บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 37

บทที่ 37 เจ้ามันโหดเหี้ยม

ฉินเสี่ยวฝูยืนดูความครื้นเครงเบื้องหน้าและประสมโลง เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างสนุกสนาน “นายน้อย ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้หรอก ข้าน้อยจะไปยืมตราชั่งที่ห้องบัญชีเองขอรับ”

ฉินเฟิงยิ้มตาหยีมองหลี่หนิงฮุ่ย เดิมคิดอยากจะ ‘รักหยกถนอมบุปผา’*[1] อยู่เหมือนกันจึงไม่ต้องการทำให้นางกลัว ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าอ่อนโยนว่า “หากพรุ่งนี้ไม่สามารถส่งเงินมาได้ นายน้อยอย่างข้าย่อมมีหนทาง ขอเพียงตระกูลหลี่ไม่กลัวที่จะอับอายก็พอ”

ทั่วทั้งเมืองหลวงผู้ใดเล่าจะไม่รู้จักกลุ่ม ‘แร็ปเปอร์ขอทาน’ ที่ฉินเฟิงเป็นผู้ก่อตั้ง เพลงที่แต่งออกมาไถเงินจวนตระกูลเฉิงคราวก่อน เป็นเพลงติดปากที่ยังคงได้รับความนิยมอย่างมากต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน

“ฉินเฟิง เจ้ามันโหดเหี้ยม!”

หลี่หนิงฮุ่ยกัดฟัน ทว่าไม่อาจทำอะไรได้ ก่อนคุณหนูตระกูลหลี่จะสะบัดกายจากไป มีคนไม่น้อยเห็นน้ำใส ๆ บริเวณหางตาของนาง

นายน้อยฉินทำคุณหนูคนงามโกรธจนร้องไห้!

คนที่อยู่ในเหตุการณ์มองหน้ากันอย่างตกตะลึง อึดใจต่อมาก็กระซิบกระซาบกันไม่จบไม่สิ้น

“เจ้าฉินเฟิงนี่เป็นสุนัขบ้าโดยแท้! หากถูกเขาหมายหัว ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดล้วนถูกถลกเนื้อหนัง!”

“แรกเริ่มเป็นจวนตระกูลเฉิงเลขาธิการกรมคลัง ตอนนี้แม้แต่จวนเสนาบดีกรมคลังก็ไม่รอด นายน้อยเจ้าสำราญผู้นี้เอาความมั่นใจมาจากไหนกันแน่?”

“ท่านเคยเห็นผู้ใดเข้าเฝ้าฮ่องเต้ แล้วเดินเชิดหน้าชูคอออกจากประตูวังไหมเล่า?”

“ไร้สาระ! เจ้าเคยเห็นหรือ?”

“ไม่ใช่ว่าเป็นนายน้อยฉินหรอกหรือ? หลังจากเข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้ว เขาก็เดินวางก้ามฮัมเพลงออกจากประตูวัง นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนนับตั้งแต่ก่อตั้งแคว้นต้าเหลียง! ลูกพี่ลูกน้องของข้าเป็นทหารรักษาพระองค์ เขายืนยันด้วยตนเองว่า เรื่องที่พูดจริงแท้แน่นอน!”

สายตาของทุกคนมองไปยังฉินเฟิงพลิกจากหลังเท้าเป็นหน้ามือ ความดูถูกเหยียดหยามก่อนหน้าเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ และพัฒนาเป็นความหวาดกลัวในท้ายที่สุด

ไม่มีใครอยากตกเป็นเป้าหมายของเทพแห่งโรคระบาด*[2] ฉินเฟิง

ฉีหยางจวิ้นจู่หัวเราะขบขันกับพฤติกรรมอันธพาลของนายน้อยฉิน นางชี้ไปที่เขา “การเป็นอันธพาลก็นับว่าเป็นพรสวรรค์ ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าจะเป็นผู้เดียวในใต้หล้าที่กล้าเดินเชิดหน้าออกจากประตูวัง พี่สาว น้องชายตระกูลฉิน พวกเจ้าทำให้ข้าทึ่งไปเลยจริง ๆ”

ฉีหยางจวิ้นจู่เป็นเชื้อพระวงศ์ที่ซื่อสัตย์ของราชสำนัก คำพูดของนาง ทำให้มุมมองของทุกคนที่มีต่อตระกูลฉินสูงขึ้นไปอีก

เสิ่นชิงฉือตื่นตะลึงเพราะได้รับความเมตตาอย่างคาดไม่ถึง นางรีบโค้งคำนับและมองฉีหยางจวิ้นจู่จากไป จากนั้นก็ปล่อยให้ฝูงชนที่รวมตัวกันในหอวิจิตรศิลป์ทยอยแยกย้าย

เมื่อไม่มีคนนอกอยู่แล้ว เสิ่นชิงฉือก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก นางก้าวไปปิดประตู หยิบไม้ทับกระดาษบนโต๊ะ จากนั้นก็ตีเข้าที่บั้นท้ายของฉินเฟิงหนึ่งที

คนถูกตีกระโดดไปมาพร้อมส่งเสียงโหยหวน เขารีบไปหลบอยู่ข้างหลังชูเฟิงกับเสี่ยวเซียงเซียง ท่าทางสูงส่งห้าวหาญก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้น ชายหนุ่มตื่นตระหนกสุดขีด “พี่หญิงใหญ่! ท่านใจแคบนัก ข้าช่วยท่านก้าวข้ามความยากลำบาก นี่คือวิธีที่ท่านตอบแทนข้าหรือ?”

คนถูกเรียกว่าพี่หญิงใหญ่ขมวดคิ้วเล็กน้อย จนถึงตอนนี้ความรู้สึกหวาดกลัวยังคงหลงเหลืออยู่ในจิตใจ เปลือกตานางกระตุกเบา ๆ หนึ่งที “เจ้าเด็กตัวเหม็น ช่างกล้านัก! เจ้าอยากให้ข้าตกใจตายหรือ?”

“เจ้ารู้ความหมายของสิ่งที่พูดไปวันนี้หรือไม่? หากไม่คิดอะไร คนฟังคงมองว่าลิ้นเจ้ามีวาทศิลป์ แต่หากคิดมากหน่อย สิ่งที่เจ้าพูดมาน่ะเป็นการพาดพิงถึงเสนาบดีกรมคลังชัด ๆ ยามนี้คลื่นใต้น้ำในราชสำนักกำลังปั่นป่วน อำนาจของทุกฝ่ายที่แก่งแย่งชิงดีกันนั้นซับซ้อน! แม้แต่ท่านพ่อก็กำลังเดินบนน้ำแข็งบาง ๆ! หากเจ้ายั่วโมโหเสนาบดีกรมคลัง และฉีกหน้าท่านพ่อเช่นนี้ ผลที่ตามมาย่อมไม่อาจคาดเดาได้!”

“วันนี้ข้าจะตีก้นเจ้ากระตุ้นความจำ จะได้รู้ว่าในเมืองหลวงแห่งนี้ อะไรควรพูด อะไรไม่ควรพูด!”

เมื่อเห็นเสิ่นชิงฉือเข้ามาพร้อมกับไม้ทับกระดาษในมือ ฉินเฟิงก็กลัวขึ้นมา เขาวิ่งหลบหลังชูเฟิงที หลบหลังเสี่ยวเซียงเซียงที

ขณะวิ่งไปก็ร้องคร่ำครวญว่า “ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายสนับสนุนสงคราม หรือฝ่ายทีไม่สนับสนุน ทั้งคู่ต่างก็ฉีกหน้ากันนานแล้ว พูดให้ชัดคือ พวกเขาแค่ไม่ยอมฉีกม่านอำพรางผืนสุดท้าย ทว่ากลับกำไว้ในมือแน่น ข้าเป็นเพียงลูกหลานขุนนางตัวน้อย ๆ จะดึงผ้าผืนนั้นออกได้อย่างไร? นอกจากนี้เสนาบดีกรมคลังก็เป็นถึงขุนนางคนสำคัญในราชสำนัก และเป็นเสาหลักของแคว้น เขาจะลดตัวลงมาใส่ใจเด็กน้อยปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างข้าหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิง คุณหนูใหญ่ก็ค่อย ๆ หยุดฝีเท้า แม้ใบหน้าจะยังคงกรุ่นโกรธแต่ภายในใจนั้นรู้ดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน