บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 136

บทที่ 136 การอนุมานในที่เกิดเหตุ

ท่านหมอหลี่ว์สรุปได้เพียงว่าผู้ตายพลาดกินอาการที่เป็นพิษเข้าไป ส่วนเรื่องพิษปลาปักเป้า เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เมื่อเห็นฉินเฟิงชี้ให้เห็นสาเหตุการตายอย่างง่ายดาย ท่านหมอหลี่ว์ก็ประหลาดใจ และเขาไม่อายที่จะถามว่า “นายน้อยฉินก็เคยเรียนรู้การแพทย์ด้วยหรือ?”

ฉินเฟิงไหนเลยจะเคยเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ คณะที่เรียนในมหาวิทยาลัยของเขาห่างไกลจากเรื่องหยูกยาคนละโยชน์ สาเหตุที่เขารู้เรื่องพวกนี้ก็เพราะฉินเฟิงมีความรู้ที่หลากหลาย จากดูภาพยนตร์และรายการในโทรทัศน์ทุกประเภท

ชายหนุ่มเรียนรู้เกี่ยวกับพิษปลาปักเป้าจากรายการทำอาหาร ความรู้เรื่องการทดสอบพิษด้วยเข็มเงินนั้นเป็นผลงานจากละครทีวีจีนโบราณของละครยอดนิยมอย่าง ‘เปาบุ้นจิ้น’ และ ‘ตี๋เหรินเจี๋ย นักสืบคู่บัลลังก์’

เมื่อเผชิญกับคำถามของท่านหมอหลี่ว์ ฉินเฟิงก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม และไม่ได้อธิบาย เขาหันไปเอ่ยกับจี้อ๋องด้วยรอยยิ้มกว้าง “ขอบังอาจถามท่านอ๋องผู้เฒ่า พิษปลาปักเป้านี้ราคาเท่าไหร่หรือขอรับ?”

จี้อ๋องขมวดคิ้ว รีบหลบสายตาของฉินเฟิง และเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าหนู เจ้าถามข้าทำไม? คงไม่ใช่ว่าสงสัยข้ากระมัง?”

ทุกคนต่างก็มึนงงเช่นเดียวกันว่า เหตุใดฉินเฟิงจึงหันหัวหอกไปที่จี้อ๋อง

ฉีหยางจวิ้นจู่ตวาดขึ้นทันที “ฉินเฟิง เจ้ามันไม่รู้จักชั่วดี ท่านอ๋องผู้เฒ่ามักจะเข้าข้างเจ้าอยู่เสมอ เพื่อช่วยให้เจ้าหลุดพ้นความผิด เจ้าถึงกับใส่ร้ายท่านอ๋องผู้เฒ่า ช่างไร้ยางอายนัก!”

เมื่อเห็นว่าจี้อ๋องโกรธแล้ว ฉินเฟิงก็รีบวิ่งขึ้นไปลูบหน้าอกของท่านอ๋องผู้เฒ่า เพื่อช่วยให้เขาสงบลง และอธิบายด้วยท่าทีประจบประแจง “ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่คิดว่าพิษปลาปักเป้านี้ฆ่าคนได้ไร้ร่องรอย พบเห็นได้ยากจริง ๆ เกรงว่าจะมีราคาสูงอย่างยิ่งยวด ท่านอ๋องรอบรู้ และอาจทรงทราบอะไรบางอย่าง”

ที่แท้เป็นเช่นนี้ สีหน้าของจี้อ๋องดีขึ้นเล็กน้อย “ที่เจ้าเรียกว่าปลาปักเป้าน่าจะเป็นปลาปอด ข้าเคยลงไปทางเจียงหนานเมื่อไม่กี่ปีก่อน และได้พบเห็นปลาชนิดนี้ บางคนเรียกมันว่า ‘จีเป้า’ บางคนก็เรียกว่า ‘ไกวอวี้’ เป็นอาหารอันโอชะของท้องถิ่น มีคำกล่าวท้องถิ่นว่า การได้กินปลาตัวนี้คุ้มค่าพอที่จะตาย”

ไม่ผิดจากที่ฉินเฟิงคาดไว้ จี้อ๋องรู้เรื่องปลาปักเป้า เขารีบยกนิ้วให้ และพยายามประจบสอพลอเต็มที่ “สมกับเป็นท่านอ๋อง ช่างรอบรู้มีประสบการณ์ หลานชายมีไม่ถึงหนึ่งในหมื่นประสบการณ์ของท่านจริง ๆ”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เคร่งขรึมของจี้อ๋อง เขาเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าตัวแสบ รู้จักแต่หลอกข้าด้วยกระสุนเคลือบน้ำตาล พิษปลาปักเป้านี้ไม่ได้ผลิตง่ายอย่างที่เจ้าพูด หากใช้ตับปลาปักเป้าตากแห้งและบดเป็นผง พิษก็จะคุณภาพแย่มาก วิธีปรุงนี้ข้าก็รู้ไม่มากนัก ทว่ามีวิธีซื้อ ราคาถูกสุดอยู่ที่ห้าสิบตำลึงเงินต่อหนึ่งเฉียน”

ฉินเฟิงคิดในใจว่าท่านอ๋องผู้เฒ่าถ่อมตัวเกินไปแล้วจริง ๆ ดังคำกล่าวที่ว่าตระกูลของราชวงศ์นั้นโหดเหี้ยมมาตั้งแต่โบราณ พิษปลาปักเป้าเป็นสิ่งที่ใช้สังหารคนเพื่อความมั่งคั่ง เกรงว่าราชวงศ์คงจะคุ้นเคยกับพิษนี้เป็นอย่างดีสิไม่ว่า

ในเวลานี้ ฉีหยางจวิ้นจู่เข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของฉินเฟิงแล้ว นางเอียงศีรษะ แล้วเอ่ยอย่างครุ่นคิด “ยาพิษปลาปักเป้านี้มีราคาแพงมาก ห้าสิบตำลึงเงินต่อหนึ่งเฉียน หากมันถูกใช้เพื่อวางยาพิษสามัญชนคนหนึ่งจะไม่ฟุ่มเฟือยเกินไปหน่อยหรือ? แม้ว่าเจ้าสารเลวฉินเฟิงจะน่าชิงชัง แต่เขาไม่จำเป็นที่จะต้องลำบากเพื่อหาเรื่องคนธรรมดาสามัญกระมัง”

“อีกทั้งวันนี้ยังเป็นวันเปิดหอสุราอย่างยิ่งใหญ่ เว้นเสียแต่หัวของเขาจะถูกประตูหนีบ จึงจะทำเรื่องทุบตีชื่อเสียงของตัวเองเช่นนี้ได้”

แม้ว่าฉีหยางจวิ้นจู่จะไม่ชอบฉินเฟิง แต่นางก็สามารถแยกแยะระหว่างขาวและดำได้อย่างชัดเจน นางหาได้อาศัยโอกาสนี้ล้างแค้นเป็นการส่วนตัว

แม้แต่ฉีหยางจวิ้นจู่ยังพูดเช่นนี้ ความสงสัยต่อฉินเฟิงพลันกระจ่างชัด เหล่าปัญญาชนที่เคยวิพากษ์วิจารณ์ฉินเฟิงก่อนหน้า ต่างก็หน้าแดงหูแดงด้วยความละอายใจ

ปัญญาชนที่ด่านายน้อยฉินอย่างดุเดือดมากที่สุดเมื่อครู่โค้งคำนับทันที พลันกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ “ในเมื่อคนผู้นี้เสียชีวิตด้วยพิษที่เรียกว่ายาพิษปลาปักเป้า จึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนายน้อยฉินแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ข้าน้อยหุนหันพลันแล่นเกินไป ขอนายน้อยฉินใจกว้างให้อภัยข้าน้อยด้วย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน