บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 165

บทที่ 165 กลยุทธ์การทหาร

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงมีทางท่าราวเบิกเมฆเห็นตะวัน*[1] กระโดดขึ้นลงด้วยความตื่นเต้น ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็ลุกขึ้นยืน พลางตรัสถามด้วยเสียงต่ำ “ฉินเฟิง เจ้ามีกลยุทธ์รับมือแล้วหรือ!”

ในพริบตานั้น ความสนใจของทุกคนก็รวมอยู่บนร่างของนายน้อยตระกูลฉิน

หากฉินเฟิงสามารถแก้ปัญหาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทางทหารของทัพต้าเหลียงได้ นามของเขาจะต้องถูกจารึกลงในหน้าประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน!

ใบหน้าของฉินเฟิงฉายชัดไปด้วยความสุข และความตื่นเต้น “ต้าเหลียงขาดแคลนม้าศึกที่ยอดเยี่ยม หากสามารถผูกขาดอุตสาหกรรมการเพาะพันธุ์ม้าได้ก็จะทำกำไรได้มหาศาล!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ พระพักตร์ของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงก็มืดลงทันที พระองค์ทรงตรัสเสียงต่ำ “ทหาร! ลากชายคนนี้ออกไปโบยสามสิบไม้! ไม่สิ ห้าสิบไม้!”

ฉินเทียนหู่ตกใจ เขารีบพุ่งตัวออกมา และคุกเข่าร้องขอความเมตตาอย่างรวดเร็ว “ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วเลยพ่ะย่ะค่ะ ฉินเฟิงเป็นปัญญาชนร่างกายปวกเปียก เขาจะสามารถทนรับการทรมานเช่นนี้ได้อย่างไร อย่าว่าแต่สามสิบไม้ ต่อให้เป็นยี่สิบไม้ เขาก็อาจจะตายได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

สิ้นคำร้องขอความเมตตา ฉินเทียนหู่ก็หันไปมองฉินเฟิง และตวาดด้วยความโกรธ “เจ้าเด็กตัวเหม็น เจ้ากล้าล้อเลียนฝ่าบาทเพียงนี้ ขวัญกล้าเทียมฟ้านักนะเจ้า!”

พระพักตร์ของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงดูขุ่นเคือง หายากนักที่จะทรงพิโรธเช่นนี้ “ปัญญาชนหรือ เจิ้นคิดว่าเขาเป็นแค่พ่อค้าหน้าเลือด! เจิ้นกังวลต่อความยากลำบากทางทหารของต้าเหลียง แต่บุรุษผู้นี้เพียงต้องการหาเงิน ไร้เหตุผลนัก! ตระกูลฉินของเจ้าชอบหาเงินนักใช่หรือไม่? เจิ้นจะได้ออกพระราชโองการ ห้ามไม่ให้ตระกูลฉินทำการค้าขายเสียเลย!”

ห้ามทำการค้าขาย?!

แบบนี้ไม่สู้ฆ่าฉินเฟิงให้ตายไปเลยเถอะ!

จู่ ๆ ฉินเฟิงก็คร่ำครวญเสียงดัง “อยุติธรรม! ไม่ช้าก็เร็วต้าเหลียงจะต้องฝึกทหารม้า กระหม่อมเพียงแค่อยากทำหน้าที่ของตนอย่างสุดความสามารถ เพื่อแบ่งเบาภาระของฝ่าบาท หากไม่มีทหารม้า ต้าเหลียงก็เป็นแค่เสือเขี้ยวหัก แม้ว่าคนป่าเถื่อนต่างแดนดูเหมือนจะยอมสวามิภักดิ์ แต่ก็ไม่ได้ยอมอย่างศิโรราบ”

“ทหารราบสามพันนายสู้กับทหารม้าห้าพันนายไม่ใช่หรือ? กระหม่อมขอถามก่อนว่า ขอเพียงเป็นยุทโธปกรณ์แบบเบา ไม่สวมเกราะหนัก ล้วนถือเป็นทหารราบเบาใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ก่อนที่ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงจะตอบ แม่ทัพทหารม้าก็ชิงถามตัดหน้า “หรือว่าเจ้าคิดจะเปลี่ยนทหารราบเบาเป็นพลธนูทหารราบที่เจ้าใช้ในด่านทลายขบวนทัพก่อนหน้านี้อย่างนั้นหรือ?”

ฉินเฟิงส่ายหน้าไปมา และสรุปประเด็น “อย่าว่าแต่พลธนูทหารราบ แม้ว่าทหารสามพันนายนี้จะกล้าหาญพอ ๆ กับท่านโหวน้อย แต่เมื่อต้องเผชิญหน้าทหารม้าของข้าศึกห้าพันนาย ก็นับว่าไม่มีกำลังรบแม้แต่น้อย”

“ทหารดีอยู่ที่ความเร็ว การสู้รบดุเดือดในสนามย่อมไร้ผลตราบใดที่ความเร็วไม่เท่ากับทหารม้า ในการประลองก่อนหน้านี้ เหตุผลที่พลธนูทหารราบสามารถต่อสู้กับทหารม้าได้ ก็เพราะว่าความเร็วของทหารม้าไม่ได้ถูกนำมาใช้อย่างเต็มที่”

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงตื่นตัวขึ้นมาก แม่ทัพทหารม้าก็หยุดพูด และรอฟังคำตอบของชายหนุ่ม

เพื่อรักษาตัวตนของเขาในฐานะ ‘พ่อค้า’ ฉินเฟิงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เผยท่าทางจริงจังที่ยากจะได้เห็น “เมื่อเผชิญกับกองกำลังที่มีอำนาจ กลอุบายใด ๆ ล้วนอ่อนแอไร้กำลัง”

“ขบวนทัพเกราะหนัก ดาบม่อเตา ง้าวยาว หรือเคียว และยุทธวิธีอื่น ๆ จะยื้อเวลาได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น เมื่อเผชิญหน้ากับทหารม้าที่มีประสบการณ์ ก็จะยังคงมีเพียงจุดจบเดียวคือถูกสังหาร”

“ปัญหานี้ไร้ทางแก้! ไม่อย่างนั้น ถ้าทหารราบสามารถเอาชนะทหารม้าได้ ไฉนต้าเหลียงของเราจะต้องทนทุกข์ทรมานเพราะไม่มีทหารม้าด้วย?”

ในสมัยโบราณ ทหารม้าเทียบเท่ากับรถถัง โดยเฉพาะกองทหารม้าขนาดใหญ่ซึ่งถือเป็นหายนะสำหรับกำลังพลทุกประเภท

ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเดิมก็ไม่มีความหวังมากนัก และเมื่อได้ยินข้อสรุปของฉินเฟิง พระองค์ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แล้วค่อย ๆ ประทับลงบนพระที่นั่ง

แต่ในตอนที่บรรยากาศกำลังย่ำแย่ลงนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน