บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1224

บทที่ 1224 ฝึกฝนไปพร้อมกับการสู้รบ

ความปลอดภัยของจุดเก็บเสบียงเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

จุดเก็บเสบียงภายนอกอยู่ห่างเกินไป เป็นเพียงมาตรการประกันเมื่อออกจากภูเขา ส่วนในเทือกเขาฉีเหลียน อู๋เหอลี่สามารถใช้ประโยชน์จากจุดเก็บเสบียงได้เพียงสามแห่งเท่านั้น

การสูญเสียจุดเก็บเสบียงแห่งใดแห่งหนึ่ง ล้วนเป็นการโจมตีอย่างหนักต่ออู๋เหอลี่

การกินไม่อิ่มเป็นเรื่องรอง สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการก่อกบฏของทหาร

อู๋เหอลี่และอีกสองคนปรึกษากัน สุดท้ายตัดสินใจจัดตั้งกองหน้าชั่วคราว เพื่อรีบไปยังจุดเก็บเสบียง สกัดกั้นคนของฉินเฟิงและปกป้องความปลอดภัยของจุดเก็บเสบียง

กองหน้านี้ไม่ควรมีคนมากเกินไป และต้องจงรักภักดีต่ออู๋เหอลี่อย่างเพียงพอ

โชคดีที่หลิวเปียวช่วยเหลือ หลิวเปียวรู้จักลูกน้องดี จึงคัดเลือกทหารที่ค่อนข้างซื่อสัตย์ยี่สิบคนจากกลุ่มที่ไม่ได้ความ

ทหารยี่สิบนายนี้กลายเป็นคนสนิทที่อู๋เหอลี่ฝึกฝนเป็นพิเศษอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อรู้ว่าจุดเก็บเสบียงอาจถูกโจมตี พวกเขาก็รับคำสั่งจากอู๋เหอลี่ทันที และออกเดินทางล่วงหน้า

เพราะความปลอดภัยของจุดเก็บเสบียงเกี่ยวข้องกับการมีชีวิตรอดของพวกเขาด้วย แม้แต่เพื่อตัวพวกเขาเอง ก็เป็นหน้าที่ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

มองดูเงาร่างของกองหน้าที่ห่างออกไป ใจที่แขวนลอยของอู๋เหอลี่จึงค่อย ๆ สงบลง

แม้ว่าเขาไม่อาจมั่นใจได้ว่าในทหารยี่สิบนายนี้จะมีคนทรยศหรือไม่ แต่ตราบใดที่เขายังกุมตำแหน่งของจุดเก็บเสบียงอีกสองแห่งไว้ในมือ ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกแย่งอำนาจหรือถูกฆ่า

ฉินเฟิงที่ไล่ตามอยู่ด้านหลังตลอด ก็สั่งให้กองทัพหยุดการเคลื่อนที่อย่างกะทันหัน

จ้าวอวี้หลงสงสัยไม่เข้าใจ “พี่ฉินจะต้องสำรวจพื้นที่อีกหรือ?”

ฉินเฟิงส่ายหน้า ที่เขาหยุดลงเพราะในสมองของเขาผุดความคิดที่น่าสนใจขึ้นมา

“ที่นี่เป็นพื้นที่ปิด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น โลกภายนอกก็ไม่มีทางรู้”

“เมื่อเป็นเช่นนั้น เราก็สามารถลดมาตรฐานขั้นต่ำลงได้ชั่วคราวไม่ใช่หรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวอวี้หลงและจ้าวเจิ้นไห่อดไม่ได้ที่จะสบตากัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของฉินเฟิง

จ้าวอวี้หลงขมวดคิ้วเล็กน้อย “พี่ฉินหากท่านมีอะไรก็พูดตรง ๆ เถิด”

“อะไรคือ…การลดมาตรฐานขั้นต่ำ?”

“ท่านต้องการทำอะไร?”

ภายใต้สายตาที่งุนงงของทั้งสองคน ฉินเฟิงมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“การไล่ตามไปเรื่อย ๆ ช่างน่าเบื่อเหลือเกิน!”

“เมื่อการเดินทางครั้งนี้เป็นไปเพื่อสำรวจพื้นที่ของเทือกเขาฉีเหลียน ทำไมไม่ถือโอกาสนี้ทำการทดสอบเพิ่มเติม?”

“ข้าอยากเห็นว่าในสถานการณ์คับขัน ขวัญกำลังใจของพวกทหารโจรเหล่านี้จะแตกสลายเร็วแค่ไหน”

“จากพวกโจรเหล่านี้ เราสามารถประเมินศักยภาพของกองทัพทั่วไปได้”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวเจิ้นไห่ยิ่งงุนงงมากขึ้น “ท่านอ๋องกำลังวางแผนอะไรอยู่?”

ฉินเฟิงหรี่ตาลง ไม่ตอบแต่ย้อนถาม “พวกเรามีเนื้อสัตว์เหลืออยู่เท่าไรตอนนี้?”

จ้าวเจิ้นไห่ยักไหล่ “ไม่มีเลยสักนิด ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นป่าเขาลึก การขนส่งเสบียงยากลำบากมาก แค่อาหารที่พวกน้อง ๆ กินอยู่ตอนนี้ ก็ยังเป็นของที่ปล้นมาจากจุดเก็บเสบียงของอู๋เหอลี่”

“เสบียงชุดแรกต้องรอจนถึงพรุ่งนี้ตอนเย็นถึงจะส่งมาถึง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉินเฟิงพยักหน้า “งั้นก็ไม่ต้องรีบ รอให้กองเสบียงมาถึงก่อนค่อยว่ากัน”

จ้าวอวี้หลงทั้งสองคนคิดไม่ออกเลยว่า ฉินเฟิงกำลังวางแผนอะไรอยู่ แต่เนื่องจากพวกเขามีความได้เปรียบอย่างสมบูรณ์แล้ว ถึงฉินเฟิงจะคิดวิธีแปลก ๆ ก็ไม่เสียหายอะไร

ฉินเฟิงออกคำสั่งให้ตั้งค่ายพักในที่เดิม ไม่นานหลังจากนั้น อู๋เหอลี่ก็ได้รับข่าว

เมื่อรู้ว่าฉินเฟิงหยุด อู๋เหอลี่ก็รีบออกคำสั่งให้หยุดการถอยทัพและพักฟื้นในที่เดิม

แม้ว่าเสบียงอาหารที่พกมาจะไม่มากนัก แต่การเดินทางต่อเนื่องเป็นเวลานาน โดยเฉพาะบนเส้นทางภูเขาที่ยากลำบาก ทำให้ทหารใต้บังคับบัญชาบ่นกันไม่หยุด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน