บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1108

บทที่ 1108 ในที่สุดก็จะถึงบ้านแล้ว

หลิวอวิ๋นเซียไม่เข้าใจเหตุผลมากมายขนาดนั้น นางได้ทุ่มเทตัวเองให้แล้ว แต่ฉินเฟิงกลับปฏิเสธและหาข้ออ้างต่าง ๆ ชัดเจนว่าเขาไม่สนใจนางเลย

ก็สมควรแล้ว เขาเป็นหนึ่งในผู้มีอำนาจสูงสุดของแคว้นนี้

ภรรยาเอกทั้งสามคนล้วนเป็นเชื้อพระวงศ์ ส่วนนางเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา

คนที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างฉินเฟิงย่อมไม่เหมือนหวังฉีที่ ‘หิวจนไม่เลือกกิน’

แม้จะรู้ว่าการพึ่งพาฉินเฟิงคงไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว แต่หลิวอวิ๋นเซียก็ไม่ท้อแท้แต่อย่างใด

เพราะฉินเฟิงเคยบอกว่าจะให้นางทำงานที่ศาลว่าการอำเภอ

ก่อนหน้านี้หลิวอวิ๋นเซียยังเป็นผู้ต้องหาที่ศาลว่าการอำเภอออกหมายจับ แต่พลิกกลับกลายเป็นเจ้าหน้าที่ของศาลว่าการอำเภอการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ช่างเหมือนความฝัน

หลิวอวิ๋นเซียรีบถามว่า “ท่านโหวฉินเหตุใดท่านจึงให้ข้ามาทำงานที่ศาลว่าการอำเภอ?”

“ข้าเป็นสตรีนะเจ้าคะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ฉินเฟิงตอบอย่างหงุดหงิด “เป็นสตรีแล้วเป็นไร? ศาลว่าการอำเภอมีความรับผิดชอบสูง ย่อมต้องใช้คนที่มีความสามารถ ไม่เกี่ยวกับเพศ”

“เจ้าเด็กคนนี้ ทั้งกล้าหาญและมีไหวพริบ ยังมีความเด็ดเดี่ยวที่สตรีอื่นหาได้ยาก ที่สำคัญที่สุดคือ เจ้าเป็นคนรู้จักความเป็นจริง”

“หากข้าไม่ดูแลเจ้า ด้วยนิสัยของเจ้า เพื่อหาชีวิตที่ดีให้พี่น้อง เกรงว่าเจ้าคงจะเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงอีกกระมัง?”

“นี่เป็นหนทางที่รวดเร็วและง่ายดายที่สุด อีกทั้งยังเป็นวิธีที่แก้ปัญหาได้ตลอดไป”

เมื่อฉินเฟิงพูดตรง ๆ เช่นนั้น แม้แต่หลิวอวิ๋นเซียก็อดที่จะมีสีหน้าแดงระเรื่อไม่ได้

แต่นางมองออกว่าท่านโหวฉินผู้นี้แตกต่างจากคนทั่วไป หากเป็นคนอื่นคงชี้หน้าด่านางว่าเป็นหญิงไร้ยางอายไปแล้ว

แต่ฉินเฟิงกลับไม่ได้รังเกียจนางแม้แต่น้อย ซ้ำยังตั้งใจจะช่วยสนับสนุนนาง ทำให้หลิวอวิ๋นเซียรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง และยิ่งเคารพนับถือฉินเฟิงมากขึ้นไปอีก

ที่ฉินเฟิงให้ความสำคัญกับหลิวอวิ๋นเซีย ล้วนเป็นการพิจารณาเพื่อผลประโยชน์ทั้งสิ้น

หม่าฟางหยวนเป็นคนซื่อตรงเกินไป แม้เขาจะสัญญาอย่างเด็ดเดี่ยวว่าจะต้องเป็นขุนนางที่ดี

แต่บางครั้งความฝันก็คงเป็นเพียงความฝัน มักจะพ่ายแพ้ต่อความโหดร้ายของความเป็นจริงได้ง่าย

เขาตกเป็นเครื่องมือของผู้อื่นได้ง่ายเกินไป หรือเมื่อเผชิญกับแรงกดดัน ก็อาจจะยอมประนีประนอม

แต่หลิวอวิ๋นเซียนั้นกลับตรงกันข้าม จากการที่นางสืบข้อมูลตระกูลหวังก็พอจะตัดสินได้ หากมีหลิวอวิ๋นเซียช่วยเหลือหม่าฟางหยวน ก็จะเป็นเรื่องดีสำหรับทั้งเมืองหมิงด้วย

นี่ก็ถือเป็นการที่ฉินเฟิงช่วยเหลือพี่น้องสามคนตระกูลหลิวทางอ้อม

มีคำกล่าวว่า สอนให้คนตกปลาดีกว่าให้ปลาเขากิน

เมื่อรู้ว่าหลิวอวิ๋นเซียจะได้ทำงานที่ศาลว่าการอำเภอพี่สาวหลิวอวิ๋นชุนและน้องสาวหลิวอวิ๋นชิวก็ดีใจเป็นที่สุด สายตาที่พวกนางมองมาที่ฉินเฟิงก็ยิ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น หากไม่ใช่เพราะหลิวอวิ๋นชุนบาดเจ็บอยู่ คงคุกเข่าโขกศีรษะขอบคุณไปแล้ว

ในขณะที่ฉินเฟิงยึดมั่นในหลักการช่วยเหลือผู้อื่นให้ถึงที่สุด และกำลังเตรียมจะกำจัดความชั่วร้ายทั้งหมดในเมืองหมิงก่อนจากไป เพื่อให้หม่าฟางหยวนมีสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างสบายในการเป็นขุนนาง

ขบวนรถม้าที่มีหลี่เซียวหลานและคนอื่น ๆ ได้เดินทางเข้าสู่เขตพื้นที่รอบเมืองหลวงอย่างเงียบ ๆ แล้ว

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อีกสองถึงสามวันก็จะเข้าถึงเมืองหลวง

ทางเมืองหลวงก็ได้ส่งกองกำลังใหญ่ออกมาต้อนรับแต่เนิ่น ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ

เพราะผู้คนในขบวนรถม้านี้ล้วนเป็นบุคคลสำคัญทั้งสิ้น ทั้งองค์หญิงแห่งแคว้นเหลียงจักรพรรดินีแห่งเป่ยตี๋ธิดาคนโตตระกูลฉิน และแม่ทัพทั้งสามแห่งชายแดนเหนือ

หากเกิดความผิดพลาดขึ้นมา ก็จะกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน