บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 144

บทที่ 144 ทำตามคำสั่งโดยไม่ตั้งคำถาม

เหล่าทหารล้วนเคยได้ยินพฤติกรรมต่าง ๆ ของฉินเฟิงในเมืองหลวงมาแล้ว แม้ว่าชื่อเสียงของชายหนุ่มจะมีทั้งดีและร้าย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลยคือ คนที่ติดตามฉินเฟิงแม้แต่บ่าวรับใช้ตัวเล็ก ๆ ก็สามารถอวบอ้วนขึ้นมาได้

อย่างเช่นฉินเสี่ยวฝูผู้มีรอยยิ้มประจบประแจงอยู่ข้างกายนายน้อยฉิน

เหล่าทหารกำหมัดแน่น ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายมากขึ้นเรื่อย ๆ พลันตะโกนพูดพร้อมกัน “นายน้อยฉินโปรดวางใจ เราจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน!”

สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว ต่อไปก็เข้าประเด็นหลักได้

ฉินเฟิงเอื้อมมือชี้ออกไปที่ทหารนายหนึ่ง “เจ้า คุกเข่าลง!”

ทหารตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะสับสน แต่เขาก็ค่อย ๆ คุกเข่าลง

ฉินเฟิงไม่พอใจ เขาพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ช้าเกินไป! ลุกขึ้น”

นายทหารเรียนรู้จากบทเรียนในครั้งนี้ เขาลุกขึ้นยืนทันทีหลังจากได้ยินคำสั่งของฉินเฟิง

ทุกคนไม่รู้ว่าฉินเฟิงคิดจะทำอะไร ดวงตาของพวกเขาฉายความสับสนออกมาอย่างชัดเจน

ฉินเฟิงไม่ได้อธิบายให้มากความ เพียงแค่ชี้ไปที่นายทหารอีกนาย “นอนลงบนพื้น แล้วกลิ้งไปมา”

ทหารนายนั้นตกตะลึง

ฉินเฟิงถอนหายใจเพราะไม่ได้ดั่งใจ และเอ่ยอย่างฉุนเฉียว “ฉินเสี่ยวฝู กลิ้ง!”

ทันทีที่ฉินเฟิงออกคำสั่ง ฉินเสี่ยวฝูก็นอนลงบนพื้นแล้วกลิ้งไปมาหลายครั้ง

“ยืนขึ้น”

ฉินเสี่ยวฝูกระโดดขึ้นมาราวกับว่าเขาถูกของร้อน

“จับเท้าขวาด้วยมือซ้าย จับหูซ้ายด้วยมือขวา กระโดดอยู่ที่เดิม”

พริบตาถัดมา ฉินเสี่ยวฝูก็กระโดดขึ้นลงอยู่ที่เดิมด้วยท่าทางประหลาดนั่นตามคำสั่งของฉินเฟิงโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“พอแล้ว!”

ฉินเสี่ยวฝูกลับสู่ท่าทางปกติในทันที

ฉากนี้ทำให้ทหารทุกนายรวมถึงสวีโม่ตกตะลึงจนอ้าปากมองตาค้าง

ฉินเฟิงเพิกเฉยต่อปฏิกิริยาของทุกคน แล้วมองไปทางฉินเสี่ยวฝูด้วยสายตาพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง พลางถามว่า “ทำไมข้าจึงสั่งให้เจ้าทำท่าทางบ้า ๆ บอ ๆ เหล่านี้”

ฉินเสี่ยวฝูส่ายหัวไปมา ตอบอย่างว่างเปล่า “ข้าน้อยไม่รู้… “

ฉินเฟิงถามอีกครั้ง “แล้วทำไมเจ้าถึงทำตาม?”

ทันใดนั้นดวงตาของฉินเสี่ยวฝูก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง “ไม่ว่านายน้อยจะบอกให้ข้ากระทำสิ่งใด ข้าก็จะทำ สำหรับเหตุผลนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ข้าต้องสนใจขอรับ”

ให้ตายเถอะ ความตระหนักรู้เช่นนี้ กลับไปข้าจะขึ้นเงินเดือนให้เจ้า!

ฉินเฟิงหันมองทหารที่ดูสับสน “พวกเจ้าเพียงแค่ต้องเชื่อฟัง เชื่อฟัง และเชื่อฟัง! ไม่ว่าเจ้าจะถูกสั่งให้ทำอะไร ขอแค่ทำมันทันที สำหรับเหตุผลนั้น พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องสนใจ เชื่อฟังคำสั่งเป็นหน้าที่ขั้นพื้นฐานของทหาร หากเจ้าไม่มีคุณสมบัตินี้ก็กลับบ้านไปทำนาซะ!”

ทุกคนมีสติขึ้นมาทันที พลันหน้าแดงอย่างควบคุมไม่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะรู้อยู่แล้วว่าทหารจำเป็นต้องเชื่อฟังคำสั่ง

แต่การเชื่อฟังที่เต็มไปด้วยความลังเลเช่นนี้ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการเชื่อฟังที่รวดเร็วปานสายฟ้าแบบที่ฉินเฟิงต้องการ

บุรุษที่ดูเป็นปัญญาชนผู้นี้ ไยเข้มงวดมากกว่านายกองเสียอีก?

ทุกคนไม่กล้าชักช้ายืดยาดอีกต่อไป พวกเขาเรียกสติเพ่งสมาธิเต็มที่

ฉินเฟิงหันกลับมา และตะโกนใส่สวีโม่ “พี่สวี เจ้ามีเวลาแค่คืนเดียว ต้องทำให้พวกเขารู้ว่าคำสั่งและข้อห้ามคืออะไร! เจ้าต้องทำให้พวกเขามีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว ทันทีที่ออกคำสั่งพวกเขาจะต้องปฏิบัติตามโดยไม่ลังเล!”

สวีโม่รู้สึกประหลาดใจ และตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน สิ่งที่น่าประหลาดใจคือ ฉินเฟิงซึ่งเป็นเพียงปัญญาชนกลับรู้เรื่องเกี่ยวกับการทหารมากมาย ส่วนสิ่งที่น่าตื่นเต้นคือ ด้วยความช่วยเหลือของฉินเฟิง พิธีชำระอาภรณ์ในวันพรุ่งนี้เขาจะต้องชนะเป็นแน่

สวีโม่ตบหน้าอกของตนเอง แล้วพูดด้วยเสียงดังลั่น “ไม่ต้องกังวล ข้าจะฝึกพวกเขาให้หนักที่สุด”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน