บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1246

บทที่ 1246 สถานการณ์สงครามเปลี่ยนแปลงในพริบตา

หลินเจา แม่ทัพหลักผู้รับผิดชอบการโจมตีฉับพลันแนวตะวันออกในครั้งนี้ เมื่อได้ทราบว่าฉินเฟิงสามารถฝ่าวงล้อมออกไปได้สำเร็จ สีหน้าก็พลันดำมืดลงในทันที

นับแต่ฉินเฟิงเริ่มปิดล้อมเมืองกูซู ตระกูลใหญ่ทางใต้ก็เตรียมการลับ ส่งกองกำลังไปยังพื้นที่รอบเมืองกูซู

หลังจากการวางแผนเป็นเวลานาน พวกเขารวบรวมกำลังทหารได้ทั้งหมดหนึ่งหมื่นสองพันนาย!

เมื่อหลินเจาออกคำสั่ง กองทัพทั้งหนึ่งหมื่นสองพันนายนี้ก็พุ่งเข้าโจมตีจากทุกทิศทางทันที ประสานงานกับกองกำลังป้องกันภายในเมืองกูซูทำให้สวีโม่ผู้คุมกำลังทางฝั่งตะวันออกถูกโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว

สถานการณ์สนามรบเป็นไปตามที่หลินเจาคาดการณ์ไว้ทั้งหมด

กองกำลังของสวีโม่ถูกทำให้แตกกระจาย แบ่งเป็นหน่วยย่อยระดับกองพัน กระจัดกระจายไปทั่วแถบตะวันออก โดดเดี่ยวไร้การสนับสนุน

หน่วยกล้าตายที่ส่งไปเป็นทัพหน้า เกือบจะตัดหัวสวีโม่แม่ทัพใหญ่ได้สำเร็จ

การปรากฏตัวของฉินเฟิง ทำให้สถานการณ์เป็นใจให้ตระกูลใหญ่แดนใต้ แม้แต่หลินเจาเองก็คาดไม่ถึงว่าการจู่โจมแนวตะวันออกจะได้ผลลัพธ์มหาศาลเช่นนี้

ไม่เพียงแต่สามารถกักขังสวีโม่ได้เท่านั้น แต่ยังล่อฉินเฟิงมาติดกับ

ในชั่วพริบตา การโจมตีจู่โจมครั้งนี้ได้กลายเป็นการตัดสินครั้งใหญ่ของดินแดนทางใต้!

หากสามารถกำจัดฉินเฟิงและสวีโม่ได้ กองทัพชายแดนเหนือจะไร้ผู้นำย่อมต้องถอนกำลังออกจากสนามรบ กลับไปยังชายแดนเหนืออย่างแน่นอน

และหากปราศจากการสนับสนุนจากกองทัพชายแดนเหนือเพียงแค่กำลังของราชสำนักเพียงลำพัง การจะบุกตีดินแดนทางใต้ให้สำเร็จ ก็ไม่ต่างอะไรกับความฝันของคนเพ้อเจ้อ

อาจกล่าวได้ว่า หลังจากซุ่มซ่อนมานาน จุดสำคัญของสงครามใต้ได้ปรากฏขึ้นแล้ว สรุปได้เพียงสองคำ ‘ฉินเฟิง’

หากฉินเฟิงยังมีชีวิต การโจมตีแบบฉับพลันก็จะล้มเหลว สงครามรุกรับอันยาวนานนี้ก็จะยังคงยืดเยื้อต่อไป

หากฉินเฟิงตาย สงครามทางใต้ก็จะสิ้นสุด กว่าราชสำนักจะรวบรวมกองทัพใหญ่อีกครั้ง และยกทัพมาถึงดินแดนทางใต้อีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องอีกกี่ปีข้างหน้า

ขณะที่หลินเจาคิดว่าสงครามใกล้จบ เรื่องไม่คาดฝันก็เกิด ฉินเฟิงที่จนมุม กลับฝ่าวงล้อมออกไปได้

หลินเจาโกรธจนแทบคลั่ง แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา เพราะเขาขบคิดจนหัวแทบแตกก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าปัญหาอยู่ที่ตรงไหนกันแน่

เพราะขวัญกำลังใจต่างกัน หรือเพราะกำลังรบ?

คงไม่ใช่แค่นั้น!

พลังที่น่ากลัวที่สุดของฉินเฟิงคือความจงรักภักดีที่แน่นหนาราวกับกำแพงเหล็กที่มีต่อเขา ตั้งแต่แม่ทัพไปจนถึงทหารราบธรรมดา

เพื่อช่วยเหลือฉินเฟิงกองกำลังรบทั้งแนวตะวันออกแทบจะพุ่งเข้าสู่สนามรบเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ทยอยกันเข้าไปไม่ขาดสาย

กองทัพห้าร้อยคนต้องเสียสละอย่างใหญ่หลวง เหลือเพียงร้อยกว่าคนที่สามารถมีชีวิตรอดไปอยู่ข้างกายฉินเฟิงได้

แม้จะเผชิญกับความสูญเสียระดับนี้ กองกำลังรบเหล่านี้ก็ยังไม่ลังเลแม้แต่น้อย ราวกับว่าแค่ได้อยู่ข้างกายฉินเฟิง แม้ตายก็คุ้ม

และก็เพราะกองกำลังเสริมเหล่านี้ที่ทยอยเข้าไปหาฉินเฟิงอย่างไม่ขาดสาย จึงทำให้ฉินเฟิงสามารถยืนหยัดต่อไปได้

ในขณะที่หลินเจาคิดว่าความพยายามทั้งหมดจะสูญเปล่าทหารส่งสารก็รีบร้อนมาถึง

“ท่านแม่ทัพ ข้าศึกโต้กลับแล้ว!”

อะไรนะ?!

หลินเจาขมวดคิ้วแน่น ตามที่ฉินเฟิงได้ทะลวงวงล้อมออกไป การโจมตีแบบฉับพลันครั้งนี้ก็ควรจะสิ้นสุดลงแล้ว เหตุใดข้าศึกจึงเลือกที่จะโต้กลับ?

ก่อนที่หลินเจาจะจัดระเบียบความคิดได้ เสียงของทหารส่งสารก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“กองทหารเกราะหนักที่คุ้มกันฉินเฟิงยังไม่ได้ถอนกำลัง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน