บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 137

บทที่ 137 ขึ้นสายธนูแต่ไม่ยิง

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ไม่เชื่อตั้งแต่แรกแล้วว่าคดีฆาตกรรมนี้เกี่ยวข้องกับฉินเฟิง ท้ายที่สุดแล้วในวันงานเลี้ยงวันคล้ายวันพระราชสมภพจี้อ๋อง นางก็ได้เห็นความเฉลียวฉลาดของฉินเฟิงด้วยสายตาของตัวเอง เจ้านี่ไม่มีทางทำเรื่องโง่เง่าอย่างการทุบทำลายชื่อเสียงตนเองเช่นนี้แน่นอน

ในเวลานี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะชื่นชมฉินเฟิงจากก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเพียงอาศัยสิ่งที่เขาเห็นด้วยตา และสิ่งที่คิดในใจก็สามารถอนุมานความเป็นมาของเหตุการณ์ได้อย่างง่ายดาย

แม้ว่าพฤติกรรมของบุรุษสมควรตายคนนี้จะน่าชิงชัง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากจริง ๆ

อารมณ์ของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เริ่มตีกันเองมากขึ้นเรื่อย ๆ นางทั้งชื่นชมทั้งเกลียดฉินเฟิงไปในเวลาเดียวกัน

ฉีหยางจวิ้นจู่กลับตรงไปตรงมา นางแค่นเสียงหึเบา ๆ แล้วกล่าว “มองไม่ออกเลยว่าเจ้าหมอนี่จะรอบรู้มาก ว่าไปแล้วก็แปลก ข้าไม่เคยได้ยินว่าเขาเดินทางไปที่ใด ด้วยความรู้และประสบการณ์เช่นนี้ คนเสเพลแห่งเมืองหลวงไม่น่าจะมีได้”

ฉินเฟิงเห็นปฏิกิริยาของฉีเชิ่งและคนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยันอยู่ในใจ หากเป็นเพียงการต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ช่างเถอะ เขาสามารถเล่นเป็นเพื่อนได้นานเท่าที่ต้องการ

แต่ตอนนี้มาถึงขั้นฆ่าคนเพื่อความมั่งคั่งแล้ว ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจหากฉินเฟิงจะโหดเหี้ยม

“ฉินเสี่ยวฝู” ฉินเฟิงร้องเรียกขึ้น

ฉินเสี่ยวฝูวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว “นายน้อย ท่านมีอะไรให้บ่าวรับใช้?”

ฉินเฟิงยิ้มบางเบา ทว่ารอยยิ้มนี้กลับทำให้ฉีเชิ่ง และคนอื่น ๆ ขนลุก “นี่เป็นเรื่องของความเป็นและความตายจะประมาทไม่ได้ ปิดประตูหอสุราก่อน แล้วเรียกทุกคนที่ทำงานอยู่ในหอสุราวันนี้มารวมตัวกันให้หมด”

ตามคำสั่งของฉินเฟิง หอสุราทั้งหมดถูกปิดล้อมโดยสมบูรณ์ คนงานทุกคนทั้งชั้นบนและชั้นล่างของหอสุราต่างมารวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่

ฉินเฟิงไม่มากความ เอ่ยอย่างตรงไปตรงมาทันที “พวกเจ้าจดจำรูปร่างหน้าตาของผู้ตายก่อน แล้วจงนึกดูว่า วันนี้ใครบ้างที่แตะถ้วยกับตะเกียบของผู้ตาย”

“ค่อย ๆ นึกให้ดี! เราจะไม่ปรักปรำคนดี และเราจะไม่ปล่อยคนชั่วลอยนวล!”

“ขอรับ!”

คนงานในหอสุรามองไปรอบ ๆ ผู้ตายสักพัก ไม่นานหลังจากนั้น เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่วิ่งไปรอบ ๆ ก็จำบางอย่างได้ เขาจึงวิ่งเหยาะ ๆ มาหาฉินเฟิง “เรียนนายน้อย ข้าน้อยนึกออกแล้ว!”

ขณะที่พูด เด็กหนุ่มก็หันศีรษะ กวาดตามองแขกในที่นั้น พลันสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่นายน้อยชุดขาวผู้หนึ่ง และยืนกรานว่า “นายน้อย เป็นคนผู้นี้! ก่อนหน้านี้เขาขอถ้วยจากข้าน้อยสองครั้ง! เขาบอกว่าบังเอิญทำถ้วยแตกโดยไม่ได้ตั้งใจ ให้ข้าน้อยนำมาใหม่ อีกทั้งคนผู้นี้ก็นั่งอยู่ข้างผู้ถูกฆ่าด้วยขอรับ”

ทันใดนั้น ทุกสายตาในที่เกิดเหตุก็จับจ้องไปที่นายน้อยชุดขาว

นายน้อยชุดขาวมีแววตาตื่นตระหนก เขาเอ่ยแก้ตัวอย่างตะกุกตะกัก “ไร้สาระ ข้า… ข้าแค่มากินข้าว พวกเจ้าคิดจะผลักความผิดให้ข้ารับผิดชอบชัด ๆ”

ฉินเฟิงไม่สนใจที่จะพูดมากความ เขากล่าวอย่างกระชับ “จับตัวเขามาให้ข้า”

ฉินเสี่ยวฝูไม่ลังเล รีบวิ่งเข้าไปพร้อมกับบ่าวรับใช้อีกหลายคน กดนายน้อยชุดขาวลงไปกับพื้น และลากเขาไปหาฉินเฟิง

ฉินเฟิงย่อตัวลงมองดูนายน้อยชุดขาวที่ตื่นตระหนกและกระวนกระวาย แล้วเผยรอยยิ้มราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิออกมา ก่อนจะเอ่ยอย่างสงบ “สหาย พิษของปลาปักเป้าร้ายแรงนัก หากกินมันโดยไม่ได้ตั้งใจ ชีวิตน้อย ๆ ก็จะรักษาเอาไว้ไม่ได้อีก เพื่อความปลอดภัยเจ้าคงจะเอาบางอย่างป้ายยาพิษปลาปักเป้าไว้บนถ้วย ข้าคิดดูแล้ว สิ่งที่สะดวกที่สุดสำหรับเจ้าที่จะนำมาใช้ในที่สาธารณะโดยไม่เกิดความสงสัย… คงจะเป็นผ้าเช็ดหน้าล่ะสิ?”

นายน้อยชุดขาวมองดูฉินเฟิงด้วยสายตาว่างเปล่า กับสีหน้าราวกับว่าเห็นผี

ฉินเฟิงสั่งให้ฉินเสี่ยวฝูค้นตัวเขา เพียงชั่วครู่ก็พบผ้าเช็ดหน้าไหมสีขาวจากนายน้อยผู้นี้!

ฉินเฟิงรับผ้าเช็ดหน้ามาอย่างระมัดระวัง แล้วโยนลงในอ่างน้ำ จากนั้นเขาก็สั่งให้คนรับใช้นำสุนัขมาดื่มน้ำที่มีผ้าเช็ดหน้าแช่อยู่

ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา เจ้าสุนัขก็แสดงอาการของการถูกพิษ และนอนหายใจพะงาบ ๆ อยู่ที่พื้น!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน