บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 509

บทที่ 509 ความขัดแย้งภายในของกองทัพศัตรู

สวี่เชียนอยากจะโต้เถียงแต่เมื่อเขาเห็นทหารม้ากองพลพญาอินทรีที่ดุร้ายรอบ ๆ เขาก็กลืนคำพูดลงไป จากนั้นก็ปั้นหน้ารู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง

“แม่ทัพเฉินพูดถูก ครั้งนี้ข้าล้มเหลวในการปฏิบัติหน้าที่ ต้องขอบคุณแม่ทัพเฉินที่มาถึงได้ทันเวลา ความวุ่นวายนี้จึงสงบลงได้”

“แต่โจรต้าเหลียงบนภูเขาโจมตีค่ายกลางดึก ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ ในค่ายก็ประสบความสูญเสียอย่างหนัก เราควรนับการสูญเสียและทำการชดเชยให้ทหารที่เสียชีวิตก่อน แล้วจึงจัดระเบียบกองทัพ หลังจากนั้นหากจะถามหาความรับผิดชอบ ข้าจะไม่บ่นแม้แต่นิด”

เฉินผิงรู้สึกแปลกใจที่สวี่เชียนพูดมีเหตุผลอย่างน่าประหลาด

หม่าหนิงที่อยู่ข้าง ๆ ขยิบตาให้เฉินผิง บอกเป็นนัยว่าสวี่เชียนเป็นเพียงคนฉลาดพูด อีกฝ่ายใช้โอกาสนี้ในการชะลอการรายงานข่าวของกองทัพก็เท่านั้น

เฉินผิงเข้าใจว่าสันดอนขุดง่าย สันดานขุดยาก แต่สวี่เชียนไม่ได้ถูกศัตรูสังหาร และในฐานะผู้คุมทัพ เขายังจงใจลดความผยองลงมากขนาดนี้แล้ว

แม้ว่าต้องการหาเรื่อง แต่เฉินผิงก็ทำได้เพียงกลืนความโกรธลงไปเท่านั้น

“ช่างเถิด ทำตามที่ใต้เท้าสวี่พูด นับจำนวนความสูญเสียทันที ชดเชยทหารที่เสียชีวิตโดยไม่รอช้า กองพลพญาอินทรีจงฟังคำสั่ง ปิดล้อมภูเขาชิงอวี้ ป้องกันไม่ให้ศัตรูใช้ประโยชน์จากเหตุวุ่นวายกลับมาก่อเรื่องอีก”

เมื่อเห็นเฉินผิงจากไป สวี่เชียนก็หันกลับเข้าไปในกระโจม ทันทีที่ม่านปิดลง สีหน้าของเขาก็มืดมนอย่างยิ่ง

ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังมาจากด้านหลัง

“ใต้เท้าขอรับ ข้าน้อยมีเรื่องจะรายงาน”

สวี่เชียนมองผ่านช่องว่างของม่านประตู พบว่าคนที่มาคือรองนายอำเภออำเภอผิงชาง

นับตั้งแต่เกิดการโจมตีในอำเภอผิงชาง ขุนนางในอำเภอก็รวมตัวกันสาบานว่าจะแก้แค้น รองนายอำเภอหลิวชิ่งก็มาขอพึ่งพิงพร้อมกับทหารรักษาการณ์ที่เหลืออีกหลายสิบคน

แม้ว่าปากจะพูดกันปาว ๆ ว่าจะให้พวกโจรต้าเหลียงบนภูเขาชดใช้ด้วยเลือด แต่เมื่อเผชิญหน้าขึ้นมาจริง ๆ กลับกลัวจนวิ่งเร็วกว่าใครเพื่อน

โชคดีที่ไม่มีใครสังเกตคนตำแหน่งเล็ก ๆ อย่างหลิวชิ่ง

ก่อนหน้านี้ เมื่อเขาเห็นเฉินผิงดุด่าสวี่เชียนต่อหน้าธารกำนัล หลิวชิ่งก็รู้ว่าโอกาสของเขามาถึงแล้ว!

หากสามารถเกาะขาของสวี่เชียนได้ การพุ่งทะยานสู่อำนาจก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม!

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่ระมัดระวังและไร้ความเมตตาของสวี่เชียน หลิวชิ่งก็ไม่กล้าลังเล อธิบายวัตถุประสงค์ของการมาเยือนอย่างรวดเร็ว “ใต้เท้า ข้าเพิ่งเห็นเฉินผิงเลือกผู้ส่งสารด้วยตาของข้าเอง ข้าเกรงว่าเขาต้องการรายงานเหตุการณ์คืนนี้ให้แนวหน้ารับรู้ ข้ารู้ว่าใต้เท้าตรากตรำทำงานหนักเพื่อปราบปรามศัตรู เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ข้าทนไม่ได้จริง ๆ ที่จะเห็นท่านถูกคนชั่วทำร้ายจึงเสี่ยงที่จะถูกกองพลพญาอินทรีตัดหัวมารายงานท่าน”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวชิ่ง สวี่เชียนก็โล่งใจอย่างมาก คิดว่าในค่ายทหารแห่งนี้นับว่ายังพอมีคนที่มีเหตุผลอยู่บ้าง

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของสวี่เชียนดีขึ้น หลิวชิ่งก็ตีเหล็กตอนยังร้อน “ใต้เท้า ท่านต้องการรอจนกว่ากองทัพจะจัดระเบียบเสร็จก่อนแล้วค่อยคิดวิธีแก้ปัญหาหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าเกรงว่ามันจะสายเกินไป มีคำพูดที่ข้าไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือไม่”

ในเมื่อพูดมาถึงขนาดนี้แล้วก็ไม่มีอะไรที่ไม่ควรพูดอีกต่อไป

สวี่เชียนเอามือไพล่หลัง แสร้งทำเป็นจริงจัง “แค่พูดในสิ่งที่เจ้าอยากจะพูดก็พอ ข้าจะไม่โทษเจ้า”

ใบหน้าของหลิวชิ่งเต็มไปด้วยความขอบคุณ “ทหารม้าของกองพลพญาอินทรีภายใต้การบังคับบัญชาของเฉินผิงอยู่ห่างจากค่ายทหารกลางของเราเพียงห้าลี้ โดยปกติหากค่ายถูกโจมตี เฉินผิงสามารถมาช่วยได้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา ทว่าเขารอจนทหารศัตรูที่มาโจมตีค่ายหนีจนไม่เห็นเงาก่อนเขาถึงได้ปรากฏกาย เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจ!”

“นอกจากนี้ เมื่อครู่เฉินผิงยังทำให้ใต้เท้าอับอายต่อหน้าผู้คน ทั้งยังเรียกผู้ส่งสารไปด้วย คงตั้งใจจะไปรายงานต่อเบื้องบนเพื่อฟ้องร้องใต้เท้า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน