บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1216
บทที่ 1216 โจรที่เก่งกาจ
อู๋เหอลี่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดที่จะละทิ้งค่ายชั่วคราวบริเวณรอบนอก แล้วนำกำลังพลมุ่งหน้าเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาเอินซาน
การตัดสินใจถอยทัพโดยไม่สู้รบเช่นนี้ ย่อมนำมาซึ่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ไม่น้อย
รองแม่ทัพหลิวเปียว กลัวว่าทหารใต้บังคับบัญชาจะก่อความวุ่นวาย จึงรีบวิ่งไปที่หน้าขบวน
“ท่านผู้บัญชาการ ทหารสอดแนมได้สำรวจแล้วว่า ฉินเฟิงมีกำลังพลเพียงสองร้อยคนเท่านั้น กำลังทหารน้อยกว่าพวกเรากว่าสามเท่า”
“อีกทั้ง ฉินเฟิงยังนำทัพมาด้วยตนเอง พวกเราจะปล่อยโอกาสดีเช่นนี้ไปได้อย่างไร?”
“เพียงแค่สังหารฉินเฟิงสร้างความดีความชอบอันยิ่งใหญ่ ตระกูลใหญ่ทางใต้จะต้องให้รางวัลอย่างงามแน่นอน”
“การที่ท่านแม่ทัพถอยทัพโดยไม่สู้ ทำให้ทหารหลายนายไม่พอใจ”
อู๋เหอลี่คาดการณ์ผลลัพธ์เช่นนี้ไว้แล้ว เพราะกองทัพเหล่านี้ล้วนเป็นกำลังที่ ตระกูลใหญ่ทางใต้ส่งมา พวกเขาดูแคลน อู๋เหอลี่อยู่ในใจ
เมื่อเผชิญหน้ากับฉินเฟิงการแสดงความขลาดกลัวก่อนการต่อสู้ ย่อมทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาดูหมิ่นอย่างที่สุด
เพื่อปลอบประโลมจิตใจทหาร อู๋เหอลี่จำต้องอดทนอธิบาย “แม้ว่า ฉินเฟิงจะมีกำลังพลเพียงสองร้อยคน แต่ล้วนเป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ”
“พวกเขาไม่เพียงได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี แต่ยังมีอาวุธยุทโธปกรณ์ชั้นเลิศ ขวัญกำลังใจของพวกเขาแทบจะไม่มีวันสั่นคลอน”
“การปะทะกันโดยตรง ไม่ใช่ทางเลือกที่ชาญฉลาดเลย”
“ส่วนเรื่องที่ฉินเฟิงนำทัพมาด้วยตัวเอง ก็เพื่อล่อให้พวกเราโจมตีก่อน หากเข้าประชิดตัวกับฉินเฟิงพวกเราก็จะเสียเปรียบมากที่สุด”
“พูดอีกอย่าง ถึงจะฆ่าฉินเฟิงได้จริง แล้วมันมีความหมายอะไร?”
“การรุกรานทางใต้จะยุติลง? สถานการณ์ของต้าเหลียงจะเปลี่ยนไป? นั่นเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น เบื้องหลังฉินเฟิงยังมีหลี่จางคนผู้นี้คือเสาหลักที่ฉินเฟิงบ่มเพาะไว้”
“ไม่ว่าฉินเฟิงจะเกิดอะไรขึ้น หลี่จางก็สามารถพลิกสถานการณ์และควบคุมทุกอย่างต่อไปได้”
“ฉินเฟิงตาย ไม่เพียงไม่ทำให้ขวัญกำลังใจของศัตรูตก ตรงกันข้าม กองทัพทั้งหมดในชายแดนเหนือจะแค้นเคืองและแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งต่อดินแดนทางใต้”
“ในสถานการณ์ของพวกเราตอนนี้ การหลีกเลี่ยงการสู้รบเป็นกลยุทธ์ที่ดีที่สุด การจู่โจมในป่าเป็นกลยุทธ์รอง และการทุ่มสุดกำลังเป็นกลยุทธ์ที่แย่ที่สุด”
การตัดสินใจหลีกเลี่ยงการสู้รบเป็นการตัดสินใจร่วมกันระหว่างอู๋เหอลี่และฉางเฉิง
แต่เมื่อเทียบกับฉินเฟิงฉางเฉิงกลับกังวลเกี่ยวกับพวกลูกน้องเหล่านี้มากกว่า
หลังจากแน่ใจว่าลูกน้องคนอื่นอยู่ห่างพอที่จะไม่ได้ยินเสียงจากฝั่งนี้ ฉางเฉิงจึงลดเสียงลง ทำท่าขรึมและเริ่มชักชวนหลิวเปียว
“ท่านแม่ทัพหลิว ทหารใต้บังคับบัญชาของพวกเรานี้ เป็นพวกไหนกันแน่ ข้าเกรงว่าในใจท่านคงมีคำตอบอยู่แล้ว”
“ตระกูลใหญ่ทางใต้พูดว่าสนับสนุนพวกเรา แต่ความจริงกลับทำไม่ตรงกับคำพูด ส่งแต่พวกไร้ระเบียบมาให้ ทหารฝีมือดีที่แท้จริง พวกเขาจะยอมมอบให้พวกเราหรือ?”
“พวกอันธพาลพวกนี้เห็นแก่ตัว การหลีกเลี่ยงการสู้รบเป็นแค่ข้ออ้างของพวกมัน”
“ตั้งแต่พวกเราหลบเข้าป่าลึก พวกมันก็มีความไม่พอใจอยู่แล้ว เพราะชีวิตในป่าลำบาก พวกมันย่อมไม่เต็มใจตามพวกเรามาทนทุกข์ในป่า”
“ข้าเคยได้ยินพี่ใหญ่พูดไว้ว่า ก่อนหน้านี้ที่หมู่บ้านต้าเถียน พวกสารเลวเหล่านี้ไม่ไว้ชีวิตแม้แต่สตรีและเด็ก!”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉางเฉิงเช่นนี้ หลิวเปียวก็ขมวดคิ้วแน่น หากคำพูดนี้แพร่ออกไป ย่อมจะก่อให้เกิดการจลาจลอย่างแน่นอน
แต่หลิวเปียวรู้ดีในใจว่า ฉางเฉิงไม่ได้พูดลอย ๆ คนพวกนี้จะเรียกว่าทหารก็ไม่เชิง แต่เรียกว่าโจรปลอมเป็นทหารจะเหมาะกว่า
ในอดีตพวกมันเคยทำเรื่องฆ่าคนดีเพื่ออ้างความดีความชอบ กดขี่ข่มเหงราษฎร หากไม่ใช่เพราะแรงกดดันทางทหารที่ชายแดนทางใต้มีมากเกินไป ก็คงไม่ต้องปล่อยให้พวกมันลอยนวลเช่นนี้
แต่ตอนนี้การที่คนพวกนี้ถูกส่งมาอยู่ข้างกายอู๋เหอลี่ ก็เหมือนเป็นการใช้ประโยชน์จากสิ่งของเหลือใช้
หลิวเปียวกล่าวเสียงทุ้ม “ถึงคนพวกนี้จะไว้ใจไม่ได้ แต่ก็เป็นกำลังเพียงหนึ่งเดียวในมือพวกเรา”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ