บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 117

บทที่ 117 งานเลี้ยงสำหรับคนทั้งเมือง

เมื่อฉินเสี่ยวฝูได้ยินว่าต้องการจองหอเซียนเมามาย ก็พลันเม้มปาก แล้วพูดว่า “นายน้อย แม้ว่าท่านอยากจะเลี้ยงแขกก็ไม่จำเป็นต้องเลือกหอเซียนเมามายกระมังขอรับ? มีหอสุราใหญ่ ๆ นับไม่ถ้วนในเมืองหลวง และถ้าใครจะได้กำไรจากเงินนี้ก็ไม่ควรเป็นหอเซียนเมามายมิใช่หรือ?”

ฉินเฟิงยกขาขึ้นเตะหนึ่งที เขาระบายความโกรธทั้งหมดจากบิดาลงบนร่างกายของฉินเสี่ยวฝู

ฉินเสี่ยวฝูถูกเตะไปหนึ่งที แต่แทนที่จะวิ่งหนีกลับรู้สึกตื่นเต้น มิใช่เพราะเขามีรสนิยมชอบความเจ็บปวด แต่เป็นเพราะรู้ว่าทุกการกระทำของฉินเฟิงสามารถหาโอกาสตักตวงผลประโยชน์ได้ต่างหาก!

ผู้เป็นนายเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าจะไปรู้อะไร พ่อค้าที่มีชื่อเสียงและบรรดาลูกหลานขุนนางเหล่านั้น แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นแก่หน้าข้า พวกเขาจะรู้สึกเป็นเกียรติก็ต่อเมื่อจัดงานเลี้ยงขึ้นที่หอเซียนเมามาย ท้ายที่สุดแล้วที่นั่นเป็นอาณาเขตขององค์ชายรอง อีกอย่างเงินหนึ่งพันตำลึงเงินนี้ แค่แสดงให้จ้าวฉางฟู่ดูก็เพียงพอ แต่ห้ามให้เขาเด็ดขาด บอกว่าเราจะชำระบัญชีทั้งหมดภายหลังก็พอ”

ดังคำกล่าวที่ว่า คนใกล้ชาดติดสีแดง คนใกล้หมึกติดสีดำ เมื่อเขาติดตามฉินเฟิง ฉินเสี่ยวฝูย่อมได้เรียนรู้อุบายที่เลวร้ายเช่นกัน

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เขาก็เข้าใจเจตนาของฉินเฟิงทันที คนเป็นบ่าวหัวเราะอย่างชั่วร้าย “ฮี่ ๆ นายน้อยวางแผนที่จะกินแล้วชักดาบหรือขอรับ?”

ฉินเฟิงเงยหน้าขึ้น และพูดอย่างภาคภูมิใจ “หากข้าจะกินแล้วจ้าวฉางฟู่จะทำอันใดได้? จะปล่อยให้เขาขัดแข้งขัดขาข้าลับหลังเฉย ๆ ได้อย่างไร? ในเมื่อเปิดศึกกันแล้วก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด ใครขี้ขลาดคนนั้นเป็นลูกหมา! เมื่อทุกคนมาถึงแล้วเจ้าจงต้อนรับพวกเขาให้ดี อย่าปล่อยให้พวกเขาหนีไป รั้งไว้จนกว่าข้าจะไปถึงให้ได้”

ใบหน้าของฉินเสี่ยวฝูเต็มไปด้วยความสุข เขาตบหน้าอกรับประกัน “นายน้อยวางใจได้ขอรับ ได้เงินพันตำลึงเงินมาเมื่อใดล่ะก็…”

ฉินเสี่ยวฝูยังไม่ทันพูดตบ ฉินเฟิงก็โบกมือ เพื่อให้ฉินเสี่ยวฝูไสหัวออกไปได้แล้ว “ให้เจ้า!”

เตะหนึ่งทีมีค่าเท่ากับเงินพันตำลึงเงิน ฉินเสี่ยวฝูแทบจะรอไม่ไหวที่จะล้างก้นรอ ฉินเฟิงเตะเขาทุกวัน ก็ดีสิ ชายหนุ่มมีความสุขมากจนวิ่งกระตือรือร้นออกไป

หลินฉวีฉีมองดูฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ไม่แปลกใจที่แม้ฉินเฟิงจะเหยียบย่ำฉินเสี่ยวฝูตลอดทั้งวัน แต่ทั้งคู่กลับมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ที่แท้เป็นเพราะฉินเสี่ยวฝูตักตวงผลประโยชน์ได้มากมายจากผู้เป็นนายนี่เอง

หลังจากมอบหมายงานอย่างชัดเจนแล้ว ฉินเฟิงก็เรียหาชูเฟิงกับเสี่ยวเซียงเซียงเพื่อไปที่หน่วยลาดตระเวน

สถานที่สำคัญอย่างหน่วยลาดตระเวนผู้ไม่เกี่ยวข้องล้วนห้ามเข้า!

ฉินเฟิงใช้เงินสองร้อยตำลึงเงินเพื่อเปลี่ยนจากผู้ไม่เกี่ยวข้องเป็นคนคุ้นเคย ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ ในเมืองหลวงแห่งนี้ หากไม่มีเงินก้าวเดียวก็เดินได้ลำบากโดยแท้ นี่ยิ่งเสริมสร้างความมุ่งมั่นในการทำมาหากินของนายน้อยฉินมากยิ่งขึ้น

ภายใต้การนำขององครักษ์หลายคน ในที่สุดฉินเฟิงก็หาสวีโม่พบ

เมื่อเห็นฉินเฟิงมาโดยไม่ได้รับเชิญ สวีโม่ก็ประหลาดใจมาก และรีบเข้าไปต้อนรับ “พี่ฉิน ลมอะไรพัดเจ้ามาที่นี่?”

ฉินเฟิงขยิบตา ส่งสัญญาณให้คนที่เหลือออกไปได้ เมื่อไม่มีคนนอกอยู่ เขาจึงลดเสียงลง และกระซิบว่า “ครั้งก่อนที่จัดการกับพรรคพยัคฆ์มังกร ข้ามิได้สัญญากับเจ้าว่าจะช่วยเจ้าเปิดประตูไปปิดทองที่ชายแดนหรอกหรือ? บัดนี้โอกาสมาถึงแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าก็แสดงฝีมือต่อหน้าฝ่าบาทได้เลย อย่าว่าแต่รองแม่ทัพเลย แม้แต่ตำแหน่งแม่ทัพก็ไม่วิ่งหนีเจ้าไปไหนแน่นอน”

หลายวันมานี้สวีโม่กำลังกังวลเกี่ยวกับการเข้าร่วมในสงครามเป่ยตี๋ สงครามได้รับการยืนยัน และถึงเวลาที่จะต้องเลือกแม่ทัพกับรองแม่ทัพแล้ว อย่างไรก็ตาม สวีโม่ยังอายุน้อยเกินไป และมีประสบการณ์เพียงหยิบมือเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ

ยิ่งกว่านั้นการคัดเลือกทั้งหมดล้วนควบคุมโดยนายพลชั้นสูงและขุนนางคนสำคัญของราชสำนัก พวกเขาต้องยกตำแหน่งให้ลูกหลานของตัวเองก่อนที่จะมาถึงสวีโม่อย่างแน่นอน

ตอนนี้ฉินเฟิงอยู่ที่นี่แล้ว สวีโม่พลันตะโกนอย่างตื่นเต้น “เยี่ยมไปเลย! พี่ฉิน การตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตของข้าคือการเป็นพี่น้องกับเจ้า!”

ฉินเฟิงโบกมือเป็นเชิงบอกอีกฝ่ายว่าไม่จำเป็นต้องใส่ใจ “เราทุกคนต่างก็เป็นพี่น้องกัน ไม่จำเป็นต้องห่างเหินกันเช่นนี้ มีอะไรดี ๆ ข้าย่อมคิดถึงเจ้าก่อน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน