บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1225

บทที่ 1225 กลิ่นหอมของเนื้อย่าง

“หากท่านอ๋องรู้สึกว่าเสบียงเหล่านี้มากเกินไป ท่านสามารถเก็บไว้ที่นี่ได้ แล้วค่อยส่งคนมาเอาเมื่อต้องการ ถือว่าเป็นการสำรองเสบียงไว้”

ฉินเฟิงโบกมือ เป็นสัญญาณให้นายกองกองเสบียงไม่ต้องพูดอะไรมาก

“การให้พวกเจ้าขนกลับไป แน่นอนว่าเป็นการฝึกความสามารถในการขนส่งเสบียงบนภูเขาของพวกเจ้า”

“ไม่เพียงแต่ต้องขนกลับไปเท่านั้น ยังต้องสรุปประสบการณ์ด้วย การขนส่งเสบียงบนภูเขาแตกต่างจากที่ราบอย่างมาก”

“หากวันหนึ่งจำเป็นต้องขนส่งเสบียงจำนวนมากเข้าไปในภูเขา ก็สามารถใช้สิ่งนี้เป็นประสบการณ์อ้างอิงได้”

“เมื่อกลับไปถึงแนวหน้าแล้ว ให้ส่งคำสั่งของข้า กองเสบียงทั้งหมดที่ประจำการอยู่แนวหน้า ให้ออกเดินทางเข้าภูเขามาสมทบกับข้า”

“จำไว้ อย่ามามือเปล่า นอกจากนำเสบียงที่จำเป็นมาแล้ว ให้พยายามขนของหนักมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อจำลองสถานการณ์ที่กำลังพลาธิการอยู่ในสภาวะสุดขีด ในการขนส่งบนภูเขา เพื่อสั่งสมประสบการณ์อันมีค่า”

ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง นายกองกองเสบียงเบิกตากว้างด้วยความเข้าใจ คิ้วที่ขมวดมุ่นคลายออกในทันที ความกังวลทั้งหมดมลายหายไปสิ้น

ตามคำสั่งของฉินเฟิงนอกจากเสบียงที่จำเป็นที่ขนลงมาแล้ว เสบียงที่เหลือทั้งหมดให้คงไว้ตามเดิม

กองเสบียงเดินทางกลับ ส่วนฉินเฟิงมองดูเนื้อตากแห้งกว่าสองร้อยชั่งที่กองอยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“ยังยืนเหม่ออยู่ทำไม? จุดไฟหุงข้าวเถอะ!”

“คืนนี้กินแต่เนื้อเท่านั้น ไม่ต้องกินข้าวแม้แต่เม็ดเดียว!”

พวกเขาทั้งหมดรอไม่ไหวแล้ว รีบตั้งหม้อก่อไฟ หั่นเนื้อแห้งออกเป็นชิ้น แล้วใส่ลงในหม้อตุ๋น หรือบางคนก็ จุดไฟย่างกันตรงนั้นเลย

ไม่นานนัก กลิ่นหอมฉุยของเนื้อก็ฟุ้งกระจายไปทั่วป่าเขา

กองกำลังของอู๋เหอลี่ที่กำลังพักอยู่บนเนินฝั่งตรงข้าม ได้กลิ่นเนื้อที่ลอยมา ก็เกิดความวุ่นวายขึ้นทันที

เหล่าโจรต่างลุกขึ้นมา มองไปทางที่ฉินเฟิงอยู่ บ้างก็ครวญครางไม่หยุด บ้างก็กระโดดโหยงเหยงด่าทอ

“เกิดอะไรขึ้น? ไอ้ฉินเฟิงนั่น กล้าย่างเนื้อเชียวรึ?”

“กลิ่นลอยมาไกลขนาดนี้ แสดงว่าเนื้อที่กำลังย่างอยู่ต้องมีไม่น้อยเลย”

“เข้ามาในเทือกเขาฉีเหลียนลึกขนาดนี้แล้ว ฉินเฟิงพวกมันยังมีเนื้อกินอีก!”

“คนเปรียบเทียบกับคนแล้วต้องตายแน่ ดูอาหารของพวกเขาสิ แล้วดูของพวกเราเอง”

พวกโจรตั้งแต่ติดตามอู๋เหอลี่เข้ามาในภูเขา ก็ไม่ได้ลิ้มรสเนื้อสัตว์เลยแม้แต่น้อย เพราะเสบียงทั้งหมดล้วนเป็นของที่อู๋เหอลี่เก็บสะสมไว้ล่วงหน้า

เป็นที่แน่นอนว่าไม่สามารถเก็บรักษาเนื้อสัตว์ได้ พวกโจรจึงได้กินแต่ข้าวฟ่างหรือไม่ก็ขนมแป้งแห้ง ๆ รสชาติเดียวที่มีก็คือถั่วเหลืองหมัก

หากไม่ได้กลิ่นเนื้อ ก็คงพอทนได้

แต่พอได้กลิ่นเนื้อหอมในอากาศ น้ำลายพวกมันก็หลั่งไม่หยุด หิวจนแทบตาย

อู๋เหอลี่มองดูเหล่าโจรที่เต็มไปด้วยความแค้น ในที่สุดก็เข้าใจเจตนาของฉินเฟิง

ไอ้หมอนี่ เห็นได้ชัดว่าเขาสังเกตเห็นว่าสถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว จึงตั้งใจย่างเนื้อเพื่อบั่นทอนขวัญกำลังใจของทหารใต้บังคับบัญชาของอู๋เหอลี่

อู๋เหอลี่ออกคำสั่งในทันที ให้ออกเดินทางทันที มุ่งหน้าต่อไปยังจุดเก็บเสบียง ด้วยความเร็วสูงสุด เพื่อออกจาก ‘สถานที่แห่งความขัดแย้ง’ นี้

น่าเสียดาย คำสั่งของอู๋เหอลี่ในขณะนี้ มีอำนาจบังคับใช้ไม่มากนัก

พวกโจรที่เต็มไปด้วยความแค้น ทนไม่ไหวแล้วกับการติดตามอู๋เหอลี่และความยากลำบาก พวกเขาต่างพากันตะโกนเสียงดัง

“เป็นทหารเหมือนกัน แต่ความแตกต่างช่างมากเหลือเกิน!”

“ใครว่าไม่ใช่? ตั้งแต่เข้ามาในเขา ก็มีแต่หนีและหลบการต่อสู้ อึดอัดจนอยากตาย”

“แทนที่จะหนีไปเรื่อย ๆ สู้ทำศึกเป็นตายกับฉินเฟิงเสียยังดีกว่า ถึงจะตาย ก็ยังได้ตายอย่างสาสมใจ”

“ทั้งวันต้องปีนเขาข้ามเนิน มันแย่ยิ่งกว่าตายเสียอีก”

“ฉินเฟิงก็เข้าเทือกเขาฉีเหลียนเหมือนกัน แต่ยังได้กินเนื้อ! แล้วดูพวกข้าสิ ต้องกินแค่รำข้าวกับผักฝืดคอ แบบนี้มันยุติธรรมตรงไหนกัน?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน