บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 38

บทที่ 38 ถลุงเงินเป็นเบี้ย

เมื่อเห็นว่าเสิ่นชิงฉือยกไม้ทับกระดาษขึ้นมาอีกครั้ง ชายชาตรีอย่างฉินเฟิงย่อมไม่ยอมเสียเปรียบ เขาวิ่งหนีราวกับทาน้ำมันบนฝ่าเท้า

“น่าชังนัก! คำพูดของสตรีเชื่อถือไม่ได้ ยิ่งสวยยิ่งไม่อาจเชื่อถือ!”

นายน้อยฉินเอามือไพล่หลัง ใบหน้าแสดงออกว่าไม่พอใจอย่างถึงที่สุด ชายหนุ่มรู้สึกว่าหัวใจที่บริสุทธิ์ของตนโดนโจมตีถึงหนึ่งหมื่นจุดวิกฤติ เขาเพียงแค่อยากดูแลเหล่าพี่สาว แล้วมันผิดอะไร? เหตุใดพวกนางทุกคนต้องวางตนเป็นปฏิปักษ์กับเขา?

เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าหมองของผู้เป็นนาย ชูเฟิงก็เย้าแหย่เสี่ยวเซียงเซียงเสียงต่ำว่า “อันที่จริง… นายน้อยถึงวัยที่จะพูดคุยเรื่องการแต่งงานได้แล้ว หากเป็นผู้อื่น เมื่ออายุได้สิบสามหรือสิบสี่ปีต่างก็ต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ในชีวิต ถึงแม้จะยังแต่งภรรยาเอกไม่ได้ก็รับอนุเข้าไปก่อน”

เมื่อได้ยินคำว่า ‘รับอนุ’ เสี่ยวเซียงเซียงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ นางหน้าแดงขึ้นมาทันที “อ๋า! อ้อ ก็… ก็ใช่”

ฉินเสี่ยวฝูเดินตามหลังฉินเฟิงต้อย ๆ นับตั้งแต่นายน้อยซัดจวนตระกูลเฉิง เตะจวนตระกูลหลี่ จนมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเมืองหลวง เด็กหนุ่มก็เลื่อมใสศรัทธาเขาอย่างไม่มีข้อแม้ หากไม่ใช่เพราะฉินเฟิงไม่ชอบผู้ชาย ฉินเสี่ยวฝูปรารถนาอย่างยิ่งว่าจะตรงเข้าห้องนอนไปรับใช้เขายามกลางคืน

“นายน้อย ท่านจะไปไหนขอรับ?”

ฉินเฟิงกำลังหงุดหงิด จึงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ตอนนี้ข้าอารมณ์เสียมาก ต้องใช้เงินระบายความหงุดหงิด”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของฉินเสี่ยวฝูก็เปล่งประกายทันที ในฐานะสุนัขที่ภักดีต่อนายน้อย ผลประโยชน์ต่าง ๆ ย่อมตกมาถึง อย่าลืมว่าเด็กหนุ่มเพิ่งได้รับรางวัลหนึ่งร้อยตำลึงเงินตอนอยู่หอวิจิตรศิลป์มาฟรี ๆ “นายน้อยต้องการใช้เงิน? ดียิ่งขอรับ เพียงแต่ว่าถนนสายนี้ไม่มีหอนางโลม หากอยากใช้เงินต้องใช้ให้ฉลาด เช่นนั้นไม่สู้ไปถนนสายหน้าดีกว่าขอรับ ได้ยินมาว่าหออี๋หงมีคนมาใหม่สองคน เหมือนคำที่ท่านว่าไว้ไม่มีผิด น่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม”

ฉินเฟิงไม่หยุดฝีเท้า ตั้งท่ารอฉินเสี่ยวฝู และเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ก็โดนเขกหน้าผากเข้าอย่างแรง

นอกจากข้าจะไม่สามารถจัดการแม่นางเหล่านั้นได้ แล้วยังจัดการเจ้าไม่ได้อีกรึ?

ฉินเสี่ยวฝูปิดหน้าผากของตนแทนที่จะร้อนใจ กลับหัวเราะออกมา “นายน้อยเคาะทีเดียว ข้าน้อยก็รู้สึกว่าหูตาสว่างขึ้นมาทันทีเลยขอรับ”

ชูเฟิงและเสี่ยวเซียงเซียงอดไม่ได้ที่จะกลอกตาเมื่อเห็นใบหน้าประจบประแจงของฉินเสี่ยวฝู

นายน้อยฉินเอามือไพล่หลัง ย่างก้าวราวกับทหารที่ผ่านศึกมามาก เขาเดินตามถนนไปพลางสั่งสอนไปพลาง “เจ้าใช้เงินกับนายน้อยใช้เงินเหมือนกันอย่างนั้นหรือ? บ่าวใช้เงิน ภูเขาเงินภูเขาทองอาจถูกใช้จนหมด แต่นายน้อยอย่างข้าใช้เงิน ยิ่งใช้มาก ยิ่งได้มาก ดังคำกล่าวที่ว่าเงินสร้างเงิน”

ฉินเสี่ยวฝูไม่ค่อยมีความรู้เรื่องการทำกิจการมากนัก เด็กหนุ่มไม่เข้าใจความแปลกประหลาดของฉินเฟิง เขารู้เพียงว่าสิ่งที่นายน้อยพูดถูกต้องทุกประการ

ในฐานะพ่อค้า ฉินเฟิงย่อมต้องซื่อสัตย์ หากเอ่ยออกไปแล้วว่าต้องการทำลายหอเซียนเมามายก็ต้องทำลายให้ได้

หากเวลานั้นมาถึง เขาจะสร้างหอสุราขึ้นมาเป็นเครือข่าย ผูกขาดธุรกิจอาหารชั้นนำทั้งหมดในเมืองหลวง และสร้างรายได้จากพวกขุนนางชั้นสูง คิด ๆ ดูแล้วนี่เป็นงานอดิเรกที่ไม่เลวเลย

แน่นอนว่า นอกจากเรื่องทำเงินแล้ว ยังมีเหตุผลเบื้องลึกซ่อนอยู่ด้วย

หอเซียนเมามายเล็ก ๆ แห่งนั้นไม่ได้สลักสำคัญ สิ่งสำคัญคือองค์ชายรองผู้อยู่เบื้องหลังต่างหาก

แม้ว่าองค์ชายรองจะกำลังเจรจากับกรมคลังอยู่ แต่ก่อนเจ้าสาวจะเข้าห้องหอ ทุกอย่างล้วนเป็นไปได้

หากหอเซียนเมามายล้มละลายลงจริง ๆ คงเป็นเรื่องยากสำหรับองค์ชายรองที่จะไม่ใส่ใจฉินเฟิง แม้ว่าในระยะแรกองค์ชายรองจะเกลียดเขามาก แต่โบราณว่าไว้ ‘ไม่มีศัตรูถาวร มีเพียงผลประโยชน์เท่านั้นที่ถาวร’ ตราบใดที่ร่วมมือกับองค์ชายรองได้ก็จะเป็นคุณูปการอย่างยิ่ง ผลลัพธ์ท้ายที่สุดจะเป็นอย่างไร นายน้อยฉินไม่ได้สนใจมากนัก

อย่างไรก็ตาม แม้กระทั่งฮ่องเต้ก็ยังชี้นิ้วสั่งฉินเฟิงให้ช่วยหาเงิน ไม่ว่าองค์ชายรองจะสูงศักดิ์แค่ไหน ก็ไม่อาจมีอำนาจมากไปกว่าฮ่องเต้ไม่ใช่หรือ?

ยิ่งคนมีความกล้า แผ่นดินยิ่งงอกงาม

ยิ่งคนขี้ขลาด แผ่นดินยิ่งเป็นทุกข์ทรมาน

นี่คือสัจธรรมที่ไม่เปลี่ยนแปลงมาแต่โบราณ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน