บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 138

บทที่ 138 ปิดร้านจัดการเงียบ ๆ

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังมาจากด้านนอกหอสุรา ฉินเทียนหู่พุ่งเข้ามาทางประตูอย่างดุดันราวกับเสือที่ถูกยั่วโทสะ “ใครบังอาจรังแกผู้สืบทอดตระกูลฉินของข้า!”

เสียงคำรามนี้ราวกับเสียงฟ้าร้อง ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตกใจจนหนังศีรษะชาวาบ

ตอนนี้ทุกคนราวกับตื่นขึ้นจากฝัน แต่ไหนแต่ไรฉินเทียนหู่ไม่ใช่ขุนนางบุ๋น แต่เป็นนักรบที่นำกองทัพต่อสู้ที่ชายแดน และเขาก็สามารถปีนกลับมาจากสนามรบแห่งเลือดและไฟได้ทุกครั้ง

ขณะนี้ฉินเทียนหู่สวมชุดเกราะ ศีรษะสวมหมวกเหล็ก มีดาบเจาะเกราะห้อยอยู่ที่เอว นอแรดโค้งบนไหล่ และถือง้าวยาวหกฉื่อไว้ในมือ เขาติดอาวุธครบครัน เต็มไปด้วยพลังที่น่าเกรงขาม

แขกที่มาหอสุราหรือบรรดาลูกหลานขุนนางล้วนเป็นเพียงดอกไม้ในเรือนกระจก ไหนเลยจะเคยเห็นคนเหี้ยมหาญเช่นนี้มาก่อน ทุกคนต่างหวาดกลัวจนเงียบกริบราวกับจักจั่นจำศีล ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

ฉินเฟิงตกตะลึง เขารู้ว่าสหายฉินโมโหร้าย แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะยืนหยัดต่อสู้เพื่อบุตรชาย ถึงขนาดสวมชุด ‘สังหารสี่ทิศ’ ออกมาอย่างเอิกเริกเช่นนี้

ฉินเฟิงไม่เคยคาดคิดว่าบิดาซึ่งมักจะทุบตีเขาแทบตายจะปกป้องลูกวัวของตนถึงขนาดนี้!

เกาซง หลี่รุ่ย และคนอื่น ๆ ที่แต่เดิมถูกฉินเฟิงรีดเค้นจนอยากตายให้รู้แล้วรู้รอด ขณะนี้ถูกการพุ่งเข้ามาอย่างกะทันหันของฉินเทียนหู่ ทำให้ขวัญเสียจนทยอยถอยหลังตามกันติด ๆ

มีเพียงฉีเชิ่งเท่านั้นที่สามารถรักษาความสงบได้เนื่องจากอายุและประสบการณ์ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฉินเทียนหู่ที่ดุร้าย เขาก็ลอบกลืนน้ำลายอย่างร้อนตัว

“ฉิน… ฉินเทียนหู่ เจ้าคิดจะทำอะไร? แม้ว่าเจ้าจะเป็นเสนาบดีกรมกลาโหม แต่เจ้าก็ไม่มีอำนาจตรวจสอบ หากเจ้ากล้าเข้ามายุ่งวุ่นวาย ข้าจะไปที่ศาลต้าหลี่เพื่อฟ้องร้องเจ้าเสีย!” ฉีเชิ่งตื่นตระหนกจนพูดติดอ่าง

ดังสุภาษิตโบราณที่ว่า ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น แค่ฉินเฟิงก็จัดการยากถึงเพียงนี้ พ่อของเขาฉินเทียนหู่ย่อมไม่ดีไปกว่ากัน

หากฉีเชิ่งไม่ขู่ยังดีเสียกว่า คำพูดเหล่านี้ได้ยั่วโทสะฉินเทียนหู่โดยตรง เขาคำรามด้วยความโกรธทันที “ไอ้เฒ่าอย่างเจ้าอาศัยว่ามีมหาเสนาเกาหนุนหลัง สร้างปัญหาให้กับตระกูลฉินของข้าไม่น้อย วันนี้แม้แต่เง๊กเซียนฮ่องเต้ก็ช่วยเจ้าไม่ได้!”

ขณะที่พูด ฉินเทียนหู่ก็หยิบง้าว ตวัดขึ้นมา หมายจะเคาะลงบนหัวฉีเชิ่งโดยตรง

หากครั้งนี้เคาะลงไปอย่างจัง แม้ว่าจะเป็นสันง้าว ย่อมทำให้สมองระเบิดได้แน่นอน!

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ฉินเฟิงกอดฉินเทียนหู่เอาไว้ และพูดอย่างตื่นตระหนก “ตาเฒ่าฉิน ท่าน… ท่านใจเย็นก่อน ๆ! ข้าขอให้ท่านมาช่วยข้าควบคุมสถานการณ์ หลีกเลี่ยงไม่ให้ฉีเชิ่งบังคับกุมตัวข้าไปที่ศาลาว่าการกรมเมือง ไม่ได้ให้ท่านมาเพื่อสู้กันนะ”

ฉินเฟิงรู้สึกดีจากก้นบึ้งหัวใจ และตื่นเต้นยิ่งที่มีบิดาคอยปกป้อง แต่ตอนนี้สถานการณ์อยู่ภายใต้การควบคุมของฉินเฟิงเหม่าแล้ว หากตาเฒ่าฉินตีลงไปจริง ๆ สิ่งต่าง ๆ ก็คงไม่จบลงด้วยดี

ท้ายที่สุดแล้วแม้แต่ฉินเทียนหู่ก็ต้องได้รับโทษ หากเขาทะเลาะวิวาทกับขุนนางในราชสำนักกลางถนน!

ฉินเทียนหู่มีสีหน้ารำคาญ และโมโหยิ่ง “ในฐานะพ่อ หากไม่รู้ก็ช่างประไร ตอนนี้ในเมื่อรู้แล้ว ย่อมต้องทำให้พวกสุนัขหัวขโมยนี่หลาบจำ!”

“เดี๋ยวก่อนนะ…” จู่ ๆ ฉินเทียนหู่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขาเบิกตากว้าง พลันอยากจะกินฉินเฟิงเข้าไปใจจะขาด “เมื่อกี้นี้เจ้าเรียกข้าว่าอะไร?!”

ฉินเฟิงหรือจะกล้าตอบ ไม่เช่นนั้นคนที่ถูกทุบตีในวันนี้อาจไม่แน่ว่าจะเป็นใคร เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเตรียมการทำสงคราม เราต้องไม่ทำผิดพลาดใด ๆ เป็นอันขาด ท่านพ่อ ท่านต้องคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมก่อนนะขอรับ”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ฉินเทียนหู่ถึงได้ยอมเลิกรา

เมื่อเห็นฉินเทียนหู่วางง้าวลง ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม้แต่จี้อ๋องยังเหงื่อเต็มฝ่ามือ แสร้งทำเป็นสงบนิ่ง แล้วเอ่ยว่า “ใต้เท้าฉิน เจ้าก็ย้ายกลับมายังเมืองหลวงนานแล้ว ทำไมเจ้ายังไม่สงบอารมณ์เสียบ้าง?”

ฉินเทียนหู่พบว่าจี้อ๋องอยู่ที่นี่ก็ตอนนี้ จิตสังหารบนใบหน้าพลันถูกแทนที่ด้วยความเคารพในทันที เขารีบประสานหมัดคารวะจี้อ๋อง “ที่แท้ท่านอ๋องผู้เฒ่าก็อยู่ที่นี่ด้วย ข้าน้อยได้ยินมาว่าบุตรสุนัขตกอยู่ในอันตราย จึงกังวลดุจไฟแผดเผาหัวใจ เกือบจะทำให้ท่านอ๋องตกใจแล้ว ท่านอ๋องผู้เฒ่าโปรดลงโทษ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน