บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 438

บทที่ 438 เดิมพันสุดท้าย

ในขณะที่นายและบ่าวกำลังทักทายกัน หลี่จางซื่อจื่อก็เข้ามาโค้งคารวะแม่ทัพทั้งสามและเอ่ยพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “คารวะแม่ทัพทั้งสาม”

ทั้งสามรีบประสานหมัดคำนับตอบ “ข้าน้อยมิกล้ารับ ซื่อจื่อมาที่อำเภอเป่ยซีหลายวันแล้ว แต่พวกเรากลับไม่ได้มาคารวะ หยาบคายจริง ๆ ขอซื่อจื่อโปรดให้อภัย”

หลี่จางพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและกล่าว “ต้องขอบคุณพี่ฉิน ครอบครัวของข้าจึงสามารถย้ายมายังอำเภอเป่ยซีและหลบหนีจากกรงขังนั้นได้”

ทันทีที่ได้ยิน แม่ทัพทั้งสามพลันเงียบกริบไปทันใด

ท้ายที่สุดแล้วความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวของหมิงอ๋องและฉินเฟิงก็เป็นที่รับรู้กันดี

ก่อนหน้านั้นระหว่างแม่ทัพทั้งสามและฉินเฟิงเทียบเท่ากับเป็นศัตรูครึ่งหนึ่ง ตอนนี้ฉินเฟิงไม่เพียงแต่มีตำแหน่งทูตพิเศษดูแลการสงคราม แต่ยังได้รับการสนับสนุนจากครอบครัวของหมิงอ๋องอีก ในชายแดนทางเหนือนี้นับว่าอีกฝ่ายมีอำนาจเบ็ดเสร็จ แม่ทัพทั้งสามอดไม่ได้ที่จะคาดเดาว่าพวกเขาจะมีจุดยืนเช่นไรในอนาคต?

หลี่จางช่างฉลาดเสียนี่กระไร

หลี่จางยิ้มทันทีและพูดว่า “ท่านแม่ทัพไม่ต้องกังวลมากเกินไป ในเมื่อพวกเราสองพ่อลูกตั้งรกรากอยู่ในอำเภอเป่ยซี ย่อมต้องสร้างความสัมพันธ์เก่ากับแม่ทัพทั้งสามขึ้นมาใหม่ ยิ่งกว่านั้นแม่ทัพทั้งสามยังส่งสารถึงแม่ทัพเจียงหนาน ปกป้องหนิงหู่ให้กลับมาทางเหนือได้อย่างราบรื่น เรื่องนี้ข้าได้ยินมาอยู่บ้าง เสบียงหนึ่งหมื่นต้านย่อมจะถูกส่งไปยังหน่วยแม่ทัพรถม้าศึกเป็นที่แรก”

“หลังจากนั้นแม่ทัพทหารม้าและแม่ทัพกองทหารชายแดนก็จะได้รับเสบียงธัญพืชคนละหนึ่งหมื่นต้าน ถือเป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ จากอำเภอเป่ยซี”

“ชายแดนทางเหนือเป็นประตูสู่ต้าเหลียง เป็นที่ที่กองทัพของเป่ยตี๋พุ่งเป้ามา เราต่างมีศัตรูร่วมกันปกป้องความปลอดภัยของชายแดนทางเหนือและปกป้องประชาชนต้าเหลียง ท่านแม่ทัพคิดอย่างไร?”

หลี่จางอธิบายอย่างชัดเจนจนแม้แต่คนโง่ก็ยังเข้าใจได้

เพียงแต่… แม่ทัพทั้งสามต่างก็มาจากตระกูลที่แตกต่างกัน แต่ละคนต่างมีความยากลำบากของตัวเอง

เมื่อเห็นว่าแม่ทัพทั้งสามเงียบไป หลี่จางไม่ได้แปลกใจเลยสักนิด รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายิ่งกว้างขึ้น ทว่าคำพูดกลับเฉียบคม “กองทัพเป่ยตี๋ได้รับการฟื้นฟูเรียบร้อยแล้ว และอาจโจมตีได้ทุกเมื่อ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเฉินซือคอยบัญชาการการต่อสู้ ศึกต่อไปจะต้องเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดอย่างแน่นอน ในยามนี้อำเภอเป่ยซีจะต้องไม่เสียสมาธิและต้องกำจัดปัจจัยที่ไม่มั่นคงทั้งหมดทิ้ง!”

เห็นได้ชัดว่าหลี่จางยื่นพุทราแสนหวานให้ จากนั้นก็สะบัดมือตบหน้า ใช้ทั้งพระเดชและพระคุณ

ความหมายของเขาคือ อย่าทำตัวหน้าไม่อาย หากยังเอาเฝ้าดูไฟจากชายฝั่งต่อไป เจ้าทั้งสามก็ไม่ต้องออกไปแล้ว ติดอยู่ในอำเภอเป่ยซีอย่างถาวรไปซะ แม้จะให้แม่ทัพทั้งสามยืมหนึ่งร้อยความกล้าหาญ พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะทำเรื่องไร้ประโยชน์ต่ออำเภอเป่ยซีในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้อีก

แม่ทัพรถม้าศึกขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงเข้ม “นี่เป็นความตั้งใจของซื่อจื่อหรือเป็นความตั้งใจของฉินเฟิง?”

หลี่จางยกมุมปาก หัวเราะเสียงเย็น “ความตั้งใจของข้าคือความตั้งใจของพี่ฉิน พวกเราพ่อลูกทั้งครอบครัวจะรุ่งเรืองและล่มจมพร้อม ๆ กับอำเภอเป่ยซี”

แม่ทัพทหารม้าสูดหายใจเข้า คล้ายกับว่าได้ตัดสินใจบางอย่างแล้ว เขากำหมัดแน่น “เราทุกคนล้วนมีความยากลำบากของตัวเองและเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะอยู่ใต้อำนาจของอำเภอเป่ยซีโดยสิ้นเชิง แต่เห็นแก่หน้าท่านอ๋อง พวกเราไม่มีวันปฏิเสธที่จะช่วยเหลือ หากอำเภอเป่ยซีตกอยู่ในอันตราย พวกเราจะส่งทหามาสนับสนุนอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “อำเภอเป่ยซีตกอยู่ในอันตรายรึ? ฮ่า ๆ! เกรงว่าท่านแม่ทัพคงจะเข้าใจผิดแล้ว หรือระหว่างเข้ามาในเมืองท่านแม่ทัพไม่เห็นว่าเมืองรอบนอกได้รับการซ่อมแซมอย่างสมบูรณ์ และพี่ฉินก็ได้รับอำนาจในการขยายกำลังทหารโดยการเติมเต็มคนเกียจคร้าน คนอพยพจากเมืองต่าง ๆ เข้ามาในกองทัพเรียบร้อย”

“ยามนี้อำเภอเป่ยซีนี้เปรียบเสมือนถังเหล็ก! แทนที่จะกังวลเกี่ยวกับอำเภอเป่ยซี ท่านแม่ทัพควรกังวลเกี่ยวกับตัวพวกท่านให้มากจะดีกว่า”

แม่ทัพกองทหารชายแดนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ถามเสียงเข้มว่า “ซื่อจื่อหมายความว่าอย่างไร?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน