บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 41

บทที่ 41 ป้ายทองเว้นโทษตาย

คราแรกฉินเฟิงคิดว่ามือปราบต้องการรางวัล เขาเกือบจะตบบ้องหูให้เป็นของกำนัลฉาดใหญ่แล้ว ทว่าโชคดีที่อีกฝ่ายรับปากทันท่วงทีจึงหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดไปได้

“นายน้อยฉิน หากมีคนจากกรมโยธาถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เล่าขอรับ?”

ที่แท้เขาก็กังวลว่ากรมโยธาจะสอบถาม ฉินเฟิงลดฝ่ามือลงเงียบ ๆ เมินเฉยมือปราบ ชายหนุ่มกวาดตามองฝูงชนที่กำลังแทะเมล็ดแตง ไม่ว่าคนของกรมโยธาหรือหูตาของฮ่องเต้จะอยู่ท่ามกลางคนเหล่านี้หรือไม่ นายน้อยฉินก็เอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจ

“ข้าจะให้ข้อแนะนำแสนประเสริฐแก่เจ้า รับรองว่ามากเกินพอที่จะจัดการกับกรมโยธา จำแปดคำนี้ไว้ให้ดี”

“ไป ให้ พ้น ไม่ งั้น เจ้า ตาย แน่!”

สิ้นคำ เสียงอึ้งปนตกตะลึงก็ดังขึ้นเป็นระลอก แน่นอนว่ามือปราบรายนั้นหน้าซีดด้วยความตกใจ

เหล่าลูกหลานกรมโยธาที่เบียดเสียดอยู่ในฝูงชนเม้มปากแน่น ก่อนจะเดินจากไปอย่างหดหู่

ทั่วทั้งเมืองหลวง เกรงว่าจะมีเพียงฉินเฟิงเท่านั้นที่บังอาจไล่กรมโยธา หนึ่งในหกกรมใหญ่ของราชสำนักให้ไสหัวไปให้พ้นท่ามกลางสาธารณชนเช่นนี้

ไม่มีใครสงสัยว่าฉินเฟิงพูดจริงหรือเปล่า นายน้อยผู้นี้ไม่เพียงแต่มีนิสัยอวดดีเท่านั้น ทว่ายังมีอำนาจที่ทำให้หยิ่งผยองได้อย่างปากว่าอีกด้วย

ขนาดเหล่าบุตรหลานชนชั้นสูงของกรมคลังยังล้วนถูกฉินเฟิงกลบฝังอย่างอนาถเลย

ยามนี้นอกจากเชื้อพระวงศ์ จะมีใครกล้ายั่วโมโหนายน้อยเจ้าสำราญผู้นี้อีก

อีกทั้งกรมโยธายังเป็นกลางทางการเมืองมาโดยตลอด พวกเขาไม่มีความจำเป็นต้องทำให้ตัวปัญหาอย่างบุตรชายเสนาบดีกรมกลาโหมขุ่นเคือง เพียงเพราะหลู่หมิงที่เป็นนายช่างตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง

หากกรมโยธาขัดใจฉินเฟิง อาจถูกดึงเข้าไปมีส่วนร่วมในข้อพิพาทของราชสำนัก พวกเขาเกรงว่า การสูญเสียครั้งใหญ่อาจเกิดขึ้นเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้

เมื่อคนจากกรมโยธาจากไปอย่างยอมจำนน ก็ไม่มีใครในที่เกิดเหตุกล้าทำอะไรหลู่หมิงอีก

หลู่หมิงกำตั๋วเงิน เด็กหนุ่มตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น จ้องมองไปที่ฉินเฟิงด้วยสายตามุ่งมั่นอย่างหาที่เปรียบมิได้ แวบหนึ่งเขาคิดอยากจะคุกเข่าโขกศีรษะ และสาบานว่าจะไม่ทำให้นายน้อยต้องผิดหวัง

ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ฉินเฟิงก็หันหลังเดินจากไปแล้ว

หลู่หมิงถึงได้เข้าใจว่า เหตุผลที่ฉินเฟิงปกป้องเขาเป็นเพราะทักษะงานช่างที่เขามีติดตัว ตราบใดทำงานได้สำเร็จ นั่นถือเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ดีที่สุด

เมื่อเดินมาได้ไม่กี่ก้าว ฉินเฟิงก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ชายหนุ่มหันกลับไปตะโกนใส่หลู่หมิง “เฮ้! เจ้าคนนั้นน่ะ ตอนนี้เจ้าพักอยู่ที่ใด?”

หลู่หมิงมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ก่อนเขาจะทันได้ตอบ ฉินเฟิงก็เอ่ยขัดจังหวะ

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าอยู่ที่หอสุราไปก่อนก็แล้วกัน เย็นนี้ข้าจะให้คนส่งพิมพ์เขียวมาให้ จงเริ่มงานให้เร็วที่สุดเสีย”

ขณะมองไปยังแผ่นหลังของนายจ้างหมาด ๆ ที่กำลังย่างก้าวอย่างเอ้อระเหย ทั้งยังผิวปากให้หญิงสาวจากตระกูลร่ำรวยที่เดินผ่านถนน หลู่หมิงก็ยังคงคุกเข่า และโขกหัวคำนับอยู่

เด็กหนุ่มไม่สนใจว่าผู้อื่นจะคิดอย่างไรกับฉินเฟิง แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอันธพาล ลามกอนาจาร ใช้อำนาจข่มขู่ผู้คน หรือป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ไปบ้าง ทว่าในใจของเขา ชายผู้นี้เป็นคนดี

เขาเป็นคนดีมาก!

พอกลับมาถึงบ้าน ฉินเฟิงกลัวว่าจะถูกหลิ่วหงเหยียนจับได้ ชายหนุ่มไม่กล้าหยุดพักแม้สักหนึ่งเค่อ เขาย่องกลับไปที่ลานด้านหลังทันที

ไม่กี่ลมหายใจก่อนหน้านี้ นายน้อยตระกูลฉินยังเป็นวัวสันหลังหวะ ก้มศีรษะโค้งเอวแอบคุณหนูรองอยู่เลย ทว่า…เมื่อเสี่ยวเซียงเซียงปิดประตูลานหลังบ้าน ฉินเฟิงก็ยืดตัวตรง เชิดหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างเย่อหยิ่งอีกครั้งทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน