเภอหมิง หากไม่ได้รับความเห็นชอบจากตระกูลหวัง ตำแหน่งนายอำเภอของข้าน้อยก็คงไม่ต่างอะไรกับขี้หมา”

“พูดตรง ๆ ก็คือ ข้าน้อยเป็นเพียงสุนัขที่ตระกูลหวังเลี้ยงไว้เท่านั้น”

“เมื่อตระกูลหวังพอใจ ข้าน้อยถึงจะได้ซดน้ำแกงสักถ้วย หากตระกูลหวังไม่พอใจ อย่าว่าแต่น้ำแกงเลย แม้แต่ความตายก็ยังไม่รู้ว่าจะตายอย่างไร”

“แม้แต่เจ้าเมืองก็ยังเป็นคนในตระกูลหวัง ท่านจะให้ข้าน้อยทำอย่างไรได้?”

เมื่อเห็นหม่าฟางหยวนคุกเข่าร้องขอความเมตตา พี่น้องหลิวอวิ๋นชุนและหลิวอวิ๋นชิวแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

พวกนางคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป จึงพร้อมใจกันหยิกต้นขาตัวเองหนึ่งที

เมื่อรู้สึกเจ็บ จึงตระหนักว่าทุกอย่างนี้เป็นเรื่องจริง

หม่าฟางหยวนเป็นถึงนายอำเภอแต่ต่อหน้าโหวฉิน กลับต้องก้มหัวขอความเมตตา สถานะของโหวฉินท่านสูงส่งเพียงใดกัน?

พี่น้องสองคนพยายามจินตนาการถึงอำนาจของฉินเฟิงสุดความสามารถ แต่ด้วยจินตนาการที่มีจำกัด ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน

ฉินเฟิงมองหม่าฟางหยวนด้วยความสนใจ

“ข้าย่อมรู้ดีว่าเจ้าไม่มีอิสระในการตัดสินใจ หากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ ข้าจะยอมฟังเจ้าพูดวกวนทำไม คงลากตัวเจ้าไปประหารไปแล้ว”

“หากเจ้าเพียงแค่ถูกตระกูลหวังข่มขู่ จนต้องทำเรื่องผิดไปด้วยความจำเป็น แสดงว่าเจ้ายังพอมีทางรอด ข้าก็จะละเว้นชีวิตเจ้าไว้”

“ในทางกลับกัน หากเจ้าเป็นสุนัขรับใช้ตระกูลหวังโดยสมบูรณ์ ทำทุกอย่างเพื่อเอาใจพวกเขา ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เจ้ามีชีวิตเดินออกจากที่ว่าการนี้อย่างแน่นอน”

หม่าฟางหยวนคลานอยู่บนพื้น พูดเสียงสะอื้น “ขอท่านโหวสืบสวนให้ถี่ถ้วน ข้าน้อยมารับตำแหน่งที่อำเภอหมิงมาสิบปีแล้ว ตลอดสิบปีนี้ ศาลว่าการอำเภอเป็นเพียงแค่ของประดับเท่านั้น”

“ที่ว่าการแห่งนี้ ยังด้อยค่ากว่าศาลเล็ก ๆ ของตระกูลหวังเสียอีก”

“นอกจากเรื่องทางการแล้ว เรื่องน้อยใหญ่ในอำเภอหมิงล้วนอยู่ในการตัดสินใจของตระกูลหวังทั้งสิ้น”

“แม้แต่การรายงานตัวของข้าน้อย ก็ต้องผ่านความเห็นชอบจากตระกูลหวังก่อน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน