บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1245

บทที่ 1245 กลับไปฆ่าพวกมันให้สิ้น

จ้าวอวี้หลงขมวดคิ้วแน่น เอ่ยเสียงต่ำว่า “เจ้ายังเป็นฉินเฟิงที่ข้ารู้จักอยู่หรือไม่?!”

“เหตุใดตอนนี้เจ้าถึงได้ใช้อารมณ์เช่นนี้? แทนที่จะกลับไปบัญชาการ กลับยอมจมปลักอยู่ที่นี่รอความตาย”

“ประชาชนของต้าเหลียงไม่มีค่าสำหรับเจ้าเช่นนั้นหรือ?”

“ไม่เพียงแต่ประชาชนของต้าเหลียงรวมถึงคนในตระกูลฉิน บิดามารดา ภรรยา พี่น้อง เจ้าจะทอดทิ้งพวกเขาหรือ?”

คำพูดนี้กระทบใจฉินเฟิงอย่างจัง หากเขาตายที่นี่ บิดามารดาและภรรยาจะทำอย่างไร?

ฉินเฟิงตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ด้านหนึ่งคือพี่น้องร่วมเป็นร่วมตาย อีกด้านคือญาติสนิทและครอบครัว ไม่ว่าจะเลือกฝ่ายใด ฉินเฟิงก็จะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง

ทางออกเดียวคือพาสวีโม่ฝ่าวงล้อมออกไป!

ฉินเฟิงไม่ตอบคำถามจ้าวอวี้หลง แต่กลับผลักมือออก คว้าขวานด้ามยาวจากพื้น ดวงตาแน่วแน่ กล่าวว่า “ให้พี่น้องเอาชีวิตมาคุ้มกันข้าหนีไปคนเดียว? ไม่มีทาง!”

“หากจะฝ่าออกไป ก็ต้องร่วมแรงร่วมใจ ทุกคนออกไปพร้อมกัน!”

“จ้าวอวี้หลงปฏิบัติตามคำสั่ง!”

เมื่อเห็นฉินเฟิงออกคำสั่ง แม้จ้าวอวี้หลงจะขุ่นเคืองเพียงใดแต่ก็จำต้องปฏิบัติตาม นำทัพหันกลับไปบุกในทิศทางตรงข้าม

ทหารเป่ยซีที่เดิมทีแทบจะป้องกันตัวไม่ไหว ภายใต้การนำของจ้าวอวี้หลงกลับปะทุพลังอันดุดันอย่างไม่น่าเชื่อ พุ่งชนศัตรูที่ขวางหน้าล้มลงไปโดยตรง

จ้าวอวี้หลงนำทางอยู่ข้างหน้า ฉินเฟิงพาทหารสี่นายหามร่างสวีโม่ตามมาติด ๆ

กองกำลังเพียงร้อยเผชิญหน้ากับการล้อมของทหารนับพัน บุกฝ่าออกไปอย่างยากลำบาก ทุกก้าวเดินหน้ายากเย็นแสนเข็ญ ราวกับปีนป่ายขึ้นสวรรค์ และต้องแลกมาด้วยเลือดเนื้อ

เหล่าทหารล้มลงไม่หยุด เดินหน้าไปได้เพียงยี่สิบก้าว ทหารร้อยคนที่รายล้อมฉินเฟิงก็เหลือเพียงยี่สิบกว่าคน

หากสู้กันแบบนี้ต่อไป ในพริบตาทหารรอบตัวฉินเฟิงก็จะหมดสิ้น แต่หากยังคงตั้งรับต่อไปก็เท่ากับรอความตาย นอกจากการเอาชีวิตเข้าแลกแล้วก็ไม่มีทางเลือกอื่น

โชคดีที่บนสนามรบนี้ไม่ได้มีเพียงทหารรอบตัวฉินเฟิงเท่านั้น ทั้งแนวรบตะวันออกต่างก็วุ่นวายไปหมด และทหารเป่ยซีทุกนายต่างรู้ว่าฉินเฟิงถูกล้อม จึงทยอยหลั่งไหลมาช่วยไม่ขาดสาย

ไม่นานทหารรอบตัวฉินเฟิงก็ได้รับกำลังเสริม จากที่เหลือเพียงยี่สิบกว่าคนก็เพิ่มขึ้นเป็นร้อยกว่าคนอีกครั้ง

ทั้งสองฝ่ายจมอยู่ในสงครามชักเย่อที่ยืดเยื้อ ทั้งทหารหนานจิงที่ล้อมฉินเฟิงและฝ่ายฉินเฟิงต่างก็ได้รับการเสริมกำลังไม่หยุด

เหล่าแม่ทัพหนานจิงโกรธจนกระทืบเท้า หลายครั้งที่ทหารรอบกายฉินเฟิงแทบจะหมดสิ้น เพียงแค่บุกเข้าไปก็จะสังหารฉินเฟิงได้ แต่ทุกครั้งก็พลาดโอกาสไป

พลาดโอกาสทองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหล่าแม่ทัพหนานจิงโกรธจนควบคุมไม่อยู่ ไม่สนใจการจัดทัพอีกต่อไป ส่งทหารใต้บังคับบัญชาทั้งหมดออกไป ไม่มียุทธศาสตร์ใด ๆ มีเพียงเป้าหมายเดียวคือสังหารฉินเฟิง

ต่อให้ต้องสูญเสียมากแค่ไหนก็ไม่สน!

ขณะที่ฉินเฟิงและคนอื่น ๆ กำลังต่อสู้อย่างดุเดือด กองกำลังเสริมขนาดใหญ่ก็มาถึงในที่สุด!

กองทัพที่จ้าวเจิ้นไห่นำมาช่วย ทหารพันนาย ประกอบด้วยทหารหลากหลายเหล่าทัพ ในสนามรบอันวุ่นวายนี้ พวกเขาเปรียบเสมือนมีดแหลมที่แทงเข้ามาโดยตรง

จ้าวเจิ้นไห่นำทัพบุกทะลวงอย่างห้าวหาญ พุ่งตรงไปยังฉินเฟิง

เมื่อเห็นสภาพของฉินเฟิงที่น่าสยดสยอง จ้าวเจิ้นไห่ก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ “ฉินอ๋อง รีบตามพวกข้าถอยออกไปเร็ว!”

ด้วยการเสริมกำลังของจ้าวเจิ้นไห่สถานการณ์ของฉินเฟิงจึงได้รับการรักษาไว้ในที่สุด แม้ว่าการโจมตีของกองทัพศัตรูจะรุนแรงมากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถทะลุแนวป้องกันของจ้าวเจิ้นไห่ได้

ภายใต้การคุ้มกันของจ้าวเจิ้นไห่ และการนำทางของจ้าวอวี้หลง ฉินเฟิงจึงสามารถพาสวีโม่ที่หมดสติ บุกฝ่าไปถึงชายขอบสนามรบได้อย่างปลอดภัย

“จับฉินเฟิงไว้ให้ได้!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน