บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 127

บทที่ 127 กลยุทธ์กระตุ้นความอยาก

“ทุกท่านอย่าเพิ่งกังวล โปรดฟังข้าผู้แซ่หลินอธิบายก่อนเถิด บัตรสามระดับนี้ไม่มีอันใดหรอก ตราบใดที่ท่านเป็นลูกค้าชั้นเลิศของร้านเราย่อมได้รับบัตรแน่นอน!”

“บัตรระดับสองใช้ได้กับห้องวิจิตรบนชั้นสอง ห้องวิจิตรแต่ละห้องล้วนเกิดจากความทุ่มเทนับไม่ถ้วนของนายน้อยข้า นอกจากโต๊ะรับประทานอาหารแล้วยังจัดวางโต๊ะเขียนหนังสือ โต๊ะวาดภาพต่าง ๆ รวมถึงบุปผางามล้ำค่า และสี่สิ่งล้ำค่าของห้องหนังสือ*[1] แห่งชุ่ยอวิ้นไจ

“ทั้งหมดนี้ลูกค้าบัตรระดับสองสามารถใช้ได้โดยไม่คิดเงินเพิ่ม”

เสียงดังโหวกเหวกค่อย ๆ เงียบลง แขกที่มารวมตัวกันมองดูด้วยสายตาไม่เชื่อ

หอสุราชั้นสูงล้วนมีห้องวิจิตรส่วนตัว

แต่จากการเอ่ยแนะนำนี้ แม้แต่ห้องส่วนตัวในหอเซียนเมามายก็ไม่สามารถเทียบได้กับห้องส่วนตัวในหอสุราธารหยก

ที่นี่ใช่ห้องส่วนตัวธรรมดา ๆ ที่ไหน นี่มันห้องตำราส่วนตัวชัด ๆ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เหล่าปัญญาชนก็ระเบิดความตื่นเต้นออกมา

“นี่… นี่คือห้องวิจิตรที่แท้จริง! มันเป็นสถานที่หรูหราที่เราใฝ่ฝันโดยแท้! เมื่อเทียบกับโถงตำรา ห้องวิจิตรของหอสุราธารหยกสามารถดื่มกินอาหารได้ และเมื่อเทียบกับหอสุราด้วยกัน ห้องวิจิตรที่หอสุรานี้ก็มีบรรยากาศหรูหรามากกว่าหอสุราอื่น ๆ นัก! หากเป็นเช่นนี้ข้าก็สามารถอยู่ที่หอสุราแห่งนี้ได้ทั้งวันโดยไม่รู้สึกเบื่อหน่ายแล้ว ถึงเวลาก็ได้พบปะกับมิตรสหายสองสามคนเพื่อดื่มสุราพูดคุยอย่างสนุกสนาน ทั้งยังสามารถแต่งบทกลอนไปด้วยได้ นี่ไม่ใช่เรื่องดีงามหรอกหรือ?”

“ห้องวิจิตรทั่วไปมีขนาดเพียงยี่สิบฉื่อ แม้แต่ห้องวิจิตรชั้นเลิศของหอเซียนเมามายก็มีขนาดเพียงสามสิบฉื่อเท่านั้น นอกจากโต๊ะรับประทานอาหารแล้ว ห้องวิจิตรของหอสุราธารหยกแห่งนี้ยังมีโต๊ะเขียนหนังสือและโต๊ะวาดภาพอีกด้วย มีแม้กระทั่งพื้นที่สำหรับจัดวางดอกไม้โดยเฉพาะ พื้นที่ของห้องนี้ต้องกว้างขวางถึงขนาดไหนกัน?”

“ข้าได้ยินถูกหรือไม่? สิ่งล้ำค่าทั้งสี่ของห้องหนังสือแห่งชุ่ยอวิ้นไจ? แค่แท่นฝนหมึกก็ราคาเจ็ดแปดตำลึงเงินแล้ว! แต่ยังให้ใช้ฟรีอีกหรือ? แค่สี่สิ่งล้ำค่าของห้องหนังสือนี้มีราคามากกว่าค่าอาหารแล้ว เช่นนี้หอสุราธารหยกจะสามารถหาทุนคืนได้รึ?”

เหล่าปัญญาชนรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง

ปัญญาชนแซ่หลิวเผยดวงตาเร่าร้อนอย่างมากออกมา แล้วเอ่ยถามอย่างทนไม่ไหว “นี่เป็นเพียงสิทธิของบัตรระดับสองหรือ? เช่นนั้นบัตรระดับหนึ่งจะหรูหราขนาดไหนกันเล่า?”

ไม่เพียงแต่ปัญญาชนเท่านั้น เหล่าผู้ดีและพ่อค้าที่มาร่วมสนุกด้วย ต่างก็มีความคาดหวังอย่างมากต่อห้องแขกสูงศักดิ์บนชั้นสาม

เมื่อพูดถึงห้องแขกสูงศักดิ์ แม้แต่หลินฉวีฉีก็คิดว่ามันหรูหรา ‘มากเกินไป’ แต่เนื่องจากนี่คือความปรารถนาของฉินเฟิง เขาเพียงแค่ทำตามที่ได้รับมอบหมายก็พอ เขาจึงรีบเอ่ย “ทุกอย่างที่ห้องวิจิตรมี ห้องแขกสูงศักดิ์ก็มีครบทุกอย่าง ทั้งยังมีพื้นที่กว้างขึ้น ตกแต่งหรูหรากว่า นอกจากนี้ยังมีนักดนตรีและเสี่ยวเอ้อร์คอยบริการส่วนตัวอีกด้วย!”

ทุกคนพลันแตกตื่นไปตาม ๆ กัน

ในเมืองหลวงแห่งนี้ อย่าว่าแต่บุตรหลานขุนนางเลย แม้แต่เหล่าปัญญาชนก็ยังมีชีวิตที่สะดวกสบายมาก

วัน ๆ ว่างการงานไม่มีอะไรทำ ถ้าไม่เสพสุนทรียภาพก็เที่ยวเล่นสนุกสนาน พูดง่าย ๆ ก็คือใช้สมองผ่านวันเวลาอันสง่างามแต่น่าเบื่อไปวัน ๆ

หอสุราธารหยกแห่งนี้เป็น ‘พื้นที่ส่วนตัว’ ที่ออกแบบมาเพื่อคนทุกประเภทโดยเฉพาะ

ทุกคนกลัวที่จะพลาด ‘บัตร’ นั่น จึงรีบรุดไปข้างหน้า ทำให้ยิ่งเบียดเสียดมากขึ้นเรื่อง ๆ

หลินฉวีฉีกับฉินเสี่ยวฝูพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยขณะแจกจ่ายบัตร แม้กล่าวว่าแจก แต่จริง ๆ แล้วคือการขาย

บัตรระดับสามมีราคาห้าสิบอีแปะ บัตรระดับสองมีราคาห้าสิบตำลึงเงิน ซึ่งสูงกว่าถึงร้อยเท่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน