บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 379

บทที่ 379 วิธีเอาตัวรอด

ฉินเฟิงทำหน้าไร้เดียงสา เรื่องนี้จะมาโทษเขาได้หรือ? มือที่บอบบางและอ่อนโยนคู่นี้มีไว้เพื่อสัมผัสสตรีงามและนับเงิน หาใช่เพื่อร่ายกระบี่รำกระบอง

หากไม่ใช่เพราะคนที่อยากให้เขาตายยืนเรียงแถวจากประตูกลางเมืองหลวงไปจนถึงทางเข้าตลาดผัก เขาคงไม่อยากเสียเวลาฝึกซ้อมวิทยายุทธอะไรนี่หรอก

การนอนเฉย ๆ กินอยู่รอความตายเหมือนปลาเค็ม คือความฝันสูงสุดของฉินเฟิงที่ไม่อาจสั่นคลอน

“ข้าขออะไรที่ง่ายกว่านี้ได้หรือไม่”

“มวยปล้ำกับวิชากระบี่อยู่ระดับสูงเกินไป ข้าทำไม่ได้”

ฉินเฟิงรู้สึกหดหู่ บอกว่าตนเองไม่มีความทะเยอทะยานที่จะกลายเป็นยอดจอมยุทธ์แห่งยุทธภพแต่อย่างใด กระบวนท่าไม่ต้องสง่างาม แค่ใช้ได้ก็เป็นพอ

จิ่งเชียนอิ่งกับหลี่หลางมองหน้าและคิดแบบเดียวกันในใจ

โคลนเกาะผนังไม่ได้!

จิ่งเชียนอิ่งถอนหายใจและพูดว่า “ลืมซะเถอะ! ข้าอยากจะสอนศิลปะการต่อสู้ให้กับเจ้า แต่เจ้าไม่ต้องการก้าวหน้า บอกข้าสิว่า เจ้าต้องการเรียนรู้สิ่งใด”

ใช่แล้ว!

ลงมือทำเพียงนิด ไม่ก่อให้เกิดผลมากนัก ฝึกวิทยายุทธต้องฝึกที่เหมาะสมกับตนเอง

กระบี่? สิ่งนี้ดูหรูหราเกินไป เงื่อนไขการฝึกก็สูงนัก

ดาบ? ดุดันจนถ้าไม่ระวังก็อาจฟันตัวเองได้

อาวุธยาว? เขาคงไม่สามารถถือหอกไว้บนหลังเดินโอ้อวดไปมาทั้งวันกระมัง นั่นมันลำบากเกินไป

หลังจากไตร่ตรองดูแล้ว ดวงตาของฉินเฟิงก็สว่างวาบ “ช่วยสอนวิธีใช้กริชให้ข้าได้หรือไม่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิ่งเชียนอิ่งก็ด่าไปหนึ่งคำ “เจ้าคนไม่เอาไหน มีอาวุธมากมาย เจ้าดันอยากฝึกกริชที่ไม่สามารถใช้โอ้อวดชาวบ้านได้รึ”

นี่มันคำพูดประเภทใดกัน? อาวุธมีไว้ฆ่าคน ถ้าฆ่าคู่ต่อสู้ได้ก็ล้วนเป็นอาวุธที่ดี ไม่จำเป็นต้องแบ่งลำดับชั้นอะไรเลย

ฉินเฟิงแค่อยากจะเรียนรู้วิธีใช้กริช ประการแรก กริชพกพาง่าย ประการที่สอง… ภายใต้คมกริช สิ่งมีชีวิตทุกคนเท่าเทียมกัน และเขาสามารถปะทะกับใครก็ได้

ด้วยคำขออันแรงกล้าของฉินเฟิง จิ่งเชียนอิ่งจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสอนทักษะพื้นฐานในการใช้กริชให้กับเขา ถ้าสอนทักษะขั้นสูงให้หน่อยฉินเฟิงก็จะบ่นไม่หยุดปาก

หลี่หลางในอีกด้านหนึ่งสอนพื้นฐานของการต่อสู้ระยะประชิดให้ชายหนุ่ม

นอกจากนี้ ฉินเฟิงยังครุ่นคิดถึงวิดีโอการสอนศิลปะการต่อสู้ที่เขาเคยดู แล้วสรุปทฤษฎีการต่อสู้ของตนเองออกมาด้วย

โดยสามารถสรุปได้สามคำว่า… มั่นคง แม่นยำ โหดเหี้ยม

ถ้าลงมือแล้วต้องปลิดชีพด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว หากพลาดให้หันหลังวิ่งหนีเสีย!

เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ ฉินเฟิงก็ตบต้นขาฉาดใหญ่ “จริงด้วย! ข้าฝึกวิ่งก็สิ้นเรื่องแล้ว”

อย่างไรเสียถ้าเจอยอดฝีมือ ท้ายที่สุดก็ต้องวิ่งหนี เมื่อคิดได้ดังนี้ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจใช้นิสัยที่เขาละทิ้งไปหลายปี นั่นก็คือการวิ่ง

จากนั้นก็วาดพิมพ์เขียวบนกระดาษแล้วมอบให้ช่างฝีมือในค่ายเทียนจีเพื่อสร้าง ‘สถานที่ฝึกวิ่งข้ามสิ่งกีดขวาง’

เมื่อเป็นเช่นนี้ แนวคิดเรื่องทักษะการต่อสู้ของฉินเฟิงจึงเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

สรุปออกมาได้ว่า ‘กลั่นแกล้งผู้อ่อนแอ หวาดกลัวผู้แข็งแกร่ง!’

เจอคนอ่อนแอก็ขึ้นไปซัดให้จบ เจอคนเก่งกว่าก็แค่หันหลังหนี เจอแบบไหนก็ตัดสินใจตามนี้!

กว่าฉินเฟิงจะจัดระเบียบเสร็จฟ้าก็มืดแล้ว ทันทีที่เดินออกจากเรือนด้านข้าง ฉินเทียนหู่ก็ยื่นฝ่ามือใหญ่ของเขาออกมาตบไปที่กระดูกสันหลังของผู้เป็นบุตรชายอย่างจัง นั่นเกือบทำให้ฉินเฟิงตกใจตาย

“ท่านพ่อ…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน