บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1215

บทที่ 1215 ปราบกบฏบนภูเขาเอินซาน

“หรือว่า…พวกเจ้าจะพักอยู่ที่ค่ายต่อไปอีกสักระยะ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิง เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ที่เดิมทีกังวลว่าจะถูกไล่ไปก็รีบเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจทันที

“ข้าไม่สนใจหรอก พรุ่งนี้เช้าก็จะกลับเมืองหลวงแล้ว”

หลิ่วหงเหยียนก็พลอยเห็นด้วยอยู่ข้าง ๆ “ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เจ้าเองหรือที่บอกให้พวกข้ารีบกลับไป? ก็ทำตามที่เจ้าพูดสิ พวกข้าไม่อยากรบกวนเจ้าที่นี่หรอก”

เเมื่อเห็นสองสาวร่วมมือกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย พร้อมใจกันกดดันตัวเอง ฉินเฟิงก็ทำหน้าเศร้าทันที

“อย่าเลยนะ ในเมื่อมาแล้ว ก็อยู่เป็นเพื่อนข้าอีกสักพัก”

“ก่อนหน้านี้ข้ากังวลเรื่องความปลอดภัย ถึงได้จำใจให้พวกเจ้ารีบกลับไป”

พอได้ยินคำพูดนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็ยิ่งได้ใจ เอามือเท้าสะเอวทันที “ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ก็ไม่กังวลเรื่องความปลอดภัยของพวกข้าแล้วสินะ?”

ฉินเฟิงทำหน้าจริงจัง “ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปจริง ๆ”

“หลังจากที่อู๋เหอลี่ก่อเรื่องขึ้นมา ตอนนี้ทั่วทั้งทางใต้ของเมืองกูซูเต็มไปด้วยองครักษ์เสื้อแพรและม้าสอดแนม และนอกจากกองทัพที่ป้องกันเมืองกูซูแล้ว ทหารที่เหลือทั้งหมดก็แยกย้ายกันออกไปเป็นกลุ่ม ๆ แล้ว”

“อย่างน้อยในระยะสั้นนี้ แนวหน้าไม่มีการสู้รบ และไม่มีใครสามารถทำร้ายพวกเจ้าได้ต่อหน้าต่อตาข้า”

“ดังนั้น…อยู่ต่ออีกสักไม่กี่วันเถิดนะ ข้าขอร้องพวกเจ้า”

เมื่อเห็นฉินเฟิงในสภาพที่น่าสงสาร หลิ่วหงเหยียนและเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ยังไม่ทันได้ทำอะไร แต่ฉีหยางจวิ้นจู่กลับหลุดหัวเราะออกมา

ก่อนหน้านี้ตอนที่แข่งขันกับฉินเฟิงในเมืองหลวงนางรู้สึกแค่ว่าคนผู้นี้น่ารำคาญมาก

แต่ตอนนี้ เมื่อได้พบปะกันมากขึ้น และเข้าใจกันลึกซึ้งมากขึ้น ฉีหยางจวิ้นจู่รู้สึกว่าชายผู้นี้ช่างน่าสนใจเป็นพิเศษ

“ช่างคาดไม่ถึงจริง ๆ ราชาแห่งชายแดนเหนือผู้ยิ่งใหญ่ ชายผู้ควบคุมความเป็นความตายของทั้งต้าเหลียงกลับกลัวภรรยาถึงเพียงนี้”

“ต้องก้มหัวอ่อนเสียงร้องขอต่อภรรยา ฮ่า ๆ”

เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ยของฉีหยางจวิ้นจู่ฉินเฟิงก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะการขอร้องภรรยาของตัวเองไม่ใช่เรื่องน่าอาย

ภายใต้การอ้อนวอนของฉินเฟิงในที่สุดเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์และหลิ่วหงเหยียนก็ตกลงที่จะอยู่ต่ออีกหนึ่งเดือน

ฉินเฟิงแน่นอนว่าดีใจเป็นล้นพ้น หลังจากที่อยู่แนวหน้าและต้องอดกลั้นมานาน ในที่สุดก็มีหญิงสาวอยู่ข้างกายอีกครั้ง คืนนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเฉลิมฉลองกันอย่างถึงพริกถึงขิง

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งจะสลัว ฉินเฟิงก็เรียกผู้ใต้บังคับบัญชาโดยตรงทั้งหมดมารวมตัวกันเพื่อส่งมอบงาน

“การเดินทางไปปราบโจรที่ภูเขาเอินซานของข้าครั้งนี้ อย่างน้อยสามถึงห้าวัน อย่างมากสิบวันถึงครึ่งเดือน”

“ในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่ เรื่องสำคัญทั้งหมดในแนวหน้า ให้สวีโม่เป็นผู้ดูแล คำสั่งของสวีโม่ก็คือคำสั่งของข้า”

“หลิ่วหมิงเจ้าอยู่ที่นี่ ช่วยเหลือสวีโม่”

“พี่อวี้หลง จ้าวเจิ้นไห่พวกเจ้าทั้งสองตามข้าไปภูเขาเอินซาน”

เมื่อเทียบกับหลิ่วหงเหยียนและเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์พวกผู้ชายที่อยู่ในที่นี้ดูสงบนิ่งกว่ามาก

ในสายตาของพวกเขา อู๋เหอลี่ที่หลบซ่อนอยู่ในภูเขาเอินซานไม่ถือว่าเป็นปัญหาอะไรเลย เมื่อเทียบกับเมืองกูซูที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ก็เหมือนเม็ดทรายเพียงเม็ดเดียวเท่านั้น

แม้จะรู้ดีว่าอู๋เหอลี่มีกำลังพลอยู่ใต้บังคับบัญชาถึงหกเจ็ดร้อยคน และตัวเลขนี้อาจจะเพิ่มขึ้นอีก

แต่เมื่อฉินเฟิงตัดสินใจพากำลังพลเพียงสองร้อยคนไปยังภูเขาเอินซาน ทั้งค่ายทหารกลับไม่มีความเห็นคัดค้านใด ๆ

แม้แต่ในสายตาของจ้าวเจิ้นไห่การนำกำลังพลสองร้อยคนไปกำจัดอู๋เหอลี่ก็เหมือนกับการใช้มีดเชือดวัวไปฆ่าไก่แล้ว

เพราะกำลังพลสองร้อยคนนี้ล้วนเป็นทหารหัวกะทิที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของฉินเฟิงพละกำลังในการสู้รบไม่ต้องสงสัยเลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน