บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 204

บทที่ 204 นักฆ่าอันดับหนึ่ง

ชั่วเวลานี้เอง พลันมีเสียงคำรามดังมาจากทิศที่ตั้งค่ายฝึกซ้อม

หนิงหู่กับสวีโม่วิ่งมุ่งหน้ามาทางนี้อย่างเร่งรีบพร้อมกับกองกำลัง

พี่สี่จินเหลือบมองด้วยแววตาไม่เต็มใจ “ลอบสังหารล้มเหลวรึ? แต่ไม่สำคัญ ไว้ข้าจะชดเชยทีหลัง! ฉินเฟิงจำคำพูดของข้าไว้ ตราบใดที่เจ้ายังไม่ตาย ชีวิตที่เหลืออยู่ของเจ้าจะถูกกำหนดให้อยู่ภายใต้เงาของข้าตลอดไป!”

หลังจากเอ่ยจบพี่สี่จินก็หันกาย ทะยานจากไปอย่างรวดเร็ว

ฉินเฟิงรีบลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว เขาชี้ไปทางพี่สี่จิน แล้วตะโกนลั่น “แน่จริงเจ้าก็อย่าหนีสิ ข้าจะให้พี่น้องของข้าแขวนเจ้าบนกำแพงทำเนื้อตากแห้งเสียเลย!”

เมื่อเห็นพี่สี่จินหายไปในความมืดมิดยามวิกาลแล้ว ฉินเฟิงก็หันกลับมาร้องไห้กับจิ่งเชียนอิ่ง “พี่หญิง เหตุใดท่านจึงยืนเฉยอยู่ตรงนั้นเล่า? ตามไปตบกะโหลกมันสิ มันเกือบจะฆ่าข้าแล้วนะ”

จิ่งเชียนอิ่งเก็บกระบี่อย่างเงียบ ๆ พลางพึมพำ “พี่สี่จิน? นักฆ่าป้ายทองอันดับสี่ในสมาคมรายนามสวรรค์รึ? มิต้องไล่ตามดอก ถึงอย่างไรก็ตามไม่ทัน”

ฉินเฟิงทั้งกลัวทั้งโกรธ

แต่เขาไม่มีทางเลือกนอกจากถามด้วยความกังวล “ที่พูดนั่นไม่จริงใช่หรือไม่ เขาจะจับจ้องข้าไปตลอดชีวิตเลยหรือ หากเป็นเช่นนั้นข้าจะกินอิ่มนอนหลับได้อย่างไรเล่า?”

เมื่อเห็นว่าบรรดาทหารรีบรุดเข้ามาใกล้ จิ่งเชียนอิ่งก็ไม่ลังเลรั้งรออีกต่อไป นางหันหลังกลับ พลางพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้สงครามในเป่ยตี้ได้ข้อสรุปแล้ว เจ้าเป็นคนลงแรงมากที่สุด ใต้หล้านี้ย่อมมีคนมากมายต้องการชีวิตของเจ้า เจ้าก็ระวังไว้เถอะ”

ฉินเฟิงตัวแข็งค้างอยู่กับที่ทันที ใช้สมองครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว พลันพึมพำเสียงต่ำ “ข้ามีศัตรูมากมายจริงรึ? ไม่มีทาง ช่วงนี้ข้าไม่ได้ไปทำให้พวกกรมคลังขุ่นเคือง องค์ชายรอง ไท่เป่า กุ้ยเฟยสกุลหลิน… คนเหล่านี้ถึงกับหานักฆ่ามาลอบสังหารกันเลยหรือ ใจแคบเกินไปแล้ว!”

หนิงหู่ถือหอกวิ่งเข้ามาพลางหอบหายใจหนัก เขาตะโกนด้วยความโกรธ “อยู่ที่ไหน! หายไปไหนแล้ว! กล้าลอบสังหารคนกลางเมืองหลวง รนหาที่ตายนัก!”

ส่วนสวีโม่ถือตะบองหัวฟักทองเข้ามา และพูดด้วยสีหน้ารำคาญใจ “ข้าจะทุบหัวสุนัขของมันให้แหลก!”

ฉินเสี่ยวฝูรีบวิ่งเข้าไปกอดต้นขาของฉินเฟิงพลางร้องไห้เสียงดัง “นายน้อย เยี่ยมไปเลยท่านยังปลอดภัยดี ข้าคิดว่าต้องแจ้งทหารรักษาการณ์ เพื่อระดมพลทั้งเมืองจับกุมผู้ลอบสังหารเสียแล้ว”

ฉินเฟิงผลักฉินเสี่ยวฝูออก เอามือไพล่หลัง แล้วเดินไปทางค่ายฝึกซ้อมด้วยสีหน้าหดหู่ พลางถอนหายใจ “นักฆ่านั่นเป็นนักฆ่าป้ายทองจากสมาคมรายนามสวรรค์ พวกเจ้าไปไล่ล่ามันสิ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สวีโม่กับหนิงหู่ก็มองหน้ากันด้วยความตกตะลึง

สวีโม่เดินตามฉินเฟิงพลางถามอย่างตื่นตระหนก “พี่ฉิน ทำไมเจ้าถึงตกเป็นเป้าหมายของนักฆ่าป้ายทองได้เล่า? อีกทั้งยังอยู่ลำดับที่สี่…”

หนิงหู่ถือหอกเดินตามมาติด ๆ และอย่างไม่สบอารมณ์ “ลำดับที่สี่อันใดกันเล่า! สามอันดับแรกเร้นกายซ่อนตัวไม่สนใจเรื่องทางโลก พูดตรง ๆ แล้วคนผู้นี้ก็คือนักฆ่าฝีมือดีที่สุดในใต้หล้า สมแล้วที่เป็นพี่ฉิน นักฆ่าที่คนส่งมาลอบสังหารยังมีระดับสูงมากเพียงนี้!”

ฉินเฟิงยกหมัดขึ้นด้วยใบหน้าดำคล้ำ “ขอบคุณสำหรับคำชม ขอบคุณทั้งโคตรเหง้าเจ้าเลย!”

เมื่อมาถึงค่ายฝึกซ้อม สิ่งแรกที่ฉินเฟิงทำคือ ตามหาชูเฟิง และสั่งให้นางตามติดปกป้องเขาทุกฝีก้าวตลอดเวลานับจากนี้ไป

จากนั้นจึงเร่งวางแผนการตั้งค่ายฝ่ายซ้อม ยกระดับการป้องกัน หลีกเลี่ยงไม่ให้ศัตรูกลับมาฆ่าเขาอีก

เวลาผ่านไป นายน้อยเจ้าสำราญก็ยังอยู่กับหวาดผวาเช่นนี้ทุกขณะ

หลังจากก่อสร้างมาทั้งวันจนเที่ยงคืน กำแพงลานฝึกซ้อมได้ถูกสร้างขึ้นสองในสามส่วน ดูจากความคืบหน้านี้ คงจะแล้วเสร็จทั้งหมดในวันพรุ่งนี้ก่อนฟ้ามืด

ขณะเดียวกัน หลู่หมิงได้จัดวางช่างฝีมือเพื่อเริ่มก่อสร้างโครงสร้างพื้นฐานต่าง ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน