บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1207

บทที่ 1207 หมาป่าแห่งแดนเหนือ

กองทหารม้าร้อยนายภายใต้การนำของเฉินเหยียนจงนอกจากกองทหารม้าที่เฝ้าอยู่ที่ปากหมู่บ้านและคอยดูแลม้า ซึ่งหลบหนีทันทีที่พบเจอกับอันตราย โจรทุกคนที่ลงจากหลังม้าและเข้าไปในหมู่บ้านหม่ากวนถูกสังหารจนหมดสิ้น

ส่วนโจรที่หลบหนีไปก็ถูกทหารม้าเบาแห่งเป่ยซีไล่ล่าตามไป

เป็นไปตามที่ฉินเฟิงคาดการณ์ไว้ล่วงหน้า พวกโจรเหล่านี้ไม่ลังเลที่จะมุ่งหน้าไปยังท่าข้ามแม่น้ำ ผลลัพธ์เป็นที่คาดเดาได้ ที่ท่าข้ามแม่น้ำมีทหารม้าเบาแห่งเป่ยซีรออยู่แล้ว

เมื่อถูกโจมตีจากสองทาง โจรที่เหลือเพียงสิบคนถูกสังหารไปหกคนในทันที ส่วนอีกสี่คนที่เหลือถูกจับเป็นเชลย

ตั้งแต่ฉินเฟิงมาถึงหมู่บ้านหม่ากวนจนกระทั่งการต่อสู้สิ้นสุดลง ทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วยาม

หลังจากนับจำนวนผู้เสียชีวิตหลังการต่อสู้ ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านหม่ากวนเสียชีวิตไปยี่สิบเจ็ดคน ส่วนใหญ่เป็นชายฉกรรจ์วัยแรงงาน

เมื่อนึกถึงว่ามีหลายครอบครัวที่สูญเสียเสาหลัก ฉินเฟิงรู้สึกเจ็บปวดใจ เขาอยากชดเชยให้กับชาวบ้านหม่ากวน แต่คนตายไม่อาจฟื้นคืนชีพ สิ่งที่ฉินเฟิงทำได้มีจำกัดมาก

ฉินเฟิงออกคำสั่งโดยตรงให้เหล่าทหารช่วยชาวบ้านจัดการงานศพ

บนลานโล่งหน้าศาลบรรพชน ฉินเฟิงนั่งอยู่บนหินบดเมล็ดพืช มองดูโจรทั้งสี่คนที่ถูกคุมตัวมาตรงหน้า แล้วโบกมือเบา ๆ

“ไม่จำเป็นต้องใช้คนมากขนาดนี้ เก็บไว้หนึ่งคน ที่เหลือฆ่าทิ้งไปเลย”

โจรทั้งสี่คนตกใจกลัวจนร้องโวยวายในทันที น่าเสียดายที่นอกจากจะทำให้ฉินเฟิงรู้สึกรังเกียจมากขึ้นแล้ว พวกมันไม่ได้รับความเมตตาแม้แต่น้อย

โจรสามคนถูกลากตัวออกไปทันที ส่วนคนที่เหลือตกใจกลัวจนตัวสั่นเทา สีหน้าซีดเผือดราวกับคนตาย

ในฐานะทหารแดนใต้ เขาย่อมเคยได้ยินชื่อเสียงของฉินเฟิงมาก่อน วันนี้ในที่สุดก็ได้พบตัวจริง แต่กลับเหมือนฝันร้าย

“ท่าน…ท่านอ๋องไม่ว่าท่านจะถามอะไร ข้าน้อยจะบอกทุกอย่างที่รู้ ไม่มีปิดบัง”

พูดเล่นอะไร! ท่านอ๋องที่อยู่ตรงหน้านี้ เป็นคนที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา

ถึงจะให้ความกล้าเขาร้อยเท่า เขาก็ไม่กล้าแสร้งทำเป็นเชื่อฟังแต่ลับหลังไม่ทำตามต่อหน้าฉินเฟิงเด็ดขาด

ฉินเฟิงก็ไม่พูดอ้อมค้อม ถามตรง ๆ ว่า “อู๋เหอลี่เป็นหัวหน้าของพวกเจ้าใช่หรือไม่?”

โจรพยักหน้าหงึก ๆ “ท่านอ๋อง อู๋เหอลี่เป็นผู้นำของพวกข้าจริง ๆ เขารับเงินจากตระกูลใหญ่ทางใต้และทำงานให้ตระกูลใหญ่ทางใต้ด้วย”

“ตระกูลใหญ่ทางใต้สัญญาว่า ทุกครั้งที่สังหารหมู่หนึ่งหมู่บ้าน จะให้เงินเขาหนึ่งพันตำลึง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สายตาของฉินเฟิงเฉียบคมขึ้นทันที

หนึ่งหมู่บ้าน อย่างน้อยก็มีคนหลายสิบคน มากสุดก็สองสามร้อยคน ชีวิตมากมายเหล่านี้ กลับมีค่าเพียงหนึ่งพันตำลึงเท่านั้นหรือ?

เพื่อทำลายชื่อเสียงของฉินเฟิงตระกูลใหญ่ทางใต้ทำทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธี ทำเรื่องเช่นนี้ออกมา ช่างเลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์

แต่แรกฉินเฟิงเคยคิดว่า หากบุกยึดแดนใต้ได้ การจัดการกับตระกูลใหญ่ที่มีรากฐานมั่นคงเหล่านี้ ควรจะระมัดระวังให้มาก

แต่ตอนนี้ ฉินเฟิงล้มเลิกความคิดที่จะเมตตาแล้ว ทุกคนที่เป็นตระกูลใหญ่ทางใต้ต้องกำจัดให้หมด ไม่มีการตัดสินผิดพลาดแน่นอน

เมื่อรู้สึกถึงกลิ่นอายสังหารที่แผ่ออกมาจากร่างของฉินเฟิงโจรก็เครียดจนเหงื่อท่วมศีรษะ

“ท่านอ๋อง การสังหารหมู่ที่หมู่บ้านต้าเถียนและโศกนาฏกรรมอื่น ๆ ก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นฝีมือของอู๋เหอลี่ทั้งสิ้น”

“ขอท่านอ๋องโปรดพิจารณา ข้าน้อยไม่เคยเข้าร่วมการสังหารหมู่เลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ออกมา ข้าอยู่ข้างนอกคอยดูแลม้าตลอด ไม่ได้เข้าไปในหมู่บ้านเลย”

“ขอท่านอ๋องโปรดละเว้นชีวิตสุนัขของข้าน้อยด้วย”

ฉินเฟิงไม่สนใจคำวิงวอนของเหล่าโจร เขายังคงถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ที่ซ่อนตัวของอู๋เหอลี่อยู่ที่เนินเขาเล็ก ๆ ใช่หรือไม่?”

เหล่าโจรส่ายหัวราวกับกลองป๋องแป๋ง รีบตอบว่า “ไม่ใช่! อยู่ที่ภูเขาเอินซาน ทางตะวันตกเฉียงใต้ของเนินเขาเล็ก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน