บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 402

บทที่ 402 การก่อกบฏกะทันหัน

ไท่เป่าหลินไม่สนใจฉินเฟิงอีก หันประสานมือคำนับฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง “ความภักดีของกระหม่อม ฟ้าดินเป็นพยาน!”

ใบหน้าฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงปราศจากความรู้สึก แต่ภายในอกกลับทอดถอนหายใจ ยังมิต้องเอ่ยว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับไท่เป่าหลินหรือไม่

ต่อให้ไท่เป่าหลินออกคำสั่งด้วยตนเองจนเป็นผลให้ชายแดนทิศเหนือกบฏแล้วอย่างไร

ทางใต้มีตระกูลใหญ่คอยบีบคั้น ทางเหนือมีกบฏหมายหัว เวลานี้มีศึกทั้งภายในภายนอก ฮ่องเต้เหลียงมิอาจแตกหักกับไท่เป่าหลินได้เด็ดขาด

ฝ่าบาทกล่าวเสียงเข้มกับฉินเฟิงทันที “ไท่เป่าหลินเป็นถึงขุนนางตำแหน่งสูงในราชสำนัก เป็นกำลังสำคัญ เจิ้นเชื่อใจเขา ประชุมราชการวันนี้หารือเพียงการก่อกบฏในอำเภอผิงหนานเป็นพอ มิต้องกล่าวถึงเรื่องอื่น!”

ความลำบากใจของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง ฉินเฟิงย่อมรู้ดี ด้วยรู้ทั้งรู้ว่ากบฏอำเภอผิงหนานเกิดเพราะร้านธัญพืชสกุลฉิน

เพราะถึงอย่างไร เรื่องนี้ก็ได้คุกคามราคาธัญพืชในเขตเจียงหนานแล้วจริง ๆ

ทว่าการแบไต๋กับไท่เป่าหลินในเวลานี้นอกจากจะไร้ความหมายแล้วยังจะทำให้เสียเรื่องด้วย

ฉินเฟิงเพียงต้องการแสดงให้ไท่เป่าหลินรู้ว่า ‘ข้ารู้ทุกอย่าง’ เป็นพอ

“อำเภอผิงหนานเป็นอำเภอใหญ่ในชายแดนทางเหนือ อีกทั้งยังตั้งอยู่ในสถานที่สำคัญของจงหยวนและชายแดนทิศเหนือ การป้องกันเข้มงวดรัดกุม! ลำพังพวกกบฏ ต่อให้ปล้นสะดมคลังสรรพาวุธไป ติดอาวุธยันซี่ฟัน แต่หากจะยึดครองอำเภอผิงหนานก็มิต่างจากเรื่องฝันเฟื่อง แปลว่าในอำเภอผิงหนานต้องมีไส้ศึกแน่!”

“ต่อให้ยังไม่รู้แน่ชัดถึงจำนวนและกำลังของกบฏ กระนั้นหากวัดตามขนาดของอำเภอผิงหนานก็พอจะคาดคะเนได้”

“พวกกบฏใช้อำเภอผิงหนานเป็นฐานทัพ ย่อมต้องซุกซ่อนกองกำลังทั้งหมดในเมือง หากกองกำลังอยู่นอกเมืองคงปวกเปียกเหลือแสน เรื่องนี้อีกฝ่ายย่อมทราบดีแน่นอน และกำลังพลที่อำเภอผิงหนานจุได้ก็อยู่ที่ราว ๆ แปดพันนาย อย่างเลวร้ายที่สุดอยู่ที่หนึ่งหมื่นสองพันนาย”

หลังวาจานี้ถูกเอื้อนเอ่ย ฉินเทียนหู่ในฐานะขุนนางบัญชาการสงครามพลันมีสายตาเคร่งเครียดอย่างยิ่ง “หากมีกบฏใช้อำเภอผิงหนานเป็นแหล่งกบดานกำลังพลหนึ่งหมื่นกว่านายจริง ถ้าเราคิดจะปราบปรามคงต้องใช้กำลังพลห้าหมื่นนายเป็นอย่างน้อย และทันทีที่ผลีผลามเคลื่อนกำลังพล เป่ยตี๋เป็นต้องฉวยโอกาสโจมตี ถึงครานั้น ไฟจักลามทุ่งทั้งหมด”

ประโยคนี้ของฉินเทียนหู่นับว่าตรงใจฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียง หากเป็นปกติ กบฏระดับนี้หาได้น่าวิตกไม่

ทว่าในช่วงที่แผ่นดินเจอศึกใหญ่ แคว้นต้าเหลียงต้องระวังเป่ยตี๋ที่อาจกรีธาทัพเข้ามาทางใต้ จึงมิเหลือกำลังปราบกบฏแล้ว

ขณะที่ฮ่องเต้และเหล่าขุนนางคร่ำเครียดหาทางออกมิได้ ฉินเฟิงก็แค่นเสียงเย็น เอ่ยเสียงดังฟังชัด “นับตั้งแต่วันนี้ไป ประกาศไปยังอำเภอผิงหนาน! หากฝ่ายกบฏยอมแพ้และมอบตัวจักได้รับความปรานี ผู้ใดแข็งข้อมิยอมจำนน สังหารให้สิ้นเพื่อเป็นตัวอย่างสืบไป!”

เรื่องนี้ปล่อยไว้มิได้เด็ดขาด เปลวเพลิงแห่งการก่อกบฏ เพียงสะเก็ดไฟเล็ก ๆ ก็สามารถลามทุ่งได้!

และหากครานี้มิอาจจัดการกบฏอำเภอผิงหนานได้ ที่อื่น ๆ ย่อมต้องเอาอย่าง

ฉินเฟิงไม่เหลือท่าทีเสเพลอย่างยามปกติ ชายหนุ่มเด็ดเดี่ยวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “กบฏอำเภอผิงหนานต้องปราบปรามอย่างรวดเร็วเด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ!”

ไม่รอให้ฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงตอบรับ ผู้ช่วยเสนาบดีกรมยุติธรรมก็ต่อว่าเสียงกร้าว “วาจาสามหาวนัก!”

“ฝ่ายศัตรูมีกำลังพลกว่าหมื่นนายตั้งฐานทัพในเมืองผิงหนาน ครั้นจะปราบปรามหาใช่เรื่องง่ายไม่”

ผู้ดูแลสำนักไท่ฉางโต้กลับเสียงดุดันทันที “แล้วจะให้ปล่อยกบฏไว้หรือ? บารมีของแคว้นเราอยู่ที่ใด ประชาราษฎร์ในแผ่นดินจะอยู่อย่างไร?”

เสนาบดีกรมยุติธรรมแค่นเสียงเย็น “พูดน่ะง่าย ทำสิยาก สำนักไท่ฉางรับผิดชอบการจัดสอบขุนนาง นี่ไม่เป็นการวางแผนรบบนกระดาษไปหน่อยหรือ ท่านรู้หรือไม่ว่า ต้องมีกำลังรบเป็นสิบเท่าจึงจะล้อมเมืองได้”

เสนาบดีสำนักศึกษาหลวงประสานมือคำนับ “ท่านเสนาบดีดูแคลนบัณฑิตในใต้หล้าเช่นนี้มีจุดประสงค์อันใด หากข้าจำไม่ผิด ท่านเสนาบดีก็เติบโตจากการเป็นบัณฑิตที่ได้รับการเสนอชื่อมิใช่หรือ?”

ไม่รอให้ฝ่ายสนับสนุนสงครามปริปาก พลพรรคเถาหลินก็ปะทะกับฝ่ายไท่เป่าแล้ว

เวลานั้นเอง ฉินเฟิงคำรามเสียงต่ำ ตัดบทการโต้แย้งของเหล่าขุนนาง “ปราบกบฏในอำเภอเล็ก ๆ อย่างผิงหนาน ไยต้องใช้กองทัพใหญ่ ภายในสิบวัน หากข้ามิอาจเด็ดหัวหวงเฉิงมาแขวนบนประตูเมืองให้ประชาราษฎร์ได้ประจักษ์ ข้าฉินเฟิงยินดีถูกลงโทษตามกฎทหาร!”

เมื่อวาจานี้ถูกเอื้อนเอ่ย ท้องพระโรงก็เงียบลงอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน