บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1162

บทที่ 1162 ล้อมโจมตีและการทำลายแนวป้องกัน

ซุนปออยู่ในชุดเกราะหนัก มือถือขวานใหญ่ ถูกทหารรับใช้ห้อมล้อมคุ้มครองอย่างแน่นหนา

แม้จะเป็นเช่นนั้น ซุนปอก็เหนื่อยจนหอบแฮ่ก บนไหล่ยังปักอยู่ด้วยลูกธนูหนึ่งดอก

หากไม่ใช่เพราะเกราะที่แข็งแกร่ง ลูกธนูไม่อาจทะลุการป้องกัน เพียงธนูดอกเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้ซุนปอสูญเสียความสามารถในการต่อสู้

ซุนปอยังเป็นเช่นนี้ แม่ทัพนายกองที่เหลือยิ่งใกล้หมดเรี่ยวแรง หากไม่ใช่เพราะเป็นทหารชั้นยอด สวมเกราะครบชุด และมีพละกำลังเต็มเปี่ยม คงล้มพับไปนานแล้ว

“แม่ทัพ! กองทัพกบฏโจมตีอย่างดุดัน พวกข้าทนรับมือต่อไปได้ยากแล้ว”

“แม่ทัพ! กองทัพของพวกเราสูญเสียอย่างหนัก”

“แม่ทัพกองทัพของพวกเราเหลือไม่ถึงสามพันคนแล้ว ทหารแต่ละกองถูกกองทัพกบฏแบ่งแยกล้อมโจมตี ต่างคนต่างสู้กันอยู่”

ข่าวร้ายส่งมาไม่ขาดสาย ซุนปอปวดหัวตุบ ๆ

ไม่ต้องพูดถึงแม่ทัพนายกองอื่น แม้แต่รอบตัวเขาเองก็เหลือทหารองครักษ์เพียงไม่กี่ร้อยคน

เมื่อเผชิญกับศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าหลายเท่าล้อมโจมตี ได้แต่ต้านทานอย่างยากลำบาก ไม่มีเรี่ยวแรงจะโต้กลับแล้ว

ความหวังเดียวในตอนนี้ คือฝากความหวังไว้กับทหารม้าเบาแห่งเป่ยซี

ภายใต้การคุ้มครองของทหารรับใช้ ซุนปอยกขวานใหญ่ขึ้นเหนือศีรษะ สังหารศัตรูที่สวมเกราะหนักเช่นกันตรงหน้าในการโจมตีครั้งเดียว

แม้จะอายุห้าสิบปีแล้ว ซุนปอก็ยังคงความห้าวหาญไม่ต่างจากวันวาน

น่าเสียดาย แม้เขาจะกล้าหาญเพียงใด ก็ไม่อาจพลิกสถานการณ์ที่ย่ำแย่นี้ได้

“เหล่าทหารม้าเบาแห่งเป่ยซี อยู่ที่ใดกัน!”

“เหล่าทหารม้าเบาแห่งเป่ยซี อยู่ที่ใดกัน!”

“เหตุใดกองกำลังเสริมยังไม่มา ทหารม้าเบาแห่งเป่ยซี กล้าทอดทิ้งข้าหรือ?!”

ซุนปอตะโกนก้องอย่างคลุ้มคลั่ง เสียงสะท้อนก้องไปทั่วสนามรบ น่าเสียดายที่ไม่ได้รับการตอบรับใด ๆ

ยิ่งเขาตะโกนมากเท่าไร ก็ยิ่งสิ้นหวังมากเท่านั้น

เพราะซุนปอรู้ดีว่า แม้ทหารม้าเบาแห่งเป่ยซีจะมาถึง ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถพลิกสถานการณ์รบได้ แต่อย่างน้อยนี่ก็เป็นความหวังเดียวที่เหลืออยู่

ในขณะนั้น เสียงโห่ร้องสังหารดังมาจากทุกทิศทุกทาง

ซุนปอได้ยินเสียงเหล่านั้นอย่างชัดเจน นั่นหมายความว่าความแตกต่างของจำนวนทหารระหว่างฝ่ายเราและศัตรูนั้นห่างกันมาก

“ฆ่า!”

ซุนปอตะโกนก้อง นำทหารในชุดเกราะหนักห้าสิบนาย และทหารรับใช้สองร้อยนาย บุกเข้าโจมตีกองทัพข้าศึกที่แน่นขนัดอย่างบ้าระห่ำ

อาศัยชุดเกราะที่แข็งแกร่ง ทหารสองร้อยห้าสิบนายที่เหลืออยู่รอบกายซุนปอ ปะทะกับกองทัพศัตรูครั้งแล้วครั้งเล่า

แม้ว่าทหารราบของกองกำลังกบฏจะพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานหลังจากนั้น ภาพที่ทำให้ซุนปอสิ้นหวังก็ปรากฏขึ้น

ทหารราบในชุดเกราะหนักนับพันนายปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา

ในชั่วพริบตา สถานการณ์พลิกผัน ซุนปอถูกล้อมอีกครั้ง ได้แต่ต้านทานอย่างยากลำบาก

แม้รู้ว่าต้องตาย เขาก็ไม่อาจยอมแพ้ได้ หากยอมแพ้ก็จะถูกกองกำลังกบฏสังหารราวกับหั่นผักฉะนั้น

เมื่อสองฝ่ายปะทะกัน ยังไม่มีการสูญเสียมากนัก แต่เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแตกพ่าย เริ่มถอยหรือหนี การสังหารที่แท้จริงจึงจะเริ่มขึ้น

เขามองดูทหารองครักษ์ข้างกายล้มลงทีละคน

ซุนปอแทบหมดเรี่ยวแรง ภายใต้การคุ้มครองของกองทหารรับใช้ เขายันขวานใหญ่พลางหอบหายใจเฮือกใหญ่

ขวานใหญ่ที่เคยฟาดฟันอย่างห้าวหาญในอดีต บัดนี้หนักราวกับพันชั่ง ทุกครั้งที่ยกขึ้นต้องใช้แรงจนหมดตัว

แม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่อาจเปลี่ยนอาวุธได้ เพราะต้องเผชิญหน้ากับกองทหารราบในชุดเกราะหนัก จำเป็นต้องใช้อาวุธยาวรักษาระยะห่างที่ปลอดภัย พร้อมทั้งสร้างความเสียหายทะลุเกราะได้อย่างมีประสิทธิภาพ

“หรือว่า กองทัพหน้าของข้าจะต้องจบชีวิตลงที่นี่ทั้งหมด?”

“ฉินเฟิง! ไอ้ชาติชั่ว เมื่อไหร่เจ้าจะมาเก็บศพข้าเสียที!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน