บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1214

บทที่ 1214 กระต่ายเจ้าเล่ห์มีสามโพรง

น้อยคนนักที่จะรู้ว่า ก่อนที่อู๋เหอลี่จะมาถึงดินแดนทางใต้ ฉินเฟิงก็ได้เกิดความสนใจอย่างมากต่อเทือกเขาฉีเหลียนแล้ว

เทือกเขานี้ประกอบด้วยภูเขาน้อยใหญ่นับสิบลูก ครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่กว่าอาณาเขตของเมืองกูซูถึงห้าเท่า

ด้วยพื้นที่ขนาดใหญ่เช่นนี้ หากสร้างป้อมปราการขึ้นภายใน ไม่ว่าจะเป็นกองกำลังทหารใดในใต้หล้า การจะบุกตีเทือกเขาฉีเหลียนก็ยากเย็นดั่งปีนขึ้นสวรรค์

ไม่เพียงแต่ในฤดูร้อนที่กิ่งก้านใบไม้เขียวชอุ่ม แม้แต่ในฤดูหนาว เทือกเขาฉีเหลียนก็ไม่ได้ดูโล่งเตียนเหมือนเทือกเขาทางเหนือ มีต้นไม้จำนวนมากขึ้นอยู่สลับซับซ้อน

อีกทั้งสภาพอากาศยังเหมาะสม เพียงแค่เปิดพื้นที่ทำนาให้กว้างพอในภูเขา ก็สามารถพึ่งพาตนเองได้อย่างสมบูรณ์

หากต้องการบุกตีเทือกเขาฉีเหลียน มีเพียงสองวิธีเท่านั้น

วิธีแรกคือส่งกองทัพใหญ่ อาศัยความได้เปรียบด้านจำนวนทหาร ค่อย ๆ รุกคืบเข้าไป

แต่ปัญหาร้ายแรงก็คือ เทือกเขาที่ซับซ้อน ลักษณะพื้นที่ซับซ้อน กองทัพใหญ่จะเกิดการแตกแถวอย่างรุนแรง และแนวรบที่ยืดยาวเกินไปจะทำให้การส่งพลาธิการเป็นไปอย่างยากลำบาก

อีกทั้งในภูเขายังมีพงไพรหนาทึบ เหมาะแก่การรบแบบกองโจรเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นการส่งทหารบุกตีจะต้องสูญเสียอย่างหนัก แม้แต่ฉินเฟิงเองก็ยากจะคาดการณ์ได้

อีกวิธีหนึ่งคือการใช้ไฟโจมตี

เพียงแค่จุดไฟขึ้น ก็สามารถเผาทุกสิ่งในเทือกเขาฉีเหลียนให้ย่อยยับได้

การรับมือกับการโจมตีด้วยไฟก็มีสองวิธีเช่นกัน วิธีแรกคือเลือกสถานที่สร้างฐานที่มั่นให้แยกออกจากกันอย่างเด็ดขาด

เลือกสร้างฐานที่มั่นบนภูเขาที่ค่อนข้างโดดเดี่ยว แม้จะอยู่ท่ามกลางเทือกเขาที่ล้อมรอบ แต่ก็เหมือนเป็นภูเขาลูกหนึ่งในตัวเอง ด้วยเหตุนี้ เมื่อเปลวไฟลุกลาม ก็จะสามารถหลีกเลี่ยงการลุกลามต่อเนื่องได้อย่างมาก

อีกอย่างหนึ่งคือการสร้างแนวกันไฟที่เชิงเขา แม้ว่าไฟใหญ่จะลุกขึ้น ก็สามารถแยกเปลวไฟออกจากกันได้ หลีกเลี่ยงภาพความหายนะที่เชื่อมต่อกันเป็นผืนเดียว

อย่างไรก็ตาม หากต้องการสร้างเทือกเขาฉีเหลียนให้เป็นที่พำนัก เงินทุนที่จะต้องลงไปจะเป็นตัวเลขมหาศาลที่ประเมินค่าได้ยาก

แต่ถึงแม้ว่าราคาจะสูงเพียงใด ก็คุ้มค่า

อย่างที่เขาว่ากัน กระต่ายเจ้าเล่ห์ย่อมมีสามโพรง การเอาไข่ทั้งหมดใส่ในตะกร้าใบเดียวจึงเป็นเรื่องที่ไม่ควรกระทำ

แม้ว่าอำเภอเป่ยซีจะพัฒนาได้ดีเพียงใด มีความสามารถทางทหารที่แข็งแกร่งเพียงใด ก็ย่อมมีวันล่มสลาย เพราะในโลกนี้ไม่เคยมีเมืองใดที่รุ่งเรืองตลอดกาล

แม้แต่แคว้นยังมีการเปลี่ยนแปลงระหว่างความรุ่งเรืองและความเสื่อมถอย แล้วจะป่วยการพูดถึงชายแดนเหนือเล็ก ๆ ทำไม?

อีกเหตุผลหนึ่งที่ฉินเฟิงให้ความสำคัญกับเทือกเขาฉีเหลียนคือตำแหน่งที่ตั้งของเทือกเขาฉีเหลียนค่อนข้างพิเศษ มีพรมแดนติดกับจงหยวนและดินแดนทางใต้ แม้ว่าจะอยู่ห่างจากชายแดนเหนืออยู่บ้าง

แต่หากสามารถหลบเข้าไปในเทือกเขาฉีเหลียนก่อนที่ภัยพิบัติจะมาถึง ไม่เพียงแต่จะรักษาชีวิตไว้ได้ แต่ในเวลาต่อมา ยังสามารถส่งคนออกจากภูเขาไปจัดหาเสบียงในดินแดนทางใต้หรือจงหยวนได้

สิ่งที่ฉินเฟิงทำได้คือรักษาตระกูลฉินให้ยืนหยัดอยู่ได้นับร้อยปี ส่วนว่าหลังจากร้อยปีจะเป็นอย่างไร นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉินเฟิงจะสามารถควบคุมได้

เมื่อทราบว่าฉินเฟิงไปยังเทือกเขาฉีเหลียน นอกจากเพื่อปราบโจร ยังเป็นการเตรียมทางออกให้กับตระกูลฉิน หลิ่วหงเหยียนแม้จะไม่วางใจเพียงใด ก็ได้แต่พยักหน้ารับ

“เฟิงเอ๋อร์ เจ้าลำบากแล้ว”

“หากไม่มีเจ้า ตระกูลฉินจะทำอย่างไรต่อไป”

หลิ่วหงเหยียนยื่นมือลูบแก้มของฉินเฟิงเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน สำหรับนางและทั้งตระกูลฉิน ฉินเฟิงคือที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียว

แม้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จะแต่งงานกับฉินเฟิงแล้ว แต่กลับเห็นด้วยอย่างยิ่งกับการเตรียมการล่วงหน้าของฉินเฟิง

เพราะในอดีต จวนหนิงกั๋วกงเคยเกือบประสบภัยพิบัติถึงขั้นล่มสลาย

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ตระกูลฉินต้องเดินตามรอยจวนหนิงกั๋วกงในวันใดวันหนึ่ง

“สามี เมื่อเทือกเขาฉีเหลียนสำคัญถึงเพียงนี้ ข้าย่อมไม่ขัดขวางเจ้าอีก แต่ในเทือกเขาฉีเหลียนสถานการณ์ซับซ้อนนัก เจ้าต้องระมัดระวังให้มาก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน