บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1212

บทที่ 1212 การแสดงละครของสามสาว

ในขณะที่อู๋เหอลี่และฉางเฉิงกำลังเตรียมที่จะเปลี่ยนเทือกเขาฉีเหลียนทั้งหมดให้กลายเป็นฐานที่มั่น ฉินเฟิงก็ได้พาเสี่ยวหมาจื่อกลับมายังแนวหน้าแล้ว

ฉินเฟิงปฏิบัติตามสัญญา มอบเสี่ยวหมาจื่อให้กับจ้าวเจิ้นไห่เพื่อให้เขาจัดการให้เสี่ยวหมาจื่อเข้าสู่พลาธิการ

พลาธิการของอำเภอเป่ยซีเป็นหน่วยงานที่ใหญ่โตมาก แบ่งออกเป็นสามระดับ

ระดับล่างสุดคือบุคลากรพลาธิการทั่วไป ถัดขึ้นไปคือกองเสบียง และระดับบนสุดคือกรมพลาธิการ

กรมพลาธิการและกองเสบียงที่อยู่ภายใต้การบังคับบัญชา ล้วนเป็นหน่วยกึ่งรบ ต้องสามารถขนส่งเสบียงได้ และเมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของศัตรู ก็ต้องมีกำลังรบที่เพียงพอในการปกป้องเสบียง

ดังนั้นทหารในกรมพลาธิการจึงมีกำลังรบไม่ด้อยไปกว่าหน่วยรบแนวหน้า ทุกคนล้วนเป็นทหารประจำการที่แข็งแกร่ง

เสี่ยวหมาจื่อยังเล็กเกินไป ยังไม่สามารถรับผิดชอบภารกิจของกรมพลาธิการได้ จึงต้องเริ่มจากการฝึกฝนเป็นลูกมือทั่วไปของพลาธิการก่อน แล้วค่อย ๆ เลื่อนตำแหน่งตามวัยที่เพิ่มขึ้น

แม้กระนั้น ฉินเฟิงก็ได้สร้างแบบอย่างไว้แล้ว

เพราะว่าอำเภอเป่ยซีในตอนนี้ไม่ได้ขาดแคลนกำลังคนเลย หรือพูดอีกอย่างก็คือ มีคนมากมายที่พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อจะรับใช้อำเภอเป่ยซีเพื่อให้ได้มาซึ่งทะเบียนบ้านของอำเภอเป่ยซี

ด้วยเหตุนี้ ฉินเฟิงจึงไม่จำเป็นต้องจ้างเด็กน้อยพวกนั้นเลย

อาจกล่าวได้ว่าในองค์กรทางทหารทั้งหมดของอำเภอเป่ยซีมีเพียงเสี่ยวหมาจื่อคนเดียวเท่านั้นที่เป็นผู้เยาว์

การรับเสี่ยวหมาจื่อไว้ ส่วนใหญ่เป็นการไว้อาลัยให้กับพี่น้องสกุลหม่าทั้งสาม และยังเป็นการให้กำลังใจหมู่บ้านเช่นหมู่บ้านหม่ากวนที่ต่อสู้อย่างไม่ย่อท้อ

เรื่องที่สองหลังจากกลับมาที่แนวหน้า ฉินเฟิงก็เรียกจ้าวเจิ้นไห่และจ้าวอวี้หลงมาทันที เพื่อจัดตั้งกองหน้าปราบกบฏโดยด่วน

กองหน้านี้มีกำลังพลไม่มาก เพียงสองร้อยคนเท่านั้น

ในจำนวนนี้ ครึ่งหนึ่งประกอบด้วยองครักษ์ค่ายเทียนจีและหน่วยอาวุธมืด ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งเป็นทหารธรรมดาจากเป่ยซี

เหตุผลที่ไม่ได้เรียกใช้ทหารรักษาพระองค์และกองกำลังจากจงหยวนเพราะพื้นที่ของภูเขาเอินซานซับซ้อน ยิ่งมีคนมาก อู๋เหอลี่ก็จะยิ่งหนีเข้าไปในที่ลึก ไม่เป็นผลดีต่อการจับกุม

การปราบกบฏครั้งนี้ ฉินเฟิงยังคงลงมือด้วยตัวเอง

ตราบใดที่อู๋เหอลี่ยังไม่ตาย ฉินเฟิงก็ยังคงวางใจไม่ได้

ด้วยความยุ่งวุ่นวาย ฉินเฟิงกลับลืมเรื่องสำคัญที่สุดไป ขณะที่เขากำลังจัดการเรื่องกำลังพลและอาวุธยุทโธปกรณ์ของกองหน้าปราบกบฏอย่างตั้งใจ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีคนดึงหูของเขา

ฉินเฟิงขมวดคิ้ว ในใจสบถ บ้าไปแล้ว ยังมีคนกล้าไม่เคารพข้าที่แนวหน้าอีกหรือ?

ฉินเฟิงหันกลับไปอย่างรวดเร็ว กำลังจะตวาดด่า แต่พอคำพูดมาถึงปากกลับกลืนกลับไป

เพราะมัวแต่จัดการกับอู๋เหอลี่ถึงกับลืมพวกนางไปเสียสนิท

หลิ่วหงเหยียนที่มาถึงแนวหน้าอย่างเงียบ ๆ ได้พักอยู่ที่ค่ายมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว ก่อนหน้านี้นางยังสงสัยว่า ฉินเฟิงจะมาพบนางเมื่อไหร่กันแน่

พอรู้ว่าฉินเฟิงจะออกรบด้วยตัวเองอีกครั้ง เพื่อไปปราบกบฏที่ภูเขาเอินซาน หลิ่วหงเหยียนก็นั่งไม่ติดแล้ว นางพาเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์และฉีหยางจวิ้นจู่บุกมาอย่างดุดัน

เมื่อเห็นหลิ่วหงเหยียนที่กำลังเอามือเท้าสะเอว หน้าตาโกรธจัด ฉินเฟิงก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจความเจ็บปวดที่หู พุ่งเข้าไปกอดร่างอ้อนแอ้นของหลิ่วหงเหยียนทันที

“พี่หญิงรอง เจ้ามาได้อย่างไร ข้าคิดถึงเจ้าจนแทบตาย”

หลิ่วหงเหยียนโกรธจนทนไม่ไหว ตบเข้าที่หน้าผากฉินเฟิงไปทีหนึ่ง

“เจ้ารู้อยู่แล้วว่าข้ามา แต่ตั้งใจไม่มาพบข้า เป็นเพราะกลัวข้าจะขัดขวางแผนการของเจ้าที่จะออกรบด้วยตัวเองใช่หรือไม่?”

“ทางที่ดีเจ้าเลิกล้มความคิดนี้เสียแต่เนิ่น ๆ การปราบกบฏ ปราบปรามผู้ทรยศ และสังหารคนชั่วช้าพวกนั้น มอบให้ผู้ใต้บังคับบัญชาไปจัดการก็พอแล้ว เจ้าเป็นถึงอ๋องผู้สูงศักดิ์ จำเป็นด้วยหรือที่ต้องสวมชุดเกราะออกรบด้วยตัวเอง?”

ฉินเฟิงรู้อยู่แล้ว! ทันทีที่พบกับหลิ่วหงเหยียนแผนการที่จะไปปราบกบฏที่ภูเขาเอินซานด้วยตัวเองมีแปดในสิบส่วนที่จะล้มเหลว

เขาไม่พูดถึงเรื่องของอู๋เหอลี่เลยแม้แต่น้อย กอดหลิ่วหงเหยียนหมุนอยู่กับที่สองรอบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน