บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1111

บทที่ 1111 โจรสามพี่น้อง

หลังจากสั่งการเสร็จ ฉินเฟิงก็เดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงตามแผนที่วางไว้

แต่เพื่อหลีกเลี่ยงการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้น ฉินเฟิงจงใจลดความเร็วในการเดินทางลง

เนื่องจากเกราะของกองทหารม้าทมิฬหนักเกินไป ฉินเฟิงจึงส่งคนไปยังอำเภอใกล้เคียงเพื่อจ้างเกวียนหลายคัน และซื้อม้าจนหมดทุกตัว

กองทหารม้าทมิฬที่ทนทุกข์กับเกราะหนัก มาหลายวัน ในที่สุดก็ได้ผ่อนคลายเสียที

พวกเขาต่างถอดเกราะออก นำเกราะหนักที่มีราคาแพงไปวางบนเกวียน หรือให้ม้าบรรทุกของลากไป แม้แต่แผ่นเกราะบนตัวม้าศึกก็ถูกถอดออกทั้งหมด

แม้แต่ม้าศึกก็ยังกระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้นที่รู้สึกเบาตัวขึ้น

ด้วยเหตุนี้ กองทหารม้าทมิฬห้าสิบนายในชุดเกราะหนัก จึงกลายเป็นทหารม้าเบาไร้เกราะ หากเวลานี้เจอกองทหารม้าโจมตี คงต้องเสียท่าแน่

แต่ที่นี่ก็อยู่ในเขตแดนแคว้นต้าเหลียง นอกจากจะมีกลุ่มกบฏมาลอบสังหารฉินเฟิงก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยมากนัก

แต่เพื่อความไม่ประมาท ฉินเฟิงยังคงส่งกองทหารม้าทมิฬห้านายออกไปทำหน้าที่ ‘ทหารลาดตระเวน’ รวมกับองครักษ์เสื้อแพรที่คอยเคลื่อนไหวอยู่รอบ ๆ ถือว่าสร้างพื้นที่ปลอดภัยในรัศมีสิบลี้

เมื่อมีเกวียน แม่ลูกหนิวเอ้อร์ก็สบายขึ้นมาก อย่างน้อยก็ไม่ต้องนั่งโยกเยกบนหลังม้า

ในขณะที่ฉินเฟิงกำลังรอจ้าวอวี้หลงที่ไปติดต่อองครักษ์เสื้อแพรในป่าเล็ก ๆ ห่างจากฉินเฟิงไม่ถึงยี่สิบลี้ มีโจรราวยี่สิบกว่าคนกำลังวางแผนบางอย่างอยู่

ผู้นำคือ อู๋เหอลี่

“ท่านหัวหน้า! พบฉินเฟิงอยู่บนถนนหลวงห่างออกไปยี่สิบลี้!”

เมื่อได้ยินรายงานจากสายลับ ทุกคนในที่นั้นก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที

ฉางเฉิงไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย รีบลุกขึ้นยืนและถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พวกเขาตามมาไล่ล่าพวกเราหรือไม่?”

สายลับส่ายหน้าซ้ำ ๆ “ไม่น่าใช่ พวกเขาถอดเกราะหนักออกหมดแล้ว ไม่ใช่ท่าทีที่จะรบแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉางเฉิงถึงได้ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เขากลัวฉินเฟิงจริง ๆ

ทว่าเฉินเหยียนจงกลับดูตื่นเต้นมาก ตาเบิกโพลง พยายามลุกขึ้นยืนทั้งที่ขาบาดเจ็บ โงนเงนไปมา

“ดีมาก!”

“พี่ใหญ่ กองทหารม้าทมิฬของฉินเฟิงถอดเกราะออกหมดแล้ว นี่เป็นโอกาสดีที่หาได้ยาก พวกเราควรจู่โจมพวกเขาตอนที่ไม่ทันตั้งตัว”

อู๋เหอลี่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย ยกมือห้ามข้อเสนอของเฉินเหยียนจงทันที

“เมื่อไม่มีเกราะหนักถ่วง กองทหารม้าทมิฬกลับจะยิ่งอันตรายกว่าเดิม!”

“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าฝีมือธนูของกองทหารม้าทมิฬแม่นยำเพียงใด?”

“ทหารม้าหนักไม่ถนัดการไล่ล่า แต่เมื่อถอดเกราะออกกลายเป็นทหารม้าเบาหากพวกเราโผล่หน้าออกไป จะต้องถูกไล่ล่าจนแทบสิ้นซาก”

“ในเมื่อฉินเฟิงไม่รู้ร่องรอยของพวกเรา ก็อย่าไปยุ่งกับเขาเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เฉินเหยียนจงก็หมดแรงทันที

เขารู้สึกเสียใจในใจ ตอนที่แอบเข้าไปในอำเภอหยูผิง และสังหารอู๋เฉิงกง พวกเขาพลาดทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนก จึงต้องรีบหนีออกมา มิเช่นนั้นก็คงได้ธนูและเกราะมาบ้างแล้ว

“พี่ใหญ่ คราวนี้พวกเราไปอำเภอหมิง จะต้องหาทางเอาอาวุธและเกราะที่ใช้การได้มาให้ได้”

ไม่พูดเสียยังดี ฉางเฉิงจ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจ

“หากจับตัวได้ แค่มีอู๋เฉิงกงเป็นตัวประกัน จะกลัวอะไรว่าไม่มีอาวุธ?”

“คราวนี้ไปอำเภอหมิง เจ้าอย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่ามอีก!”

ในตอนนั้นเอง อู่เหอลี่พูดด้วยสายตามุ่งมั่น “ไม่ไปอำเภอหมิงแล้ว!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน