บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 378

บทที่ 378 ความร่วมมืออันบริสุทธิ์ใจ

ใบหน้าของขุนนางดูแลการสงครามน่าเกลียดอย่างยิ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เรื่องนี้แบ่งออกเป็นสามระดับพ่ะย่ะค่ะ หนึ่ง สงครามแคว้นได้เข้าสู่ระยะที่สองแล้ว ต้าเหลียงลอบสังหารแม่ทัพเฉินซือของเรา เป่ยตี๋โจมตีกลับ นี่ถือเป็นการเคลื่อนไหวที่สมเหตุสมผล เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ ต่อไปจักตกสู่บ่อโคลนแห่งการแก้แค้นเป็นแน่ ต่างฝ่ายจะโต้กลับกันไปมา ไม่ว่าจะด้วยการลอบสังหารแม่ทัพระดับสูงของฝ่ายตรงข้าม โจมตีเป้าหมายที่มีคุณค่าสูงอย่างพวกยุ้งฉางหรือคลังอาวุธ…”

“สอง อำเภอเป่ยซีเหนื่อยล้าจากแรงกัดกร่อนของกองทัพเรา เกรงว่าคงถึงขีดจำกัดแล้ว ตอนนี้ที่ส่งทหารจากค่ายเทียนจีมาก่อกวนอย่างแข็งขัน ก็ด้วยเป็นกลยุทธ์ที่จะทำให้เราบุกโจมตีล่าช้า นับตั้งแต่เฉินซือถูกย้ายกลับมายังเมืองหลวงเป่ยตี๋ ความกล้าหาญของอำเภอเป่ยซีก็…เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮ่องเต้เป่ยตี๋ก็อดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจ

ถ้าเฉินซือไม่ถูกลอบโจมตีอย่างไม่คาดคิดจนอาการบาดเจ็บแย่ลง ตราบใดที่เขาควบคุมอยู่ในแนวหน้า อำเภอเป่ยซีคงไม่กล้าผยองและไม่กล้าข้ามเส้นแม้แต่น้อย

เฉินซือ จงหลิง แม่ทัพในตำนานสองคน คนหนึ่งเสียชีวิต อีกคนบาดเจ็บสาหัส

สวรรค์ไม่ได้เข้าข้างเป่ยตี๋ของข้าเลย

ขุนนางบุ๋นบู๊ต่างส่ายหัว ได้แต่คร่ำครวญว่า …เฉินซือเป็นเพียงคนเดียวที่จะสามารถควบคุมอำเภอเป่ยซีในขณะนี้ได้ แต่อาการบาดเจ็บของเขาแย่ลงและต้องถูกย้ายกลับมายังเมืองหลวง

ถ้าเฉินซือไม่ได้รับบาดเจ็บ เป่ยซีคงพ่ายแพ้ให้กับเฉินซือไปนานแล้ว…

เฮ้อ!

ขณะที่บรรดาขุนนางกำลังรู้สึกสะเทือนใจ ฮ่องเต้เป่ยตี๋ก็ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “แล้วประการที่สามเล่า?!”

ขุนนางดูแลการสงครามถอนหายใจอย่างขมขื่น “หน่วยสอดแนมของกองทัพของเราถูกฉินเฟิงค้นพบแล้ว ชายคนนั้นให้ความสำคัญกับความรู้สึกมากที่สุด ว่ากันว่า… ว่ากันว่า…”

“ว่ากันว่าคนผู้นั้นไม่พอใจเพราะสาวใช้ของเขาได้รับบาดเจ็บ จนเกือบจะเผชิญหน้ากับองครักษ์หลวงของต้าเหลียงด้วยซ้ำพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่สิ้นประโยค ฮ่องเต้เป่ยตี๋ก็จำยอมอย่างสมบูรณ์

ฉินเฟิงผู้นั้นบ้าคลั่งอย่างที่กล่าวกันไว้จริง ๆ

เผชิญหน้ากับองครักษ์หลวงรึ? ต่างจากการกบฏอย่างไร?

ดูไปแล้ว…

การแก้แค้นของฉินเฟิงจะทำเพื่อสาวใช้คนหนึ่งจริง ๆ…

แม้ว่าเขาจะอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ฮ่องเต้เป่ยตี๋ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ฉินเฟิงเป็นคนแบบไหนกันแน่? ไยให้ความสำคัญกับสาวใช้คนหนึ่งอย่างจริงจัง เพื่อคนข้างกายของเขาแล้ว ถึงขนาดยอมเสี่ยงที่จะสละชื่อเสียงและความมั่งคั่งทั้งหมดเชียวหรือ?

ไม่ถูก!

นี่คือจุดที่ฉินเฟิงฉลาด

อีกฝ่ายใช้โอกาสนี้ทำให้ทุกคนในใต้หล้าได้เข้าใจหลักการที่ว่า หากทำร้ายคนรอบกายฉินเฟิง แม้ว่าจะเป็นแค่สาวใช้ก็จะต้องเผชิญหน้ากับการตอบโต้อย่างบ้าคลั่งของเขา

จากนี้ไป ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายคนใกล้ตัวของฉินเฟิงจะต้องตกอยู่ในอันตราย

…

พระราชวังต้องห้ามแห่งต้าเหลียง ณ โรงดอกไม้ทิศตะวันตก

มุมปากของกุ้ยเฟยยกขึ้นเล็กน้อยดูขี้เล่น

“ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย ดูเหมือนว่าครั้งนี้ฮ่องเต้จะยอมให้”

“นับตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์ต้าเหลียง ฉินเฟิงคือคนแรกที่สามารถท้าทายองครักษ์หลวงและถอยกลับได้โดยสมบูรณ์”

นางกำนัลที่อยู่ข้าง ๆ ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะถามด้วยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้จะกลัวฉินเฟิงได้อย่างไรเพคะ?”

กุ้ยเฟยแค่นเสียงเบา ๆ “เป็นความกลัวที่ไหนเล่า เป็นเพียงเรื่องของผลประโยชน์เท่านั้น”

“คราวนี้ฮ่องเต้ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าขีดจำกัดของฉินเฟิงอยู่ที่ใด ตราบใดที่พระองค์ไม่แตะต้องคนในครอบครัวของเจ้านั่น ทุกอย่างก็สามารถพูดคุยกันได้ เมื่อแตะถึงขีดจำกัด ฉินเฟิงก็จะปฏิเสธพระองค์ จากนี้ไปความร่วมมือระหว่างฮ่องเต้และฉินเฟิงก็จะบริสุทธิ์มากขึ้น”

นางกำนัลเข้าใจเพียงครึ่งเดียว “ความร่วมมือ? ความร่วมมือระหว่างฮ่องเต้กับฉินเฟิงคืออะไรหรือเพคะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของกุ้ยเฟยก็เปลี่ยนไปทันที พระนางมองนางกำนัลเขม็ง “ไสหัวไป!”

นางกำนัลไม่รู้ว่าตนเองพูดอะไรผิดไปจึงไม่กล้าพูดต่อ และรีบจากไปอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของกุ้ยเฟยเย็นชา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน