บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 146

บทที่ 146 ต่อยตีหน้าหมู่บ้าน

ใกล้กับขอบสนาม ฉินเฟิงนั่งสบาย ๆ อยู่บนเก้าอี้หวาย มีผลไม้แห้งหลายชนิดวางอยู่ทางด้านซ้ายมือ และมีธงเล็ก ๆ สีแดงกับสีน้ำเงินอยู่ทางด้านขวา

เมื่อเห็นฉีอวี้ชนะการประลองอย่างง่ายดาย ฉินเฟิงที่ตื่นเต้นมาครึ่งค่อนวัน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง “แค่นี้เองหรือ? ไม่ต่างจากการต่อยตีหน้าหมู่บ้าน ไม่มียุทธวิธีเลยสักนิด แค่อาศัยความดุดันและโหดเหี้ยมเท่านั้น หากลงสนามรบจะไม่ถูกศัตรูทุบตีจนสงสัยในชีวิตเอาหรือ?”

สวีโม่ที่สวมเกราะหนักติดอาวุธครบครันยืนอยู่ข้าง ๆ พลางยิ้มขื่นออกมา “ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันในระยะประชิด มิใช่เพราะต้องการแสดงออกถึงความดุดันและโหดเหี้ยมของพวกเขาหรอกหรือ? โทษพวกเขาไม่ได้หรอก”

หลินฉวีฉีผู้อยู่อีกด้านหนึ่ง แม้จะไม่เข้าใจเรื่องการทหาร แต่ก็สามารถมองความลับเบื้องหลังออก เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แม้ว่าหน่วยลาดตระเวนจะดูยิ่งใหญ่ในเมืองหลวง แต่ก็ยังอ่อนประสบการณ์เกินไปในแง่การทำสงคราม”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉินเฟิงก็รู้สึกเหมือนถูกขัดความสุข เขาคว้าถั่วลิสงหนึ่งกำมือโยนเข้าไปในปาก แล้วเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่น่าแปลกใจที่กองทัพชายแดนต้าเหลียงเราจะถูกเป่ยตี๋โจมตี ถ้าทุกคนยังอยู่แค่ในระดับนี้ ไม่สู้ผูกหมาสองสามตัวไว้ที่ชายแดนยังจะดีเสียกว่า”

หลินฉวีฉีขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะเอ่ยค้าน “พี่ฉิน ใส่ใจกับสถานะของเจ้าด้วย วาจาหยาบคายนัก! เจ้าก็เป็นปัญญาชน อย่าได้เอ่ยวาจาดูถูกไร้มารยาทเช่นนั้น”

ฉินเฟิงยักไหล่ “มารยาทกับผีน่ะสิ!”

หลินฉวีฉีโมโหจนหน้าแดงหูแดง แต่เขาจะทำอะไรฉินเฟิงได้ บนโลกนี้มีเพียงฉินเทียนหู่กับพวกคุณหนูเท่านั้นที่สามารถจัดการบุรุษผู้นี้

สวีโม่ก็ไม่พอใจอยู่บ้างเช่นกัน เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้ม “แม้การต่อสู้ครั้งนี้จะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างที่พี่ฉินพูด อย่างน้อยบุรุษแห่งต้าเหลียงเราก็มีความกล้าหาญที่ไม่มีใครเทียบได้”

ฉินเฟิงแคะจมูก และพูดประชดด้วยท่าทางประหลาด ต่อให้เจ้าตัวกำลังกินอยู่ก็ไม่สามารถหยุดปากเสีย ๆ ได้เลย “พี่สวี สงครามไม่ใช่แค่การสู้ทะเลาะวิวาท มันคือการต่อสู้แบบกลุ่ม ไม่ว่าจะกล้าหาญเพียงใด หากถูกโยนลงไปในสนามรบก็จะจมหายไปในพริบตา บุรุษแห่งแคว้นต้าเหลียงมีความกล้าหาญ และไม่มีทางพ่ายแพ้ให้กับนักรบเป่ยตี๋แบบตัวต่อตัว แล้วอย่างไรเล่า? หากต้องสู้แบบกลุ่มไม่ใช่ว่าจะถูกเป่ยตี๋ทุบตีจนแม้แต่แม่ยังจำไม่ได้หรอกรึ?”

อย่างไรสวีโม่ก็เป็นทหาร เขาหน้าเปลี่ยนสีเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาวสลับกัน เขาต้องการจะหักล้าง แต่ไม่สามารถหาเหตุผลที่จะหักล้างได้ ท้ายที่สุดแล้ว ความเสียหายในการสู้รบกับเป่ยตี๋ของต้าเหลียงก็เป็นข้อโต้แย้งที่เห็นได้อย่างชัดเจน ถ้าไม่ใช่เพราะการป้องกันอันแข็งแกร่งของเมืองแถบชายแดน เกรงว่าต้าเหลียงคงถูกเป่ยตี๋ตีแตกไปนานแล้ว

การประลองครั้งที่สองได้เริ่มต้นขึ้น

ไม่เหนือจากที่คาดหมาย เป็นการเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัวที่ดุเดือดอีกครั้ง และทั้งสองฝ่ายก็เละเป็นโจ๊ก หากเป็นการต่อสู้ของคนน้อยกว่าหนึ่งร้อยคนจะเกิดความโกลาหลก็ช่วยไม่ได้ แต่ขนาดมีกอง กำลังถึงสามร้อยคน แล้วยังละเทะไม่เป็นท่าเช่นนี้อีกได้หรือ?

“น่าเบื่อ น่าเบื่อเกินไปแล้ว!” ฉินเฟิงหมดความสนใจกับการประลองในสนามทันที เขาหมุนเก้าอี้หวายไปรอบ ๆ และหันหน้าไปทางตลาดที่คึกคักด้านนอก ชายหนุ่มเริ่มพิจารณาสาวใหญ่ สาวน้อยทั้งหลาย

ชมสาวงามยังน่าสนใจกว่าดูการต่อยตีหลายเท่า…

สวีโม่กับหลินฉวีฉีมองหน้าและถอนหายใจออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ไม่มีทางเลือกนอกจากยิ้มออกมาอย่างฝืดเฝื่อน

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็ม ๆ ในที่สุดก็ถึงตาของสวีโม่

เสียงคมชัดของฉินเทียนหู่ดังก้องในสนาม “การประลองครั้งสุดท้ายจะเป็นการประลองระหว่าง สวีโม่ผู้บัญชาการหน่วยลาดตระเวน และเฉิงจางผู้ร่วมประลองที่ได้รับการแนะนำโดยกรมคลัง”

ในที่สุดฉินเฟิงก็พุ่งความสนใจกลับไปที่สนาม เมื่อมองไปยังกองทัพของสวีโม่ที่กำลังเดินขบวนลงสนามอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ในที่สุด ฉินเฟิงก็เผยรอยยิ้มปลาบปลื้ม “หลังจากการฝึกฝนมาทั้งคืน ในที่สุดก็เห็นผลลัพธ์อยู่บ้าง ลำบากสวีโม่แล้ว”

หลินฉวีฉีมองไปที่กองทัพของเฉิงจาง และรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่าง “ได้ยินมาว่าเฉิงจางเคยฝึกฝนอยู่ในกองทหารรักษาพระราชวัง มีประสบการณ์เต็มเปี่ยม ทหารสามร้อยนายภายใต้บังคับบัญชาของเขา ล้วนเป็นทหารชั้นยอดที่ถูกดึงตัวมาจากกองทหารรักษาการณ์ เกรงว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้จะเป็นการต่อสู้อันดุเดือดยิ่ง”

ฉินเฟิงเหยียดหยามความคิดเห็นของหลินฉวีฉี เขาเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ถ้าสวีโม่ไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะเฉิงจางได้ แม่ทัพที่ได้รับการคัดเลือกก็ควรจะเปลี่ยนคนแล้ว ประสบการณ์ของกองทหารรักษาพระรางชวังงั้นหรือ? ทหารชั้นยอดของกองทหารรักษาการณ์แล้วอย่างไร? เหอะ ๆ! พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นแค่หมอนปักลาย*[1] บุรุษที่กินดีอยู่ดีกลุ่มหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่ในเมืองหลวง ไฉนเลยจะมีกำลังในการต่อสู้ให้พูดถึง”

กองทหารทั้งหมดที่ประจำการอยู่ในเมืองหลวงล้วนเป็นหัวกะทิในหัวกะทิ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะต้องปกป้องความมั่นคงของอำนาจราชวงศ์ อย่างไรก็ตามในมุมมองของฉินเฟิง พวกเขากลับดูด้อยกว่า อย่างน้อยก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับกองทหารรักษาชายแดนที่มีประสบการณ์ผ่านเลือด ผ่านไฟสงครามมาได้ และแน่นอนว่าในสนามรบมีตัวแปรมากมาย ย่อมไม่อาจสรุปภาพรวมได้โดยง่าย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน