บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 162

162 /1182

บทที่ 162 กลยุทธ์ไร้ยางอาย

ความกังวลในพระเนตรของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงหายไป อดไม่ได้ที่จะตรัสชื่นชมเสียงดัง “เพื่อความสุขสงบ ต้องเดินหน้าต่อแม้มีอุปสรรค พูดได้ดี คำพูดของฉินเฟิงไม่ผิด ในสนามรบวัดกันที่ผลลัพธ์เท่านั้นไม่ใช่ขั้นตอน ชนะได้ถึงจะเป็นฝ่ายถูก แม้ว่าต้าเหลียงของเราจะเห็นคุณค่าของมนุษย์ ดูถูกการใช้กลวิธีดังกล่าว แต่คนป่าเถื่อนนอกกำแพงเมืองกลับไม่คิดเช่นนั้น”

ขุนนางบุ๋นบู๊ทุกคนในที่เกิดเหตุรู้ดีว่า คำพูดที่ทำให้คนหวาดกลัวของฉินเฟิง ถือได้ว่าเป็นกลยุทธ์ทางทหารที่ยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง

เพียงจุดนี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ความสามารถทางทหารของบุตรชายเสนาบดีกรมกลาโหมแล้ว

บรรดาขุนนางที่มีข้อสงสัยต่างก็หยุดเคลื่อนไหว กระทั่งแม่ทัพทหารม้ากับแม่ทัพเวยอู่ ทั้งสองก็ยังยอมนั่งลงอย่างไม่พอใจนัก แม้ว่าพวกเขาจะมีความคิดเห็นที่แตกต่าง แต่พวกเขายอมรับกลยุทธ์ของฉินเฟิงด้วยใจที่เปิดกว้าง และแอบจดจำวิธีนี้เอาไว้ในใจ เพื่อทดลองปฏิบัติในภายภาคหน้า

ฉินเทียนหู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หมายมั่นว่ากลับจวนไปจะทรมานเจ้าเด็กตัวเหม็นคนนี้อย่างรุนแรง ต้องคาดคั้นให้ได้ว่าไปเอากลยุทธ์เหล่านี้มาจากไหน!

ภายใต้คำแนะนำของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง ฉินเทียนหู่ประกาศผลลัพธ์อย่างรวดเร็ว “กลยุทธ์ของหลินหรงสามารถใช้ได้ แต่หาใช่กลยุทธ์ที่ดีที่สุด”

หลินหรงไม่มีทางเลือกนอกจากนั่งลง

ในเวลานี้ เหลือเพียงสวี่โม่และหนิงหู่เท่านั้น

อย่าว่าแต่ขุนนางที่อยู่ที่นี่ แม้แต่ฉินเฟิงก็ยังมีความคาดหวัง อยากจะดูว่าพ่อเสือน้อยตัวนี้จะคิดคำตอบแบบไหนออกมาหลังจากครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน

ในที่สุดหนิงหู่ก็ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ แต่ไม่ได้รีบร้อนที่จะส่งมอบคำตอบของเขา เพียงยกมือโค้งคำนับฮ่องเต้ และพูดขึ้นว่า “กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมขอบังอาจขอเปลี่ยนกฎได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ก่อนที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจะทรงตอบ หย่งอันโหวอย่างหนิงเหวินอวี่ก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป เขารีบลุกขึ้นยืนพลางตะโกน “ช่างกล้าจริง ๆ! พิธีชำระอาภรณ์ปฏิบัติเช่นนี้มาแต่โบราณ กฎระเบียบจะปล่อยให้เจ้าเปลี่ยนได้อย่างไร?”

หนิงหู่ก้มศีรษะลง และเอ่ยเสียงเบา “ในด่านประจัญหน้าทลายกระบวนทัพก่อนหน้านี้ กระหม่อมยอมรับว่าแพ้แล้ว ไม่ว่าการต่อสู้หรือกลยุทธ์ทางทหารของกระหม่อมจะดีแค่ไหนก็ไม่ดีเท่านายน้อยฉิน กระหม่อมแค่อยากจะรู้ว่าห่างชั้นจากนายน้อยฉินมากแค่ไหน หากให้กระหม่อมเป็นฝ่ายโจมตี และให้นายน้อยฉินเป็นฝ่ายตั้งรับ เมื่อเป็นเช่นนี้ก็จะสามารถมองเห็นความห่างชั้นระหว่างเราสองคนได้อย่างชัดเจน ทั้งยังสามารถดำเนินการแข่งกลยุทธ์ตามเดิมได้ เท่ากับว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวพ่ะย่ะค่ะ”

หย่งอันโหวตกตะลึงพลางพึมพำอยู่ในใจ คนผู้นี้ยังเป็นบุตรชายที่กล้าหาญแต่โง่เขลาของเขาอยู่หรือไม่?

เพิ่งอยู่กับฉินเฟิงไม่นาน เขาก็เปลี่ยนเป็นคนฉลาดขึ้นแล้ว?

หลังจากได้ยินคำพูดของหนิงหู่ ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ทรงปลื้มปีติเป็นอย่างมาก “ย่อมได้!”

เดิมทีฉินเฟิงอยากรีบกลับจวนไปออกกำลังกาย แต่เมื่อเห็นว่าหนิงหู่มีลูกไม้น่าสนุก เขาก็ให้ความสนใจทันที ชายหนุ่มไม่รีบร้อนที่จะกลับจวนอีก เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเสือน้อย โปรดออมมือด้วย ข้าเป็นเพียงสามัญชนไม่เคยได้รับการบ่มเพาะทางการทหารมาก่อน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่ทัพทหารม้ากับแม่ทัพเวยอู่ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าดำหน้าแดง

หนิงหู่หายใจเข้าลึก ๆ หยิบกลยุทธ์ที่เขาเขียนไว้อย่างเร่งรีบขึ้นมา และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “หากข้ามีพลทหารแสนนายจะแบ่งออกเป็นแปดกองพัน ตั้งค่ายแปดทิศ นอกจากกองพันที่ตั้งค่ายหลัก อีกเจ็ดกองพันที่เหลือให้มีทหารหนึ่งหมื่นนาย ปิดล้อมเมืองโดดเดี่ยวโดยไม่โจมตี ตัดความเป็นไปได้ที่เมืองโดดเดี่ยวจะส่งทหารไปรวบรวมเสบียง แม้จะเป็นเมืองชายแดนที่สำคัญ พืชพันธุ์ธัญญาหารที่เก็บสำรองไว้ก็คงอยู่ได้เพียงครึ่งปีเท่านั้น หากเป็นเช่นนี้ นายน้อยฉินจะรับมืออย่างไร?”

สงครามในยุคนี้ อาจกินเวลานานถึงหนึ่งปีครึ่ง ติดอยู่ในเมืองนานถึงครึ่งปีก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ฉินเฟิงเอียงศีรษะ แสร้งทำเป็นครุ่นคิด จากนั้นก็ตบต้นขา “เป็นคนก็ต้องหาทางแก้ไขปัญหา หากไม่มีพืชพันธุ์ธัญญาหาร ข้าปลูกมันเองก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนิงหู่ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ขนาดของเมืองโดดเดี่ยวนั้นสอดคล้องกับจำนวนทหารรักษาการณ์จำนวนแปดพันนาย ไม่อาจขาดทหารเฝ้ายาม หรือทิ้งทหารประจำการไว้เพียงเล็กน้อยได้ คาดว่าพื้นที่ของเมืองโดดเดี่ยวแห่งนี้จะไม่ใหญ่โตนัก ต่อให้รื้อบ้านเรือนหรือโกดังทั้งหมด เกรงว่าที่ดินก็ไม่เพียงพอสำหรับเพาะปลูก หากสามารถเพาะปลูกเองได้จริง แล้วจะมีสถานการณ์เมืองโดดเดี่ยวถูกปิดล้อมได้อย่างไร”