บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 4

บทที่ 4 ทำให้ผู้ชมตื่นตะลึง

“เกล็ดสีทองล้อมรอบเจ็ดโลงมังกร ยามโมงสามเจ้าแห่งหยินสะดุ้งตื่นจากฝัน หลับใหลเคียงกระดูกในชุดขาว…”

ผู้คุมสอบตบโต๊ะด้วยความโกรธ “อัปมงคล! บิดามารดาเจ้าไปสวรรค์แล้วหรือ? กลับไปงานศพซะ อย่ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่!”

แม้จะเป็นเพียงการคัดเลือกรอบแรกแต่ก็เข้มงวดมาก ชั่วพริบตา ผู้สมัครหนึ่งพันกว่าคนถูกคัดออกไปกว่าหนึ่งในสาม

ผ่านไปไม่นานก็ถึงคราวของฉินเฟิง

ทันทีที่เดินมาถึงเบื้องหน้าผู้คุมสอบ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

เฉิงฟาซึ่งเพิ่งผ่านการคัดเลือกรอบแรกจงใจเปล่งเสียงดังยั่วเย้าเหน็บแนมเขา ดูแล้วแปลกพิลึก

“มา ๆๆ ทุกคนรีบมาดู! วันนี้เราต้องฟังสักหน่อยว่านายน้อยตระกูลฉินของเรามีผลงานสูงส่งอันใด”

ให้ตายเถอะ บังอาจทำให้ข้าขายหน้ากลางฝูงชน เจ้าลืมไปแล้วรึว่าตัวเองอยู่ระดับใด?

เฉิงฟาคับแค้นอยู่ในใจ

ได้ยินดังนั้นผู้สอบรอบ ๆ ก็เริ่มสนใจและมองไปที่ฉินเฟิง

การสอบชุมนุมกวีครั้งนี้มีระบบการคัดเลือกที่เข้มงวดมาก เพื่อป้องกันการเล่นพรรคเล่นพวกและการฉ้อฉล แม้แต่ผู้คุมสอบรอบคัดเลือกยังได้รับการแต่งตั้งจากอาจารย์ใหญ่เป็นการส่วนตัว ไม่ว่าจะเป็นบุตรของขุนนาง หรือนายน้อยจากตระกูลร่ำรวยก็ล้วนไม่ได้รับการไว้หน้า!

ด้วยทักษะทางวรรณกรรมของฉินเฟิงตอนนี้ การจะผ่านรอบคัดเลือกรอบแรกจึงไม่ต่างอะไรกับเรื่องเพ้อเจ้อ ดูซิว่าเขาจะปล่อยไก่ออกมากี่ตัว?

การยุยงของเฉิงฟาทำให้บัณฑิตที่ชอบสอดรู้สอดเห็นอยู่แล้วเริ่มโห่ร้อง

“ใช่แล้วฉินเฟิงมีผลงานยอดเยี่ยมอันใด อ่านมันออกมาดัง ๆ ให้ข้าได้ชื่นชมสักหน่อย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า คงจะไม่ใช่ ‘ใต้สะพานหน้าประตู ฝูงเป็ดว่ายผ่านมา’*[1] อีกแล้วกระมัง?”

“แม้ว่าข้าจะผ่านการคัดเลือกรอบแรกไม่ได้ แต่อย่างไรพวกเราก็มีนายน้อยฉินผู้ยิ่งใหญ่อยู่รั้งท้าย ข้าจึงไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย…”

หลิ่วหงเหยียนกัดริมฝีปากบางเบา ๆ ฝ่ามือนางมีเหงื่อออกเล็กน้อย ราคาบทกวีของเซี่ยจิ้นซื่อนั้นสูงเกินไป หลิ่วหงเหยียนทำได้เพียงวางแผนที่จะให้ฉินเฟิงผ่านการคัดเลือกรอบแรกอย่างราบรื่นและรักษาสิทธิ์ในการศึกษาต่อของสำนักศึกษาเซิ่งหลินเอาไว้

แต่ตอนนี้กลับพบว่ารอบคัดเลือกของการสอบชุมนุมกวีนั้นเข้มงวดกว่าเดิมมาก ฉินเฟิงอาจไม่ผ่านการคัดเลือกรอบแรกด้วยซ้ำ

การเสียเบี้ยหวัดไปหนึ่งหมื่นตำลึงเงินโดยเปล่าประโยชน์เป็นเรื่องเล็ก ทว่าหากถูกไล่ออกจากสำนักศึกษาเซิ่งหลิน ชื่อเสียงของตระกูลฉินจะถูกทำลายอย่างป่นปี้ นั่นเป็นเรื่องใหญ่มากกว่า

ในขณะที่หลิ่วหงเหยียนรู้สึกวิตกกังวล ฉินเฟิงกลับคลี่พัดและหัวเราะเบา ๆ ราวกับว่าเป็นคนนอก

“แค่ร่ายบทกวีไม่ใช่หรือ? เรื่องง่ายดายเพียงนี้ มาทำให้พวกเจ้าเร่าร้อนกันเสียหน่อยดีกว่า…”

ทันทีที่เขากล่าวออกมาเช่นนั้น ทุกคนก็เบ้ปากด้วยความดูถูก

ขณะที่เฉิงฟายิ่งแสยะยิ้มกว้างและจงใจยั่วยุ “หากเจ้าผ่านการคัดเลือกรอบแรกได้ ต่อไปเมื่อข้าพบเจ้า ข้าจะเรียกเจ้าว่าท่านอาจารย์! แต่ถ้าเจ้าไม่ผ่าน…”

ในที่สุดฉินเฟิงก็สนใจข้อเสนอ เขายิ้มและหรี่ตาลง ก่อนกล่าวขัดจังหวะเฉิงฟา “เรียกข้าว่าท่านอาจารย์เท่านั้นเองรึ? แล้วเงินที่เจ้าเป็นหนี้ข้าก่อนหน้านี้เล่า?”

“เจ้า!”

เฉิงฟาโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไม่ว่าเขาจะทุกข์ยากเพียงใด ก็ไม่ต้องการให้ไอ้ขอทานฉินเฟิงผู้นี้มาช่วยจ่ายหนี้

แม้อยากจะหักล้างคำพูดของอีกฝ่ายทันที แต่เมื่อคิดว่าสามารถลากฉินเฟิงลงไปในน้ำได้ เฉิงฟาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลืนคำพูดและกัดฟันยอมทุ่มหมดหน้าตัก

“ดี! ถ้าเจ้าผ่านการคัดเลือกรอบแรก เจ้าจะได้รับเงินคืนทั้งหมด อะแฮ่ม ทั้งหมดเท่าใดนะ?”

ใบหน้าของเฉิงฟาเปลี่ยนเป็นสีแดง สถานการณ์นี้เท่ากับเขายอมรับโดยตรงว่าตนเที่ยวหญิงคณิกา บัณฑิตหญิงสองสามคนที่เคยสนใจเขาพลันคิดดูถูกในทันใด

ฉินเฟิงครุ่นคิดอยู่เสมอเกี่ยวกับเงินจำนวนมหาศาลสำหรับการขอบทกวีของหลิ่วหงเหยียน ดังนั้นเขาจึงแบมือไปตรงหน้าเฉิงฟาทันที “หนึ่งแสนตำลึงเงิน”

เฉิงฟาพ่นคำพูดออกมาด้วยท่าทางราวกับเห็นผี “เจ้าไม่เคยเห็นเงินหรือไร! นางฟ้านางสวรรค์จากที่ไหนจะมีมูลค่าถึงหนึ่งแสนตำลึงเงิน!”

ฉินเฟิงยักไหล่ “เจ้าลืมไปแล้วหรือ คืนนั้นเจ้าดื่มมากเกินไป ค่าใช้จ่ายเรือหรูทั้งหมดถูกหักเข้าบัญชีของเจ้า เป็นข้าที่ช่วยจ่ายล่วงหน้า”

“บัดซบ!” เฉิงฟาไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป เขาตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ

ทันทีที่พูดจบ เสียงแผ่วเบาก็ดังขึ้นจากข้างหลัง “ไม่เป็นไร! มีข่าวจากนายน้อยหลี่ว่าบทกวีที่เขาขอเซี่ยจิ้นซื่อมานั้น หากใช้ตอนนี้ก็จะไม่มีบทกวีสำหรับรอบคัดเลือกรอบที่สองและรอบชิง อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่ใช้ตอนนี้ก็จะไม่ผ่านการคัดเลือกรอบแรก ไม่ว่าเขาจะใช้ตอนไหนล้วนต้องตายอยู่ดี”

เฉิงฟาสงบลงในชั่วพริบตาและเอ่ยเสียงเย็น “ตกลง! แค่หนึ่งแสนตำลึงเงิน! ถ้าเจ้าไม่ผ่านก็ต้องให้ข้าหนึ่งแสนตำลึงเงินเช่นเดียวกัน!”

ขวับ!

ฉินเฟิงปิดพัดฉับ “ตกลง!”

เหตุการณ์นี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ตอนนี้ที่เกิดเหตุถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มคนซ้อนกันอยู่หลายชั้น ทุกคนมาร่วมวงหลังจากได้ยินข่าว แม้แต่ผู้คุมสอบรอบคัดเลือกรอบที่สองก็มารวมตัวกันที่นี่

หนึ่งบทกวีหนึ่งแสนตำลึงเงิน หนึ่งคำมีค่าทองพันชั่งจริง ๆ

ใครจะกล้าเล่นพนันเช่นนี้หากครอบครัวไม่มีเงินเป็นแสน ๆ

มีเพียงหลิ่วหงเหยียนเท่านั้นที่กล้าเปิดปาก นางรีบคว้าฉินเฟิงอย่างรวดเร็ว “เจ้าเด็กสิ้นเปลือง! บทกวีนั้นมีไว้ให้เจ้าผ่านการคัดเลือกรอบแรกไม่ใช่เพื่อให้เจ้าเดิมพัน! หนึ่งแสนตำลึงเงิน หากเซี่ยจิ้นซื่อผู้นั้นเต็มใจที่จะขายก็คงเพียงพอให้เจ้าซื้อเป็นสิบบทกวีแล้ว! ไม่ได้ ข้าจะ…”

“พี่หญิงรอง สงบสติอารมณ์ก่อน…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน