บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 198

บทที่ 198 เป้าหมายคือใครกันแน่

เมื่อเห็นฉินเฟิงและพี่หญิงทั้งสามวิ่งวุ่นตีกันอยู่ ฉีหยางจวิ้นจู่พลันเอ่ยเหน็บแนมด้วยเสียงต่ำ “มีความสามารถแล้วอย่างไร สุดท้ายก็ยังเป็นแค่คนขี้โกงหน้าด้าน! ขนาดพี่หญิงของตนเองก็ยังไม่ละเว้น ถุ้ย!”

พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปหนึ่งถ้วยชาแล้ว

องค์ชายสามซึ่งนั่งจิบชาอยู่บนหัวเรือ มองไปทางหลินเฟยโม่แล้วเอ่ยอย่างใจเย็น “นายน้อยหลิน เป็นอย่างไรบ้าง?”

ใบหน้าของหลินเฟยโม่ซีดลง เขามองไปทางป่าข้างทะเลสาบโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะก่นด่าสาปแช่งอยู่ในใจ ‘ไอ้บ่าวชั่ว! เหตุใดยังไม่กลับมาอีก บรรดาปัญญาชนของเมืองหลวงเหล่านั้นยังต้องใช้เวลานานในการแก้ปริศนาโคมไฟแค่ข้อเดียวรึ?’

องค์ชายสิบสามหัวเราะเบา ๆ “นายน้อยหลิน เจ้าเดาได้หรือไม่ ถ้าไม่ไหวก็เตรียมตัวสำหรับปริศนาข้อต่อไปเถิด ถ้าฉินเฟิงอยากจะชนะ เขาจะต้องชนะอย่างน้อยสี่คำถาม สู้ให้เขาชนะไปก่อนสองข้อก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร”

เมื่อเห็นว่าบ่าวรับใช้ไม่กลับมาเสียที หลินเฟยโม่ก็ได้แต่หน้าแดง กระทั่งพูดอย่างหมดหนทาง “ข้าเดาไม่ออก”

ฉีหยางจวิ้นจู่เองก็ไม่ลังเลเช่นกัน นางหันไปหาฉินเฟิง และถามทันที “ฉินเฟิง คำตอบของปริศนาข้อนี้คืออะไร”

ตอนนี้ หัวของฉินเฟิงถูกรักแร้ของหลิ่วหงเหยียนหนีบไว้ กำปั้นเล็ก ๆ เพิ่งทุบลงบนศีรษะเขาหมาด ๆ

ชายหนุ่มร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แต่แล้วก็แสดงรอยยิ้มไร้ยางอาย

จะงานชมโคมไฟ ปริศนาโคมไฟอะไรก็ช่างเถิด

แก้ปริศนาโคมไฟสนุกตรงไหน? ได้เล่นกับพี่หญิงสนุกกว่าตั้งเยอะ!

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงไม่ได้สนใจ ฉีหยางจวิ้นจู่ก็พุ่งเข้าไปด้วยความโกรธ นางคว้าคอเสื้อของฉินเฟิงแล้วลากไปที่ดาดฟ้า และเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ถ้าเจ้ายังชักช้าอีก ข้าจะผลักเจ้าลงไป เจ้าเชื่อหรือไม่!”

คราก่อน ฉินเฟิงถูกหลี่รุ่ยผลักลงจากตรงนี้

ทุกวันนี้ในใจยังมีเงาตามหลอกหลอน

นายน้อยเจ้าสำราญรีบยอมแพ้ ยิ้มเชิงขอโทษขอโพย “ข้าพูดแล้ว ๆ”

จากนั้นฉีหยางจวิ้นจู่ก็ลากเขากลับเข้ามา

ฉินเฟิงจัดเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อย มองไปที่หลินเฟยโม่ซึ่งมีสีหน้าดำคล้ำ แล้วแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “ไม่ถูกกระมัง ปริศนาโคมง่าย ๆ เช่นนี้เจ้าก็ยังเดาไม่ได้หรือ? เจ้าไม่ได้มีฉายาว่านายน้อยอันดับหนึ่งแห่งเจียงหนานหรอกรึ ชื่อเสียงในวันวาน คงไม่ใช่ชื่อเสียงจอมปลอมหลอกลวงกระมัง?”

หลินเฟยโม่เดิมก็แทบจะหายใจไม่ออก พอถูกฉินเฟิงเยาะเย้ยเช่นนี้อีก เขาก็แทบจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ยิ่งไปกว่านั้น…

บรรดาบุตรหลานขุนนางที่รวมตัวกันรอบ ๆ เดิมทีเคยมองหลินเฟยโม่ด้วยความเคารพยำเกรง

แต่ในเวลานี้ แววตาของพวกเขาเปลี่ยนแปลงไปแล้วเล็กน้อย

บางคนในฝูงชนเริ่มชี้ไม้ชี้มือมาทางหลินเฟยโม่

นายน้อยหลินอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น อย่าว่าแต่การถูกฉินเฟิงต่อยเมื่อตอนกลางวันเลย หากเขาแพ้การแข่งขันครั้งนี้อีก เขาจะต้องอับอายมากจนไม่มีหน้าไปพบใครอย่างแน่นอน!

หลินเฟยโม่เหลือบมองไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองหลวง และเยาะเย้ยในใจ ‘วางใจเถอะฉินเฟิง อย่างไรเจ้าก็ไม่สามารถชนะได้!’

เมื่อเห็นหลินเฟยโม่เงียบ ฉินเฟิงก็ไม่สนใจอีก เขาหันกลับมามองฝูงชนอย่างไม่มีทางเลือก เอามือเท้าสะโพก และอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ตอนนี้พวกเจ้าก็คงรู้แล้วว่า ทำไมงานทายปริศนาโคมไฟปีก่อน ๆ ข้าถึงไม่ติดอันดับ ไม่ใช่ว่าข้าทายไม่ได้ แต่ข้าแค่เป็นห่วงว่า ถ้าข้าเข้าร่วมแล้ว พวกเจ้าจะไม่มีอะไรให้เล่นกันก็เท่านั้น”

บรรดาบุตรหลานขุนนางที่รวมตัวกันรอบ ๆ แสดงสีหน้าบูดบึ้ง บนหนเาผากของแต่ละคนราวกับมีคำพูดแปะไว้ว่า ‘เจ้ามันช่างขี้โม้เสียจริง’

ดวงตาของฉีหยางจวิ้นจู่เบิกกว้าง “เจ้าพอได้รึยัง!”

เมื่อรู้สึกถึงสายตาดุร้ายของฉีหยางจวิ้นจู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน