บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1226

บทที่ 1226 ชักจูงโจร

พลังของเนื้อย่างยังไม่หมดเพียงเท่านี้!

คืนนั้น หน่วยองครักษ์ลับได้นำโจรสองคนมา ทั้งสองคุกเข่าลงตรงหน้าฉินเฟิงน้ำมูกน้ำตาไหลพราก ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง

“ไอ้อู๋เหอลี่บัดซบ บังคับให้พวกข้าหนีเข้าไปในป่าเขาลึก หากมีทางเลือก ใครเล่าจะอยากมาอยู่ในที่อัปมงคลเช่นนี้ ยึดภูเขาตั้งตนเป็นใหญ่?”

“พวกข้าไม่กล้าเป็นศัตรูกับท่านอ๋อง ทั้งหมดเป็นเพราะอู๋เหอลี่บังคับ”

“ขอท่านอ๋องโปรดเมตตา ไว้ชีวิตพวกข้าด้วย”

“ขอเพียงได้ออกจากสถานที่อัปมงคลนี้ พวกข้าสองพี่น้องจะปลดอาวุธกลับไปทำนา ไม่ขอเป็นทหารอีกต่อไป”

มีคำกล่าวว่า ความเมตตาต่อศัตรู คือความโหดร้ายต่อตัวเอง

บนสนามรบ ไม่เคยมีเรื่องการละลายความบาดหมางหรือความใจกว้าง เมื่อก้าวเข้าสู่สนามรบ มีเพียงสองทางเลือก คือมีชีวิตรอด หรือตาย

ดังนั้น แม้ทั้งสองจะร้องไห้คร่ำครวญเรียกพ่อเรียกแม่ เศร้าโศกเสียใจ ก็ไม่อาจแลกกับความเมตตาปรานีแม้เพียงน้อยนิดจากฉินเฟิง

หากทหารของฉินเฟิงตกอยู่ในมือของฝ่ายตรงข้าม พวกเขาจะถูกทรมานจนยากจะมีชีวิตอยู่

การที่ฉินเฟิงไม่ได้สั่งให้ลงโทษด้วยวิธีทรมานทั้งสิบแปดวิธี ถือว่าเมตตาที่สุดแล้ว

“หุบปาก! ดึกดื่นป่านนี้ ส่งเสียงรบกวนจนใจข้าหงุดหงิด”

“ข้าถามอะไร พวกเจ้าก็ตอบอย่างนั้น หากพูดเกินมาแม้แต่คำเดียว ข้าจะตัดลิ้นพวกเจ้าทิ้ง”

เมื่อสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวฉินเฟิง ทั้งสองคนก็ตัวสั่นงันงก ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

ฉินเฟิงไม่พูดอ้อมค้อม ถามตรง ๆ ว่า “อู๋เหอลี่ตอนนี้มีคนอยู่รอบตัวเท่าไร?”

ในสองคนนั้น คนที่มีรูปร่างผอมบางเพื่อเอาชีวิตรอด ไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย รีบตอบทันที “ประมาณห้าร้อยกว่าคนขอรับ…”

ฉินเฟิงขมวดคิ้ว “ข้าไม่อยากฟังคำว่าประมาณ! ให้ตัวเลขที่แน่นอนมา!”

โจรผอมบางตกใจจนตัวสั่น เขาพยายามนึกทบทวนแล้วตอบอย่างติดอ่าง “ข้า…ข้าน้อยเป็นเพียงทหารต่ำต้อย มีคนเท่าไรแน่ ๆ ข้าก็ไม่รู้”

“เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าได้ยินหัวหน้าพูดว่ายังมีอยู่ห้าร้อยห้าสิบกว่าคน ช่วงนี้ก็มีคนหนีไปบ้าง ตายเพราะโรคบ้าง ถึงจะมีเกินห้าร้อย ก็คงไม่มากนัก”

การให้ทหารต่ำต้อย ๆ บอกจำนวนทหารที่แน่นอนนั้น ก็ยากเกินไปสำหรับเขาจริง ๆ

แต่ตัวเลขที่อีกฝ่ายให้มานั้น ตรงกับการคาดการณ์ของฉินเฟิงพอสมควร

ห้าร้อยคนนี้คือกำลังสุดท้ายของอู๋เหอลี่แม้จะเป็นเพียงกองโจรที่รวมตัวกันอย่างไร้ระเบียบ แต่หากต้องสู้รบกัน ก็ยังเป็นภัยคุกคามที่ไม่เล็กน้อย

ฉินเฟิงไม่ชอบการใช้กำลังน้อยสู้กับกำลังมาก ถึงแม้คุณภาพของทหารจะมีความได้เปรียบอย่างสมบูรณ์ แต่ตราบใดที่สามารถใช้กำลังมากสู้กับกำลังน้อยได้ ฉินเฟิงก็จะไม่เพิ่มความยากให้ตัวเองโดยไม่จำเป็น

ห้าร้อยคนยังมากเกินไป ต้องทำให้อู๋เหอลี่ลดจำนวนลงอีก

เข้ามาในภูเขาได้สักพักแล้ว ต้นไม้เริ่มแตกหน่อ อุณหภูมิก็กำลังสูงขึ้น อีกครึ่งเดือน เทือกเขาฉีเหลียนก็จะเริ่มชื้นและร้อน ตอนนั้นโรคต่าง ๆ จะระบาด เพียงพอที่จะทำให้อู๋เหอลี่ต้องลำบากแล้ว

แต่ว่า…

วิธีการแบบนี้ช้าเกินไป เพียงแค่รอให้อุณหภูมิและความชื้นเพิ่มขึ้นก็ต้องใช้เวลาครึ่งเดือนแล้ว ถึงแม้ว่าโจรใต้บังคับบัญชาของอู๋เหอลี่จะติดเชื้อ จากการติดเชื้อจนถึงการแสดงอาการ แล้วจนถึงการสูญเสียกำลังพลก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย!

ฉินเฟิงแน่นอนว่าไม่อาจจะอยู่ที่นี่เพื่อสูญเสียทรัพยากรกับอู๋เหอลี่นานเกินไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน