บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 166

บทที่ 166 กลยุทธ์สงครามแบบพิเศษ

แนวคิดหลักคือ ถ้าข้าศึกไม่ฝืนบุกโจมตีตรง ๆ ก็จะไม่มีการรบแบบใช้กำลังพลกลุ่มใหญ่

ใช้ทหารม้ากองเล็กเพื่อก่อกวนศัตรูแบบกองโจร สะสมชัยชนะมากขึ้นทีละนิด ๆ และค่อย ๆ บรรลุจุดประสงค์ของการบั่นทอนกำลังศัตรู

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง พระสุรเสียงทุ้มลง “ทหารราบนั้นช้า ทั้งยังอ่อนแอในด้านกำลังรบ จะสามารถเข้าไปลึกถึงแนวหลังศัตรู และทำการโจมตีแบบกองโจรได้อย่างไร?”

ฉินเฟิงมีความคิดเห็นที่ต่างออกไป น้ำเสียงของเขาค่อนข้างหนักแน่น “หากเป็นการโจมตีระยะไกล ทหารม้าย่อมโดดเด่นกว่าแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ แต่ทหารราบเหนือกว่าในแง่ความยืดหยุ่นและยังเชี่ยวชาญเรื่องการซ่อนตัว ตราบใดที่กระจายตัว แล้วหยั่งรากลึกเข้าไปในแนวของศัตรู ก็จะทำให้กองทัพศัตรูปวดหัวได้ทีเดียวพ่ะย่ะค่ะ ดังคำกล่าวที่ว่า เพลิงป่าแผดเผาไม่สิ้น ลมวสันต์เป่าฟื้นคืน*[1]”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงค่อย ๆ ตื่นเต้นขึ้นมา ในการต่อสู้โดยวิธีบั่นทอนเช่นนี้ การสูญเสียจะน้อยมาก และผลลัพธ์ที่ได้กลับมาจะมีประสิทธิภาพสูงสุด

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงต้องการจะพูดบางอย่าง ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็รีบโบกพระหัตถ์ “ไม่เป็นไรพูดมาเถอะ เจิ้นจะยกโทษให้เจ้าเอง”

ฉินเฟิงยังคงยุ่งยากใจ อึก ๆ อัก ๆ ลังเลที่จะพูด กระบิดกระบวนราวกับลูกสะใภ้ตัวน้อย

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงย่อมเข้าใจว่า เด็กตัวเหม็นคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงแค่นเสียงหึ และพูดอย่างเหยียดหยาม “เจ้าสามารถทำการค้าต่อไปได้ และเจิ้นจะไม่ก้าวก่ายเจ้า!”

ด้วยคำพูดนี้ ฉินเฟิงก็มีความมั่นใจทันที เขายิ้มแหะ ๆ เริ่มลำพองขึ้นมาอีกครั้ง แล้วเอ่ยอย่างได้ใจ “แก่นแท้ของสงครามกองโจรอยู่ที่การทำให้ทหารกลุ่มเล็ก ๆ ทั้งหมดกลายเป็นทหารชั้นยอด อย่างเช่นใบมีดคม หากโดนพวกเขาแทงเข้าไปก็จะทำให้ข้าศึกรู้สึกเจ็บปวด ดังนั้น จึงเหมือนกับกองกำลังพิเศษมากกว่ากองโจรพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้พลันเกิดการพูดคุยกันอย่างดุเดือดในที่เกิดเหตุ

“กองกำลังพิเศษ?! หมายถึงอะไรนั่น?”

“เดี๋ยวก่อน เจ้าจำพลธนูทหารราบที่ฉินเฟิงส่งมาในด่านทลายขบวนทัพได้หรือไม่? แม้ว่าจะเป็นพลธนู แต่กลับสามารถปฏิบัติหน้าที่ในการต่อสู้ได้เกือบทุกรูปแบบ หรือว่านี่จะเป็นกองกำลังพิเศษ”

“ถ้าทหารต้าเหลียงทุกคนเก่งพอ ๆ กับพลธนูทหารราบ การเอาชนะเป่ยตี๋ก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม!”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจ้องเขม็งไปที่ฉินเฟิง แล้วตรัสทีละคำว่า “กองกำลังพิเศษ คือ อะไร?!”

ฉินเฟิงเผยใบหน้าพ่อค้าหน้าเลือด ในขณะเดียวกันก็มีท่าทางตื่นเต้น “สิ่งที่เรียกว่ากองกำลังพิเศษคือ ทหารที่มีความเชี่ยวชาญในการปฏิบัติการพิเศษพ่ะย่ะค่ะ การฝึกทหารต้าเหลียงธรรมดาในหนึ่งปีต้องใช้งบประมาณราว ๆ สามตำลึงเงิน แต่ในการฝึกทหารกองกำลังพิเศษนั้นต้องใช้เงินถึงสามสิบถึงห้าสิบตำลึงเงิน แม้ว่าค่าใช้จ่ายจะมากกว่าทหารธรรมดาสิบเท่า แต่ประสิทธิภาพการต่อสู้นั้นย่อมมากกว่า จนเทียบกันไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าจะมีกองกำลังพิเศษเพียงหยิบมือเดียว เราก็สามารถบรรลุเป้าหมายด้านพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง และจะไม่ถูกกำจัดง่าย ๆ หากทหารม้าของข้าศึกกระจัดกระจายก็จะถูกกำจัดโดยกองกำลังพิเศษ หากต้องการกำจัดกองกำลังพิเศษทำได้เพียงส่งทหารม้ากองใหญ่มาเท่านั้น และทันทีที่ส่งมา พลังการต่อสู้ของกองทัพข้าศึกก็จะกระจัดกระจายเหมือนเดิม เพราะมัวคำนึงถึงทางนี้จึงพลาดทางนั้น วิ่งเต้นไปมาจนหมดแรง”

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงรู้สึกตื่นเต้นมากจนตบโต๊ะและตรัสถามเสียงดังทันที “เจ้าหนู เจ้ามันน่าตีจริง ๆ! นี่ไม่ใช่คำถามที่เจิ้นถามรึ? กองกำลังพิเศษสามพันคนจะล้มเหลวในการเอาชนะทหารม้าห้าพันคนได้อย่างไร?”

ฉินเฟิงมีสีหน้าตื่นตกใจ เขารีบโบกมืออย่างประหม่า “ฝ่าบาท ทำเช่นนี้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ หากทำสงครามแบบรวมพล กองกำลังพิเศษจะสูญเสียคุณค่าในทันที และจะถูกทหารม้าแขวนคอทุบตี กล่าวคือ ในการต่อสู้แบบเผชิญหน้า มีเพียงทหารม้าเท่านั้นที่จะเอาชนะทหารม้าได้ ไม่อาจใช้กองกำลังพิเศษแทนที่ทหารราบได้พ่ะย่ะค่ะ”

ที่แท้เป็นเช่นนี้

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงค่อย ๆ นั่งลง แต่อารมณ์ยังคงตื่นเต้นหาใดเปรียบ

เดิมทีเพียงคิดว่า ฉินเฟิงเต็มไปด้วยความคิดลูกไม้ พระองค์ต้องการดูว่า เขาสามารถหากลยุทธ์ที่ดีสำหรับทหารราบกับทหารม้าได้หรือไม่ และในที่สุดก็ได้รับยุทธวิธีและกลยุทธ์ที่ดีจริง ๆ

ปัญหาของทหารม้าที่สร้างความยุ่งยากพระทัยให้กับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงและแคว้นต้าเหลียงมาหลายชั่วอายุคน ถูกเจ้าตัวแสบฉินเฟิงแก้ไขได้อย่างสบาย ๆ แล้ว

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงมองดูขุนนางบุ๋นและบู๊ในที่นั้น พลางตรัส “ขุนนางอันที่รัก พวกท่านคิดเห็นเป็นอย่างไร?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน