บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 453

บทที่ 453 บุกไปที่แนวหน้า

หลังจากลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ฉินเฟิงก็ตบต้นขา!

“ไม่ได้การ! ข้าต้องไปชายแดนเหนือด้วยตัวเอง”

ทันทีที่เขาเอ่ยออกมา เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็ลุกขึ้นยืนทันที นางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉินเฟิง เจ้าตั้งสติหน่อย แม้ว่าสถานการณ์สงครามจะเป็นเรื่องเร่งด่วน แต่เจ้าไม่สามารถทำให้ตัวเจ้าเองจิตใจยุ่งเหยิงได้ ตอนนี้พี่หญิงทั้งสี่ล้วนอยู่ในอำเภอเป่ยซี เหลือเพียงเจ้าดูแลเมืองหลวงคนเดียว ถ้าเจ้าจากไปแล้วใครจะเป็นผู้จัดเตรียมการขนส่งทรัพยากรในภายหน้า?”

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ นางกลัวว่าฉินเฟิงจะใจร้อนเกินไป เสียงานใหญ่เพราะเรื่องเล็ก อย่างไรทั้งสองแคว้นก็อยู่ในภาวะสงคราม เรื่องใหญ่เช่นนี้ไม่สามารถระบุแพ้ชนะได้ในชั่วข้ามคืน ไม่ว่าเขาจะกังวลแค่ไหนก็ไม่อาจรีบร้อน

อีกทั้ง…

นับตั้งแต่ความสัมพันธ์ระหว่างฉินเฟิงและฮ่องเต้แคว้นต้าเหลียงขัดแย้งกันทว่าไม่แตกหัก เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็เริ่มรู้สึกไม่มั่นคงมากขึ้นทุกที มีเพียงยามที่ฉินเฟิงอยู่ข้างกาย นางจึงจะรู้สึกสบายใจ

หากฉินเฟิงจากไป ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้ ผู้สูงศักดิ์ในวังหลัง หรือแม้แต่ไท่เป่าหลิน พวกเขาอาจใช้โอกาสนี้สร้างปัญหาขึ้นมา แล้วจะจัดการรับมือได้อย่างไร?

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ยื่นมือออกไป ดึงแขนเสื้อของฉินเฟิง กัดริมฝีปากบาง นางแทบจะอ้อนวอน “ไม่ไปได้หรือไม่?”

ฉินเฟิงเข้าใจนิสัยของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ นางไม่มีทางขอร้องใครง่าย ๆ เว้นแต่จะไม่มีทางเลือกอื่น แต่ยามนี้สงครามทางตอนเหนือรุนแรงมาก ฉินเฟิงต้องตัดสินใจ

นายน้อยเจ้าสำราญที่มักจะทะเลาะเบาะแว้งกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์อยู่เสมอ ทั้งยังไม่ค่อยแสดงสายตาอ่อนโยนบ่อยนัก ครานี้กลับเอ่ยกระซิบเสียงเบา “ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเรื่องอะไร วางใจเถอะ ข้าจะจากไปเพียงชั่วคราวเท่านั้น ฮ่องเต้ยังต้องการให้ข้าช่วยเขาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในสงครามทางเหนือ ย่อมไม่มีทางทำให้ตระกูลเซี่ยต้องลำบากในยามวิกฤตเช่นนี้เด็ดขาด”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกผ่อนคลายลง แต่ดวงตาของนางกลับยิ่งขุ่นเคืองมากขึ้น

“ข้าไม่เพียงกังวลเกี่ยวกับตระกูลเซี่ย แต่ยังกังวลเกี่ยวกับ… เจ้า…”

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองได้รับการยืนยันมานานแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เปิดเผยความรู้สึกของนาง นางแทบใช้ความพยายามทั้งหมดในการพูดประโยคนี้ออกมา

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่ซับซ้อนของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ ฉินเฟิงอดสาปแช่งตัวเองว่าไม่ได้เรื่อง สตรีดี ๆ เช่นนี้กลับละเลยได้เสียนาน สูญเวลาเปล่าเสียจริง!

ฉินเฟิงยื่นมือออกมาจับไหล่ของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์และพูดอย่างจริงจัง “ข้าเพียงไปที่อำเภอเป่ยซีเพื่อบังคับบัญชาเท่านั้น ข้าจะไม่มีวันออกจากเมืองแม้ครึ่งก้าว ย่อมไม่ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ส่วนเรื่องการขนส่งทางเมืองหลวง ต้องฝากไว้กับเจ้าแล้ว เพราะเจ้าคือฮูหยินน้อยในอนาคตของตระกูลฉินข้า หลาย ๆ เรื่องย่อมต้องตกอยู่ในมือของเจ้าในท้ายที่สุด”

ฮูหยินน้อยในอนาคต…

ทุกครั้งที่คำเรียกขานนี้ออกมาจากปากของฉินเฟิง หัวใจเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็เต้นเร็วขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้

“ต้องไปงั้นหรือ?” เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แสดงให้เห็นด้านสาวน้อยที่หายากยิ่ง นางกำแขนเสื้อของฉินเฟิงแน่นไม่ยอมปล่อย

ดวงตาของฉินเฟิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและการตำหนิตนเอง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็มุ่งมั่นอย่างมาก

“ต้องไป!”

“ต้าเหลียงมีอาณาเขตกว้างใหญ่ ทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ การค้าขายขยับขยายกว้างไกล เป็นแคว้นที่เศรษฐกิจแข็งแกร่งมาโดยตลอด แต่กองทัพทั้งหมดของเป่ยตี๋มีทหารชั้นยอดที่เชี่ยวชาญในทักษะการขี่ม้าไม่น้อยกว่าหกส่วน มีความแข็งแกร่งทางทหารอย่างไม่ต้องสงสัย

“ถ้าทั้งสองแคว้นไม่ทำสงครามกันก็ดี หากทำสงครามกันก็จะเป็นสงครามที่ต้องมีคนตายกันไปข้าง”

“ต้าเหลียงหรือเป่ยตี๋ ไม่ว่าฝ่ายใดจะพ่ายแพ้ก็จะถูกอีกฝ่ายขูดรีด อย่างน้อยที่สุดคือยอมยกดินแดน และจ่ายค่าชดเชย จ่ายผลผลิตจากการเก็บเกี่ยวของประชาชนไปอีกหลายปีหรือแม้กระทั่งหลายสิบปี อย่างเลวร้ายที่สุดก็คือการล่มสลายของแคว้น”

“ตอนนี้แนวหน้าโหดร้ายไม่สงบ แนวหน้าเป่ยตี๋ไม่เคยหยุดโจมตีกองทหารชายแดน กลยุทธ์สงครามเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เมืองหลวงอยู่ไกลจากชายแดนทางเหนือมากเกินไป การสื่อสารครั้งเดียวต้องใช้เวลาถึงหกวันเพื่อเดินทางกลับไปกลับมา ความล่าช้านี้ส่งผลเสียอย่างยิ่งต่อสงคราม”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฟิง เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็รู้สึกถึงอารมร์ที่ซับซ้อน

ไปกลับหกวันช้าเกินไปหรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน