บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1213

บทที่ 1213 เตรียมการไว้ก่อนฝนจะตก

ฉีหยางจวิ้นจู่เอามือเท้าสะเอว วางท่าทางแบบ ‘ข้ามีที่พึ่ง’

“นี่พูดอะไรกัน? ทำไมข้าจะมาไม่ได้?”

เมื่อเห็นฉีหยางจวิ้นจู่ทำท่าภาคภูมิใจ ฉินเฟิงอดถอนหายใจในใจไม่ได้

เด็กสาวคนนี้ช่างเป็นตัวอย่างของเพื่อนสนิทเสียจริง?

เมื่อนึกถึงอนาคต ที่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กับฉีหยางจวิ้นจู่จับมือกันมาจัดการตัวเอง ฉินเฟิงถึงกับเหงื่อเย็นผุดที่แผ่นหลัง

เมื่อพิจารณาจากเรื่องที่หมู่บ้านหม่ากวนเพิ่งจบลง แม้อู๋เหอลี่จะเหิมเกริมเพียงใด ก็คงไม่กล้าก่อความเดือดร้อนให้ชาวบ้านในเร็ววันนี้อีก ทั้งการเดินทางไปภูเขาเอินซานก็ต้องมีการเตรียมการอย่างรอบคอบ

ดังนั้นฉินเฟิงจึงไม่รีบร้อน อยู่เป็นเพื่อนสามสาวเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แน่นอนว่าการกระทำนี้ก็เพื่อให้สามสาวยินยอมให้ฉินเฟิงไปปราบโจรที่ภูเขาเอินซาน

หลิ่วหงเหยียนจะไม่รู้ความคิดแอบแฝงของฉินเฟิงได้อย่างไร?

ในช่วงอาหารกลางวัน หลิ่วหงเหยียนแค่นเสียงแล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “เฟิงเอ๋อร์ ข้าขอแนะนำให้เจ้าเลิกล้มความคิดนี้เสียแต่เนิ่น ๆ”

“ตอนนี้เจ้าไม่ได้เป็นแค่คน ๆ เดียวแล้ว แต่แบกรับทั้งตระกูลฉินและต้าเหลียงไว้บนบ่า”

“ข้าได้ถามหลิ่วหมิงแล้ว ภูเขาเอินซานมีลักษณะพื้นที่ซับซ้อน และเป็นส่วนหนึ่งของเทือกเขาฉีเหลียน”

“เมื่อเข้าไปในภูเขาลึกแล้ว ต่อให้เจ้ามีกำลังทหารมากมายเพียงใด ก็ไม่สามารถส่งความช่วยเหลือได้ทันท่วงที หากเกิดเหตุผิดพลาดขึ้น ผลที่ตามมาจะร้ายแรงเกินคาด”

ด้วยสติปัญญาอันเฉลียวฉลาดของหลิ่วหงเหยียนนางย่อมรู้ดีถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ในการปราบโจรที่ภูเขาเอินซาน

ฉินเฟิงไม่ใช่คนที่ชอบเสี่ยงอันตราย ปกติหากไม่ลงมือก็แล้วไป แต่ถ้าลงมือแล้วต้องมีความมั่นใจเกินเก้าส่วน

แต่ครั้งนี้สถานการณ์แตกต่างออกไป หากไม่กำจัดอู๋เหอลี่มันจะเป็นภัยแฝงอันใหญ่หลวง สิ่งสำคัญที่สุดคือ คนผู้นี้หนีไปต่อหน้าต่อตาฉินเฟิงแม้จะเป็นการล้อมคอกหลังวัวหาย แต่คอกนี้ฉินเฟิงต้องซ่อมด้วยตัวเอง

“พี่หญิงรอง เจ้าเดินทางไกลพันลี้มาถึงแนวหน้า คงไม่ได้มาเพื่อควบคุมดูแลข้าโดยเฉพาะกระมัง?”

เมื่อเห็นท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของฉินเฟิงหลิ่วหงเหยียนก็โกรธจนแทบระเบิด

“เจ้าอย่ามาเบี่ยงประเด็น ห้ามไปภูเขาเอินซานเด็ดขาด! ได้ยินหรือไม่!”

แม้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จะเก่งกาจ แต่ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหนก็ไม่เคยยื่นมือไปดึงหูฉินเฟิงแต่หลิ่วหงเหยียนไม่เพียงดึงหู เมื่อโมโหขึ้นมา จับได้ตรงไหนก็ตีตรงนั้น

เมื่อเทียบกับเสิ่นชิงฉือฉินเฟิงยังหวาดกลัวพี่หญิงรองผู้นี้มากกว่า

เมื่อตระหนักว่าหากไม่อธิบายเหตุผลให้ชัดเจน หลิ่วหงเหยียนจะไม่มีวันยอมให้ฉินเฟิงไปภูเขาเอินซาน เขาจึงสูดลมหายใจลึกและอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง

“พี่หญิงรอง การที่ข้าจะไปปราบโจรที่ภูเขาเอินซาน ไม่ใช่การอวดเก่ง และยิ่งไม่ใช่การหาเรื่องใส่ตัวโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์โดยรวม”

“ตั้งแต่ข้ามาถึงแนวหน้า จำนวนครั้งที่ต่อสู้กับชายแดนใต้นับด้วยนิ้วมือเดียวก็ได้ ส่วนใหญ่เป็นเพียงการเผชิญหน้า”

“ปัจจุบันทหารชายแดนใต้ถูกจำกัดพื้นที่อยู่ในเมือง และกุญแจสำคัญที่จะตัดสินชัยชนะของสงครามครั้งนี้ ไม่ได้อยู่ที่กำลังทหารของทั้งสองฝ่าย แต่อยู่ที่ใจของประชาชน”

“ตระกูลใหญ่ทางใต้ตระหนักถึงจุดนี้ จึงใช้เงินจำนวนมากจ้างโจรโหดเหี้ยมอย่างอู๋เหอลี่ให้เผา ฆ่า ปล้นสะดมรอบเมืองกูซู”

“และยังเทน้ำสกปรกทั้งหมดมาที่ตัวข้า เพื่อให้ชาวบ้านในท้องถิ่นเกลียดชังข้า”

“เมื่อสูญเสียใจประชาชนไปแล้ว ชาวบ้านทางใต้จะเลือกข้าง ร่วมมือกับกองกำลังรักษาการณ์ของเมืองกูซูทั้งภายในและภายนอก เมื่อถึงตอนนั้น สงครามครั้งนี้จะเป็นผลเสียอย่างยิ่งสำหรับพวกเรา”

ฉินเฟิงรู้ดีในใจว่า เพียงแค่กำจัดอู๋เหอลี่คนเดียว ไม่สามารถป้องกันเหตุการณ์เช่นนี้ได้อย่างสิ้นเชิง

ตระกูลใหญ่ทางใต้ยังคงจ้างโจรร้ายและกบฏอื่น ๆ ให้ก่อกวนชาวบ้านในท้องถิ่นต่อไป

แต่ท่าทีของฉินเฟิงก็แน่วแน่มาก ไม่ว่าจะเป็นอู๋เหอลี่หรือพวกกบฏโจรอื่น ๆ ก็ตาม หากกล้าทำร้ายชาวบ้านในท้องถิ่น มากี่คนก็ฆ่ากี่คน ไม่มีการผ่อนปรนแม้แต่น้อย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน