บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 181

บทที่ 181 แล้วอย่างไร?

ฉินเฟิงเป็นนายน้อยเจ้าสำราญชื่อเสียงฉาวโฉ่ ย่อมทำให้ตัวตนของเขาเป็นที่โดดเด่นเป็นธรรมดา

ในทางตรงกันข้ามหลินเฟยโม่เป็นเหมือนกับผู้มีสิทธิ์เลือก

กล้าหาญเหนือคนปกติ และเย่อหยิ่งไม่เห็นหัวใคร

เมื่อเห็นหลินเฟยโม่วางท่าทีสูงส่ง รังเกียจที่จะเปลืองน้ำลายต่อบทสนทนา และมั่นใจหาใดเปรียบว่าตนเองสามารถบดขยี้ฉินเฟิงให้ตายได้โดยง่าย

ในใจฉินเฟิงโมโหมากยิ่งขึ้น

ตอนนี้เองเสียงกีบม้าที่รวดเร็วและหนักแน่นก็ดังมาจากระยะไกล

เมื่อมองไปตามเสียงก็เห็นว่าทหารม้าหลายร้อยนายกำลังควบม้ามาทางค่ายด้วยท่าทางดุดัน

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ หลิ่วหงเหยียนก็รู้สึกหนาวสั่นในใจ จบแล้ว ทุกอย่างจบแล้ว!

ฉินเฟิงหนอฉินเฟิง เจ้ายั่วโมโหผู้ใดไม่ยั่ว เหตุใดต้องทำให้หลินเฟยโม่ขุ่นเคืองด้วยเล่า?

เฉินเฉิงผู้คับข้องใจจนอยากตาย ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา เขาตะโกนเสียงดังอย่างกับสุนัขแอบอ้างบารมีเจ้านาย “ฉินเฟิง วันตายของเจ้ามาถึงแล้ว!”

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ผิดปกติ สวีโม่ก็ไม่สนใจทาสและบ่าวรับใช้พวกนั้นอีก รีบเรียกทหารองครักษ์ในที่นั้นมาคุ้มครองฉินเฟิง นอกจากนี้ยังส่งคนไปแจ้งหนิงหู่ให้นำคนมาช่วยเหลือด้วย

เมื่อทหารม้าที่ดุร้ายมาถึงประตูค่าย หนิงหู่ก็นำทหารองครักษ์ที่เหลือ และทหารใหม่มารออยู่ข้างหลังฉินเฟิง ในมือถือหอก และดาบม่อเตา ‘สินค้าใหม่’ สองสามเล่มที่เพิ่งสร้างโดยโรงงาน

ท่าทางนี้ราวกับกำลังจะเปิดฉากรบกัน!

ผู้นำขบวนกระโดดลงจากหลังม้า เดินเพียงสองก้าวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินเฟยโม่แล้ว เขาประสานหมัด “คารวะนายน้อยหลิน”

หลินเฟยโม่ไม่ได้ตอบสนองใด ๆ เขาเพียงมองไปที่ฉินเฟิงซึ่งกำลังวางท่าอันธพาล ใช้สองแขนเท้าสะโพก แล้วนายน้อยหลินก็เอ่ยขึ้นอย่างใจเย็นว่า “คนผู้นี้ดูหมิ่นข้า ควรทำอย่างไรดี?”

ประกายดุดันวาบผ่านดวงตาของผู้นำขบวนทหารม้า เขาจ้องมองฉินเฟิงอย่างดุดัน ปรากฏว่าเมื่อเขาเห็นรูปร่างหน้าตาของฉินเฟิงอย่างชัดเจน ศีรษะก็พลันหดลง และรีบหันกลับไปตะโกนบอกทหารม้าที่อยู่ข้างหลัง “ทุกคนหยุด!”

จากนั้นเขาก็ถอดหมวกเกราะออก แล้วมองหลินเฟยโม่ด้วยสีหน้าประหลาดใจ “บังอาจถามนายน้อยหลิน เกิดความไม่ลงรอยกันกับท่านผู้นี้หรือขอรับ?”

ท่านผู้นี้?

หลินเฟยโม่ผู้สงบเยือกเย็นขมวดคิ้วในที่สุด “ทำไม? พอรู้ว่าเขาเป็นบุตรชายของเสนาบดีกรมกลาโหม ก็กลัวแล้วหรือ?”

ผู้นำขบวนทหารม้าปาดเหงื่อเย็น ๆ จากฝ่ามือ และสาปแช่งสาวใช้ที่ไปส่งสารอยู่ในใจ

‘นังเด็กนี่ไม่รู้จักพูดให้ชัดเจน ถ้าข้ารู้ว่าต้องสู้กับราชาปีศาจในคราบมนุษย์ท่านนี้ ตีให้ตายข้าก็ไม่มา!’

เดิมทีคิดว่าจะได้รับไมตรีจากการช่วยเหลือนายน้อยหลิน

แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว!

ผู้นำขบวนทหารม้ามองไปที่ฉินเฟิง แล้วสลับมองไปที่หลินเฟยโม่ ไม่ว่าจะทางซ้ายหรือขวา เขาก็ไม่สามารถทำให้ทั้งสองคนขุ่นเคืองได้

ในขณะที่ผู้นำขบวนทหารม้าตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าศีรษะถูกก้อนหินกระแทก เขาหันกลับมา และเห็นว่าฉินเฟิงมีก้อนหินเล็ก ๆ อยู่ในมือ รอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของนายน้อยเจ้าสำราญ

ผู้นำขบวนทหารม้าสาปแช่งในใจ แต่ภายนอกเขาทำได้เพียงฝืนยิ้ม “นายน้อยฉินเหตุใดท่านทำเช่นนี้เล่า?”

ฉินเฟิงสอดมือซ้ายไว้ใต้เสื้อคลุม และขว้างก้อนหินเล็ก ๆ ด้วยมือขวาไม่หยุด เขามองดูผู้นำขบวนทหารม้าด้วยรอยยิ้ม “ดูจากอาวุธและยุทโธปกรณ์ของพวกเจ้าแล้ว คงจะเป็นทหารม้าของกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์กระมัง?”

จบกัน! ถูกมองออกเสียแล้ว!

แผ่นหลังของผู้นำขบวนทหารม้าเย็นวาบ เขากัดฟัน และประสานหมัด “นายน้อยฉินสายตาเฉียบแหลม ข้าน้อยเป็นนายกองของกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์”

ในเมื่อยอมรับแล้วก็ประหยัดคำพูดได้ไม่น้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน