บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 42

บทที่ 42 ลือไปทั่วเมืองหลวง

ฉินเฟิงยัดพิมพ์เขียวลงในอ้อมแขนฉินเสี่ยวฝู ก่อนจะจับเด็กหนุ่มพลิกตัว แล้วเตะเข้าที่ก้นหนึ่งที พร้อมเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“ร้องหาผีบรรพบุรุษเจ้าหรือ! นาน ๆ ทีพวกพี่หญิงที่ดุอย่างกับเสือจะตามไม่ทันข้า! หากเรื่องซื้อหอสุราหลุดออกไป ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ รีบไปส่งพิมพ์เขียวซะ ห้ามทำหายเด็ดขาด นี่เป็นสิ่งที่ข้าตรากตรำทำมาตลอดทั้งบ่ายเชียว!”

ฉินเฟิงโยนบ่าวคู่ใจออกไปนอกห้อง เขาเรียกเสี่ยวเซียงเซียงให้เข้ามาล้างหน้าให้ จากนั้นก็ตระกองกอดนาง และเดินตรงไปยังห้องนอน

เสี่ยวเซียงเซียงตกใจจนร่างอรชรยืนแทบไม่อยู่ ทว่านางไม่กล้าที่จะล้มพับลงไป จึงได้แต่ขดตัวเป็นก้อนกลม แล้วเอ่ยอย่างประหม่า “นะ…นายน้อย ชูเฟิงยังอยู่เจ้าค่ะ”

“โอ้ งั้นก็ดีเลย!” ดวงตาชายหนุ่มเป็นประกาย “เรียกนางเข้ามาสิ แล้วข้าจะสอนพวกเจ้าเล่นโต้วตี้จู่*[1]”

โต้วตี้จู่ สู้กับเจ้าของที่ดิน? เสี่ยวเซียงเซียงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงการละเล่นหยาบโลน ระหว่างเจ้าของบ้านกับสาวใช้ตัวน้อย แก้มของนางแดงก่ำ เอ่ยออกมาอย่างเขินอาย “นายน้อยไม่ใช่เจ้าของที่ดิน ต้องบอกว่าสู้กับ…กวนเหริน*[2] ถึงจะถูกเจ้าค่ะ”

“หืม สู้กับกวนเหริน? สู้กับคู่รักน่ะหรือ?” ฉินเฟิงผู้มีจิตใจลามกเข้าใจทันทีว่าเสี่ยวเซียงเซียงหมายถึงอะไร ชายหนุ่มอดรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้ “เสี่ยวเซียงเซียงรู้จักเล่นเสียด้วย คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะ ‘เล่น’ เก่งเพียงนี้”

แก้มของสาวใช้ตัวน้อยที่แดงอยู่แล้วสุกปลั่งขึ้นอีก “นั่นไม่ใช่สิ่งที่นายน้อยหมายถึงหรือเจ้าคะ?”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม “เจ้ารู้จักไพ่เก้า หรือการทอยลูกเต๋าในโรงพนันหรือไม่? โต้วตี้จู่เป็นเกมไพ่ชนิดหนึ่งเท่านั้น เสี่ยวเซียงเซียงของข้าคิดไปถึงไหนกัน? ยอมรับมาเถิดว่า หัวเล็ก ๆ นี่เอาคิดเรื่องที่ไม่เหมาะกับเด็กตลอดทั้งวัน”

เสี่ยวเซียงเซียงอับอายจนแทบจะเป็นลม นางจะรู้จักโต้วตี้จู่อะไรนั่นได้อย่างไร สาวใช้ตัวน้อยรีบเปลี่ยนเรื่อง “นายน้อย ปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ ข้าน้อยเดินด้วยตนเองได้”

ฉินเฟิงปฏิเสธทันที ชายหนุ่มกอดเสี่ยวเซียงเซียงแน่นขึ้น “ข้าตัดใจไม่ได้จริง ๆ เจ้าไม่อยากเป็นอนุข้าจริงหรือ?”

เสี่ยวเซียงเซียงรู้ดีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเป็นเพียงการล้อตนเองเล่นเท่านั้น

สถานะของนางตอนนี้จะมีคุณสมบัติเพียงพอต่อการเป็นอนุได้อย่างไร?

แต่พอได้ยินคำพูดหยอกเอินของนายน้อย ประกอบกับสายตาที่ทำให้ใจเต้นแรง นางก็อดดีใจไม่ได้

เสี่ยวเซียงเซียงไม่ขัดขืนอีกต่อไป ยอมให้ฉินเฟิงกกกอดแต่โดยดี

ชูเฟิงบังเอิญเข้ามาเห็นฉากนี้เข้า นางหน้าแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ พลันหันหลังเตรียมเดินจากไป ทว่าฉินเฟิงกลับรั้งไว้เสียก่อน

“เจ้ามาได้จังหวะพอดี รีบเข้ามาเล่นโต้วตี้จู่ด้วยกันในห้องเถอะ”

ร่างของชูเฟิงสั่นอยู่ครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะจินตนาการภาพประหลาด ๆ ในใจ เป็นภาพของนายน้อยตระกูลฉินใช้ผ้าปิดตาตนเอง เอื้อมมือคลำไปรอบ ๆ ห้อง ขณะที่สาวใช้ทั้งสองขยับหนีไปรอบโต๊ะ

ชูเฟิงฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก แทบจะไม่เคยใกล้ชิดกับบุรุษเลย คนอ่อนประสบการณ์อย่างนางจะยืนหยัดอยู่ในการละเล่นที่เร้าอารมณ์ขนาดนั้นได้อย่างไร ร่างชูเฟิงร้อนผะผ่าว จะก้าวขาก็ก้าวไม่ออก ได้แต่ยืนตัวแข็งอยู่กับที่

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของชูเฟิง ฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจ ทำไมสมองของเด็กพวกนี้จึงมีแต่ความคิดลามกเล่า? นายน้อยคนนี้แค่อยากจะเล่นไพ่ พวกเจ้าคิดไปถึงไหนกันแล้ว!

อีกด้านหนึ่ง ที่ชั้นบนสุดของหอเซียนเมามาย ในห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง มีเสียงหัวเราะดังก้องอยู่ไม่หยุด

นับตั้งแต่ฉินเฟิงมาสร้างความวุ่นวายครั้งใหญ่ให้หอเซียนเมามาย จ้าวฉางฟู่ก็คับแค้นใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะยามนึกถึงเรื่องที่ตนต้องคุกเข่าให้กับไอ้จอมเสเพลนั่นในที่สาธารณะ ทั้งยังถูกมันยีหัวเล่นอีก! ยิ่งคิดควาามแค้นในใจก็ยิ่งเพิ่มขึ้นหลายเท่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน