บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 161

บทที่ 161 หากไม่มีผู้เสียสละ

ขุนนางกรมคลังก็พลันผุดลุกขึ้นยืน ชี้ไปที่ฉินเฟิง พลางตะโกนเสียงดัง “บังอาจ! ฮ่องเต้ได้ตัดสินแล้ว เจ้ากล้ากล่าวหาเช่นนี้ได้อย่างไร?! ฉินเฟิง อย่าคิดว่ามีเข็มขัดทองคำแล้วจะหมิ่นเบื้องสูงอย่างไร้ความเกรงกลัวได้!”

ฉินเทียนหู่เองก็คาดไม่ถึงว่าฉินเฟิงจะปากดีขนาดนี้ เขาจึงตะโกนปรามอย่างรวดเร็ว “ฉินเฟิง อย่าหยาบคาย!”

เมื่อเผชิญกับคำตำหนิของทุกคน ฉินเฟิงเพียงเปลี่ยนไปเกาใบหู แล้วพูดว่า “ข้าสงสัยฮ่องเต้ตอนไหนกัน? ในเมื่อเป็นการแข่งขันเชิงกลยุทธ์ จึงต้องเข้มงวดเป็นเรื่องธรรมดา คำตอบที่ว่ารักษาเมืองให้แน่นหนา ไม่ใช่เรื่องต้องทำอยู่แล้วหรือ คำตอบเช่นนี้นับเป็นกลยุทธ์ด้วยอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของฉินเฟิง แก้มของเฉินเกอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงทรงพระสรวล พลางโบกพระหัตถ์ แล้วตรัส “สิ่งที่ฉินเฟิงพูดนั้นก็ไม่ใช่ว่าไร้เหตุผล กลยุทธ์นี้ใช้ได้ แต่หาใช่กลยุทธ์ที่ดีที่สุดไม่”

ทันทีที่สิ้นประโยค เฉินเกอพลันหดหู่ และนั่งลงอย่างเศร้าสร้อย

ผู้ช่วยเสนาบดีกรมคลังไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้

หลังจากนั้น กลยุทธ์ของหลินหรงก็ถูกนำส่งขึ้นไป

ฉินเทียนหู่จ้องไปที่ฉินเฟิง สื่อว่าให้ทำตัวดี ๆ ก่อนจะอ่านคำตอบต่อไป “เมืองที่มีทหารแปดพันนาย อีกทั้งยังตั้งอยู่บนชายแดนนั้นหาใช่เมืองเล็ก ๆ และนับว่าเป็นเมืองสำคัญ แม้ศัตรูจะมีกองพลนับแสนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะล้อมเมืองโดดเดี่ยวไว้ได้อย่างแน่นหนา เราสามารถหาโอกาสส่งพลเคลื่อนที่ไปรวบรวมเสบียงได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นการโจมตีเมืองนี้ อย่างเร็วก็ต้องใช้เวลาหลายเดือน อย่างช้าก็ใช้เวลาหลายปี แม้ว่าในท้ายที่สุดศัตรูจะยึดเมืองได้สำเร็จ แต่ความสูญเสียของศัตรูจะมากกว่าฝ่ายเราหลายเท่า ย่อมไร้กำลังบุกรุกเข้ามาในดินแดนจงหยวนได้”

ไม่รอให้ฮ่องเต้ทรงตัดสินพระทัย หลี่ซวี่ลุกขึ้นโค้งคำนับ แล้วพูดว่า “กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่ากลยุทธ์ของหลินหรงนั้นใช้งานได้จริงพ่ะย่ะค่ะ”

ขุนนางกรมคลังทุกคนล้วนเห็นพ้องต้องกัน

“แม้ว่ากลยุทธ์นี้จะยากในการแก้ปัญหาภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเมืองโดดเดี่ยว แต่ก็เป็นแผนที่ดีที่สุดที่สามารถคิดได้ ยอมสละหนึ่งเมือง แลกความสงบสุขสู่ดินแดน หากเวลาผ่านไป กำลังเสริมจะมีโอกาสมาสมทบโจมตีกลับ อย่างไรกองทัพของศัตรูก็จะต้องพ่ายแพ้พ่ะย่ะค่ะ!”

“กล่าวได้ถูกต้อง วิเคราะห์ลักษณะของเมืองห่างไกลในการคิดกลยุทธ์ซับซ้อน หลินหรงมีมุมมองเกี่ยวกับสถานการณ์โดยรวมตั้งแต่อายุยังน้อย หาได้ยากโดยแท้พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเฟิงได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ก็เอียงศีรษะ แล้วยกยิ้มด้วยความดูแคลน

เท่าที่ฉินเฟิงรู้ บิดาของหลินหรงเป็นแม่ทัพเวยอู่ และแม่ทัพเวยอู่ก็มีความสัมพันธ์อันดีกับกรมคลัง ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นคนของกรมคลัง ฉินเฟิงไม่ให้ค่า!

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไม่รีบด่วนตัดสิน เพียงทอดพระเนตรไปยังฉินเฟิง แล้วทรงตรัสถามด้วยรอยยิ้ม “คำกล่าวของขุนนางทุกท่านไม่ผิด ฉินเฟิง เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

ถ้าไม่ให้พูดก็แล้วไปเถอะ แต่เมื่ออนุญาตให้พูดเอง นายน้อยอย่างข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว

เมื่อฮ่องเต้ตรัสถามทั้งที ชายหนุ่มจึงอ้าปากพูดไม่หยุด “กองทหารข้าศึกนับแสนคนล้อมเมืองโดดเดี่ยว หากจะบุกทำลายเมือง อย่างเร็วก็หลายเดือน อย่างช้าก็หลายปีอย่างนั้นรึ? คิดว่าทหารฝ่ายตรงข้ามจะต้องเป็นคนแก่ชราหรือพิกลพิการสินะ!”

หลินหรงไม่ชอบขี้หน้าฉินเฟิงมานานแล้ว เขากัดฟันตอบโต้ทันที “ฉินเฟิง มีอะไรก็พูดตรง ๆ ไยเจ้าต้องทำตัวประหลาดด้วย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน