บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 436

บทที่ 436 ฟื้นสัมพันธไมตรี

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ยอมปล่อยมือ ทว่าดวงหน้าน้อยกลับเริ่มเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเห็นท่าทางเหลาะแหละของฉินเฟิง เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์พลันโกรธจัด ทว่ามีชาวบ้านรวมตัวกันรอบ ๆ นางมากเกินไป จึงไม่สะดวกที่จะระเบิดโทสะ หญิงสาวถลึงตาใส่ฉินเฟิงและลดเสียงลงเอ่ยกระซิบ

“ทุกคนกังวลแทบตาย แต่เจ้ากลับยังมีใบหน้าเอ้อระเหย เจ้ารู้หรือไม่ว่าทั้งเมืองหลวงอยู่ใต้กฎอัยการศึกเพราะเจ้า? นอกจากนี้… ใต้เท้าฉินคิดว่าไท่เป่าหลินแอบลงมืออยู่เบื้องหลังอย่างลับ ๆ ตอนนี้จึงกำลังประจันหน้ากับไท่เป่าหลินอยู่ในพระราชวัง ยิ่งกว่านั้น เพราะเรื่องการเลือกมหาเสนาสำคัญเป็นอันดับแรก ๆ ฝ่าบาทจึงปกป้องไท่เป่าหลินอย่างชัดเจน”

“หากเจ้าถ่วงเวลาต่อไปย่อมทำให้เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่!”

ฉินเฟิงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องของมหาเสนา อย่างไรก็ตามพลพรรคเถาหลินได้หารือเรื่องนี้กับฉินเฟิงล่วงหน้านานแล้ว

การปล่อยให้ฉินเทียนหู่ดำรงตำแหน่งมหาเสนาไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของฉินเฟิง เพียงแต่ถูกสถานการณ์บังคับ ท้ายที่สุดขุนนางใหญ่ทั้งบุ๋นและบู๊ทุกคนต่างก็จับตาดูตำแหน่งมหาเสนา ดังนั้นตอนนี้ตระกูลฉินย่อมกลายเป็น ‘หัวหน้าพรรค’ ของพลพรรคเถาหลินและฝ่ายสนับสนุนสงครามไปโดยธรรมชาติ ขุนนางใหญ่ทั้งหลายย่อมต้องการยืมดอกไม้ถวายพระโดยนำตำแหน่งมหาเสนามอบให้กับตระกูลฉิน

หารู้ไม่ว่า ฉินเฟิงไม่ต้องการมันเลย แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธความตั้งใจดีของบรรดาขุนนางใหญ่ได้

ตำแหน่งมหาเสนานี้ใครก็สามารถรับไปได้ ยกเว้นตระกูลฉิน ตราบใดที่ฉินเทียนหู่รับตำแหน่งมหาเสนา เขาจะต้องถูกฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเกลียดไปตลอดชีวิตเป็นแน่ เมื่อถึงเวลานั้นไม่ว่าระหว่างฮ่องเต้และขุนนางจะมีความปรองดองกันเพียงใด เบื้องหลังต่างก็อยู่ในสถานการณ์เจ้าตายข้าอยู่ สิ่งที่ฉินเฟิงแสวงหาคือการต่อสู้โดยไม่เสียเลือดเนื้อและจะไม่มีวันตายไปด้วยกัน

และตอนนี้เว่ยเซียวกับอำนาจที่อยู่เบื้องหลังเขาก็สอดเท้าเข้ามาช่วยฉินเฟิงออกจากการปิดล้อมได้พอดี

ฉินเฟิงคว้าตัวเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์มา แทนที่จะร้อนใจเขากลับหัวเราะหยอกล้อ “การประจันหน้าของพวกเขาเกี่ยวอะไรกับรุ่นหลังอย่างพวกเราด้วยเล่า? ว่าแต่ทำไมจู่ ๆ เจ้าถึงสวมชุดเกราะ?”

เมื่อเห็นว่าฉินเฟิงใจเย็นเช่นนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็ยิ่งประหลาดใจ นางถามอย่างสงสัย “ฉินเฟิง เจ้ากำลังทำบ้าอะไรกันแน่? นี่มันเวลาไหนแล้ว เจ้ายังจะสนใจว่าข้าสวมไม่สวมชุดเกราะอยู่อีกรึ?”

ฉินเฟิงยักไหล่ เอ่ยด้วยใบหน้ามั่นใจอย่างไม่ต้องสงสัย “เจ้าคือฮูหยินในอนาคตของตระกูลฉิน หากข้าไม่ใส่ใจเจ้า แล้วควรจะสนใจใครเล่า?”

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ใบหน้าของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็แดงก่ำ นางกลอกตาใส่ฉินเฟิงทีหนึ่ง พลางเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “บิดาของข้าคือหนิงกั๋วกง บุตรีสืบทอดมรดกของบิดามีอันใดไม่เหมาะสม? ชุดเกราะชุดนี้เป็นมรดกตกทอดของตระกูลเซี่ยข้า!”

ชุดเกราะไม่ได้แยกแยะชายและหญิง มีเพียงขนาดเล็กและใหญ่เท่านั้น

ฉินเฟิงพิจารณาเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ซึ่งสวมชุดเกราะและอาวุธครบมือ ความงามหนึ่งนูนเด่นเป็นพิเศษ ภายในใจเขาอดไม่ได้ที่จะแอบกระหยิ่มยิ้มย่อง

เดิมคิดว่าได้แต่งงานกับสาวป่าเถื่อน แต่ผู้ใดจะคาดคิดว่าที่แท้เป็นแม่ทัพหญิง จุ๊ ๆ หรือว่านี่คือการลงทุนน้อยแต่ได้ผลลัพธ์เกินคาด?!

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาอันหยาบช้าของฉินเฟิง เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะพ่นน้ำลายออกมา “เจ้ากำลังคิดถึงเรื่องลามกอันใดอีก?”

ฉินเฟิงยิ้มแหะ ๆ และไม่ได้อธิบาย เขาแค่พาเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เดินโอ้อวดผ่านตลาด อย่าเอ่ยถึงว่าบนหน้าเขาภาคภูมิใจเพียงใดเลย ส่วนการเข้าวังน่ะหรือ? ฉินเฟิงไม่มีแผนสำหรับเรื่องนี้ มีเวลาเช่นนี้ไม่สู้ไปตรวจสอบร้านธัญพืชตระกูลฉินยังดีกว่า

ช่วงเวลาเดียวกันนั้น ณ ห้องทรงพระอักษรในพระราชวังต้องห้าม

พระพักตร์ของฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงเขียวคล้ำขณะที่เฝ้าดูการโต้แย้งระหว่างฉินเทียนหู่และไท่เป่าหลิน

และเวลานี้เองเสียงขององครักษ์ชุดดำก็ดังขึ้นจากด้านหลังฉากกันลม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน