บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1233

บทที่ 1233 ประหารทันที

ในชั่วพริบตา ทั้งถนนก็เกิดความวุ่นวาย ผู้คนต่างตกใจกลัวอย่างมาก แล้วพากันถอยหลังไป

หญิงสาวทั้งสามคนตรงหน้านี้ มีฐานะและตำแหน่งสูงส่งเกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าใจได้

ต้องรู้ไว้ว่า ในใจของชาวบ้านอำเภอเฉาอวิ๋น ตระกูลที่มีชื่อเสียงอย่างตระกูลหลิวก็ถือว่าสูงส่งมากแล้ว แต่เมื่อเทียบกับหญิงสาวทั้งสามคนนี้ ตระกูลหลิวกลับเป็นเพียงมดปลวกเท่านั้น…

“สวรรค์! ผู้หญิงคนนั้นคือ…ภรรยาของฉินเฟิง?!”

“ฉินเฟิงคือใคร? มีอำนาจหรือ?”

“เจ้าโง่ หูตาเจ้ามันคับแคบเกินไปแล้ว ถึงขนาดที่ไม่รู้จักฉินเฟิง เรื่องที่ต้าเหลียงเอาชนะเป่ยตี๋ได้ เจ้าน่าจะรู้ใช่หรือไม่?”

“สงครามระหว่างแคว้นข้าย่อมรู้”

“นั่นไง! สงครามระหว่างต้าเหลียงกับเป่ยตี๋ก็คือฉินเฟิงนี่แหละที่นำทัพโจมตีศัตรูที่รุกรานจนพ่ายแพ้ไป”

“ปัจจุบัน ฉินเฟิงได้รับตำแหน่งเทียนลู่โหว และได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องแห่งชายแดนเหนือ!”

“อ๋อง? พูดอีกอย่างก็คือผู้หญิงคนนี้คือพระชายา?”

“แต่ว่านะ อ๋องของต้าเหลียงก็มีเยอะแยะ ฉินเฟิงก็ไม่ได้มีแซ่หลี่ อย่างมากก็เป็นแค่อ๋องต่างแซ่ แล้วตระกูลหลิวที่เลี้ยงดูพระสนมอี๋ไว้ จะต้องเกรงกลัวอ๋องต่างแซ่คนหนึ่งถึงขนาดนี้เลยหรือ?”

“ถึงจะหูหนวกตาบอด ก็ต้องมีขีดจำกัดบ้างไม่ใช่หรือ? หรือว่าเจ้า นอกจากทำไร่ไถนาแล้ว ไม่เคยสนใจเรื่องอื่นใดเลย?”

“ฉินเฟิงไม่ใช่อ๋องธรรมดา ดินแดนชายแดนเหนือที่อยู่ภายใต้การปกครองของเขานั้นร่ำรวยเทียบเท่าแคว้น! ในความหมายที่แท้จริงคือ อยู่ใต้เพียงหนึ่งคน แต่อยู่เหนือผู้คนนับหมื่นนับแสน”

“หากทำให้ฉินเฟิงโกรธ ไม่ใช่แค่ตระกูลหลิวเล็ก ๆ แแม้แต่รัชทายาท ก็ต้องจ่ายราคาอย่างมหาศาล!”

หลังจากการถกเถียงอย่างดุเดือด ทุกคนในที่สุดก็ตระหนักว่าสถานะของหญิงสามคนตรงหน้านั้นน่าสะพรึงกลัวเพียงใด

สายตาของพวกเขาเปลี่ยนไปมาหลายครั้ง เริ่มถอยหลังอย่างควบคุมไม่ได้ กลัวว่าจะถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องโดยไม่ตั้งใจ และตายอย่างไร้ที่ฝังศพ

ตอนนี้หลิวเถาหน้าซีดเผือดราวกับคนตาย เขาไม่เพียงแต่ทำให้สตรีทั้งสามคนตรงหน้าโกรธเท่านั้น แต่ยังขู่ว่าจะยึดครองภรรยาของฉินเฟิงอีกด้วย

ความโกรธของฉินเฟิงไม่มีใครสามารถทนรับได้ น่ากลัวว่าทั้งตระกูลหลิวจะต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เกาเฉิงกลัวว่าหายนะครั้งนี้จะส่งผลกระทบต่อทั้งอำเภอเฉาอวิ๋น จึงชี้ไปที่หลิวเถาและตวาดด้วยเสียงเกรี้ยวกราด

“รีบคุกเข่าขอขมาท่านผู้สูงศักดิ์ทั้งสามเดี๋ยวนี้!”

หลิวเถาเพิ่งจะตื่นจากภวังค์ เขาไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย รีบคุกเข่าลงกับพื้น โขกศีรษะคำนับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์และหญิงสาวทั้งสองคนอย่างรัวเร็ว

“ขอร้องพระชายา ฉีหยางจวิ้นจู่และคุณหนูรองโปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ปล่อยข้าน้อยไปเถิด”

“ถึงจะตีข้าน้อยตาย ข้าก็ไม่กล้าทำชั่วอีกแล้ว”

“ข้าน้อยจะจดจำบทเรียนราคาแพงในครั้งนี้ไปจนวันตาย”

ส่วนหวังลี่ที่อยู่ข้าง ๆ ก็เหมือนคนไร้วิญญาณ ทรุดตัวลงต่อหน้าเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ร้องโหยหวนไม่หยุด

“ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว พระชายาโปรดอภัย”

คุณชายที่เมื่อครู่ยังทำตัวเหนือผู้คน บัดนี้กลับตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัว ร้องโวยวายเหมือนสุนัขจรจัดที่ถูกเหยียบหาง

หากเป็นนิสัยเดิมของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์นางคงไม่เสียเวลาพูดจากับพวกมัน แต่จะฟันพวกมันทิ้งไปเลย

แต่ตอนนี้ นางเป็นถึงพระชายา เป็นตัวแทนของฉินเฟิง ไม่เพียงแต่ต้องรักษาอำนาจ ยังต้องทำให้ทุกคนที่คิดท้าทายตระกูลฉิน ต้องชดใช้ด้วยเลือด

มองดูคนทั้งสองที่กำลังก้มหัวขอความเมตตา เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แค่นเสียงเบา ๆ “ต่อให้ข้าจะยกโทษให้พวกเจ้าไป ท่านอ๋องรู้เรื่องนี้เข้า ก็ต้องส่งคนมาที่อำเภอเฉาอวิ๋น เพื่อตัดหัวพวกเจ้าประจาน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน