บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1244

บทที่ 1244 บุกเดี่ยวช่วยฉินเฟิง

ศัตรูที่ขวางระหว่างจ้าวอวี้หลงกับแนวป้องกันโล่ใหญ่ มีอย่างน้อยร้อยกว่าคน และจ้าวอวี้หลงที่ฆ่าฟันมาตลอดทางจนถึงที่นี่ ได้ดึงดูดความสนใจของศัตรูรอบข้างแล้ว

ผู้ตรวจการทหารสังเกตเห็นเกราะของแม่ทัพบนร่างจ้าวอวี้หลง จึงชูดาบขึ้นสูง ชี้ไปยังจ้าวอวี้หลงพร้อมตะโกนสั่งเสียงดัง “ฆ่าแม่ทัพศัตรู!”

เมื่อผู้ตรวจการทหารออกคำสั่ง ศัตรูรอบข้างก็รีบรุมเข้าหาจ้าวอวี้หลงทันที

จ้าวอวี้หลงที่ฆ่าฟันมาตลอดทาง ในที่สุดก็ถูกบังคับให้หยุดฝีเท้า เมื่อเผชิญหน้ากับการล้อมโจมตีของศัตรูสิบกว่าคน จ้าวอวี้หลงก็โบกดาบใหญ่อย่างแรง บังคับให้ศัตรูตรงหน้าถอยกรูด จากนั้นก็ดึงดาบกลับมา ฟันลงบนศีรษะของศัตรูที่พยายามจะลอบโจมตีจากด้านหลัง

ในชั่วพริบตา ทหารแดนใต้อีกสองคนก็ล้มลง ความกล้าหาญของจ้าวอวี้หลงทำให้ทหารแดนใต้ทั้งหมดที่อยู่ในที่นั้นตกตะลึง

ผู้ตรวจการทหารเห็นว่าจ้าวอวี้หลงกล้าหาญไร้เทียมทาน ยิ่งถอยห่างจากเขา ใช้อาวุธยาวต่อสู้ ยิ่งไม่ได้เปรียบ อีกทั้งจ้าวอวี้หลงสวมเกราะหนัก การจะกำจัดเขาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ผู้ตรวจการทหารทั้งหมดจึงออกคำสั่งทันที “ทุกคนเข้าโจมตี จัดการให้เร็ว!”

กองกำลังเสริมมากขึ้นเรื่อย ๆ กำลังรวมตัวมุ่งหน้าไปที่ฉินเฟิงหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป การจะสังหารฉินเฟิงก็จะยิ่งยากขึ้นเรื่อย ๆ

จ้าวอวี้หลงผู้กล้าหาญย่อมกระตุ้นให้ทหารเป่ยซีตอบโต้อย่างดุเดือด การกำจัดเขาเพื่อทำลายขวัญกำลังใจจึงเป็นภารกิจสำคัญอันดับแรก

“ฆ่า!”

“เอาหัวแม่ทัพศัตรูมา!”

“พวกเจ้าทั้งหมดบุกขึ้นไปให้ข้า!”

“บัดซบ! ศัตรูมีแค่คนเดียว พวกเจ้าแต่ละคนกลัวจนหน้าซีดเป็นหมีไปแล้วหรือ!”

ทหารแดนใต้ที่อยู่รอบ ๆ ได้แต่ฝืนใจ ต้านทานการโจมตีอันรุนแรงของจ้าวอวี้หลงพยายามบังคับตัวเองให้เข้าไปใกล้ แต่ในตอนนั้นเอง จ้าวอวี้หลงกลับโยนดาบใหญ่ในมือทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ชักเอาค้อนแตงทองออกมาจากเอวด้านหลัง แล้วฟาดใส่ศัตรูที่เข้ามาใกล้อย่างไม่ยั้ง

แม้แต่ทหารที่สวมเกราะหนักยังทนการโจมตีของอาวุธไร้คมไม่ได้ แล้วจะพูดถึงทหารแดนใต้ที่สวมเกราะเบาหรือเกราะครึ่งตัวพวกนี้ได้อย่างไร?

ทุกครั้งที่จ้าวอวี้หลงฟาดค้อนแตงทองออกไป ก็จะมีคนหนึ่งเส้นเอ็นขาดกระดูกหัก ร้องครวญครางล้มลง

ที่ร้ายแรงกว่านั้นคือ บางคนที่ถูกจ้าวอวี้หลงฟาดค้อนใส่ศีรษะ สมองแตกกระจายตายคาที่

ชั่วพริบตา ทหารแดนใต้สี่คนถูกจ้าวอวี้หลงสังหารไป ทหารแดนใต้ที่เหลือต่างตกใจกลัวจนหน้าซีด พวกเขาไม่เคยเห็นคนที่กล้าหาญเหมือนจ้าวอวี้หลงมาก่อน แม้จะมีแม่ทัพคอยควบคุมอยู่ในที่เกิดเหตุ เหล่าทหารก็เริ่มถอยหลัง

ดาบใหญ่ของจ้าวอวี้หลงหายไปแล้ว หากถูกดึงให้ห่างออกไปอีกครั้ง เมื่อเผชิญกับอาวุธยาวที่มีอยู่รอบตัวอย่างหนาแน่น เขาจะมีแต่ถูกรุมทำร้ายจนตาย

ดังนั้นจ้าวอวี้หลงจึงไม่ลังเลแม้แต่น้อย ทันทีที่ยกค้อนแตงทองขึ้น เขาก็ไล่ล่าศัตรูตรงหน้าไม่หยุดยั้ง พุ่งตรงไปยังโล่ใหญ่ในคราวเดียว

เหล่าทหารเป่ยซีจำจ้าวอวี้หลงได้ทันที พวกเขาตะโกนด้วยความตื่นเต้น “ท่านแม่ทัพจ้าวมาแล้ว!”

“สมแล้วที่เป็นท่านแม่ทัพจ้าว ถึงกับบุกฝ่าแนวศัตรูมาได้เพียงลำพัง!”

“วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?! ก่อนหน้านี้เป็นฉินอ๋องแล้วตอนนี้ก็เป็นท่านแม่ทัพจ้าว ทำไมใต้เท้าผู้มีอำนาจสูงส่งพวกนี้ถึงได้เสี่ยงอันตรายกันหมด? บ้าไปแล้ว บ้ากันไปหมดแล้ว!”

ทหารกำกับแดนใต้ได้ยินเสียงตะโกนของทหารเป่ยซี ต่างก็ตกตะลึง

พวกเขารู้ว่านายพลผู้ห้าวหาญผู้นี้ต้องมีที่มาไม่ธรรมดาแน่ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นกองทหารม้าทมิฬผู้บัญชาการสูงสุดหนึ่งในแม่ทัพหลักของอำเภอเป่ยซีอย่างจ้าวอวี้หลง

จ้าวอวี้หลงสวีโม่และหนิงหู่ได้รับการขนานนามว่าเป็นสามผู้ยิ่งใหญ่แห่งอำเภอเป่ยซีสถานะและตำแหน่งของพวกเขาไม่อาจโต้แย้งได้

แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ทัพใหญ่แห่งเป่ยซีเหล่านี้ถึงได้เสี่ยงอันตรายมาตัวคนเดียวทีละคน แต่มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน