บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 539

บทที่ 539 กลับมาพร้อมชัยชนะ

ยามนี้ ทั้งนอกและในประตูเมืองเป่ยซีแน่นขนัดไปด้วยผู้คน

บริเวณนอกเมือง จ้าวอวี้หลงและสวีโม่สวมเกราะถือหอกยาว ยืนประจำซ้ายขวาอยู่เบื้องหลังกองทหารม้าทมิฬและทหารม้าเกราะเบาที่เรียงแถวเป็นรูปปีกนกกระเรียน ธงดำประดับลายมังกรแดงปักลงพื้นทุก ๆ ระยะห่างระหว่างทหารสามสิบนาย เมื่อลมพัดผ่าน ธงก็โบกสะบัด เสียงดังกึกก้องแลดูน่าเกรงขาม

ด้านในประตูเมืองมีทหารราบยืนเรียงแถวสองข้าง ในมือถือแหลนตั้งตรงดั่งต้นสนโบราณ สร้างเป็นทางยาวถึงสองร้อยก้าว ส่วนด้านหลังทหารราบก็แน่นขนัดไปด้วยชาวเมืองเป่ยซี

ผู้คนต่างเฝ้ามองไปยังทางประตูเมือง พวกเขาสามัคคีกันรักษาความสงบเรียบร้อยเป็นอย่างดี

หลินฉวีฉียืนอยู่ปลายสุดทางเดินพร้อมด้วยเหล่าทหารยามอารักขากรมตุลาการที่ถือ ‘ธงพิธี’ สีดำยืนรายล้อมอยู่

เหล่าขุนนางและนักปราชญ์แห่งเมือง รวมถึงบัณฑิตจวี่จื่อและซิ่วไฉต่างยืนประจำการอยู่ เช่นเดียวกับองครักษ์เสื้อแพรโม่หลีที่ปกติแทบไม่ปรากฏตัว แต่ยามนี้กลับมายืนรออยู่ข้างหลินฉวีฉีในชุดคลุมสีดำ

หัวใจของทุกคนต่างมีจุดมุ่งหมายเดียวคือรอต้อนรับเจ้าของอำเภอเป่ยซีให้กลับสู่ถิ่นฐาน

ยามอู่ ม้าเร็วควบม้ามาถึงอำเภอเป่ยซี ลงจากหลังม้าหน้าประตูเมือง ขณะวิ่งเข้าเมืองก็ตะโกนเสียงดังว่า “นายน้อยฉินกลับมาแล้ว!”

ชาวเมืองเป่ยซีที่รอคอยอยู่ต่างส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีดังลั่น

จ้าวอวี้หลงและสวีโม่สบตากัน แววตาแห่งความตื่นเต้นปรากฏชัด

เมื่อครั้งที่จ้าวอวี้หลงนำกองทหารม้าทมิฬเข้าโจมตีก็ได้ยินเรื่องราวมากมายของฉินเฟิงมา

ในฐานะนายน้อยแห่งกองทัพมังกรซ่อนพยัคฆ์ จ้าวอวี้หลงไม่เคยยอมรับผู้ใดด้านกลยุทธ์และการทหาร ทว่ายามนี้เขากลับยอมสยบให้แก่ฉินเฟิงหมดหัวใจ

ไม่ว่าจะเป็นครั้งที่ฉินเฟิงนำทหารม้าสองร้อยนายบุกเข้าไปในแดนข้าศึกเพื่อช่วยเหลือเหล่าทหารกล้า

หรือครั้งที่ประจำการอยู่ที่ภูเขาชิงอวี้และต่อสู้กับทหารนับหมื่นที่ตามมาปราบปรามอยู่หลายวัน เรื่องราวเหล่านี้ได้สร้างแรงบันดาลใจให้จ้าวอวี้หลง เขาแทบจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ตนเองตื่นเต้นเช่นนี้คือเมื่อใด

เจ้าอวี้หลงรู้สึกว่าการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตของเขาคือการติดตามฉินเฟิงมาที่อำเภอเป่ยซีแห่งนี้

มิเช่นนั้น เขาคงยังเดินเตร็ดเตร่อยู่ในเมืองหลวง

ใช้ชีวิตเป็นนายน้อยผู้มั่งคั่ง แม้จะสุขสบายแต่ก็ช่างน่าเบื่อหน่ายนัก

เมื่อเทียบกันแล้ว สวีโม่กลับดูสงบเสงี่ยมกว่ามาก นั่นเพราะฐานะหน่วยลาดตระเวน เมื่อครั้งที่ฉินเฟิงยังเป็นเพียงนายน้อยผู้เกียจคร้าน สวีโม่ก็ได้คบค้าสมาคมกับเขาอยู่แล้ว บัดนี้หลังจากผ่านการชุบตัวในสนามรบมาด้วยกัน มิตรภาพฉันพี่น้องนี้จึงยากที่จะสั่นคลอน

เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งถ้วยชา

สายตาของทั้งคู่ก็เห็นเงาร่างเลือนรางปรากฏขึ้นที่เส้นขอบฟ้า

เมื่อระยะห่างใกล้เข้ามาจนมองเห็นรูปร่างของบุคคลเหล่านั้น ทั้งสองก็อดกลั้นหายใจไม่ได้ ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ฉินเฟิงนั่งอยู่บนหลังม้า สวมชุดเกราะและเสื้อคลุมสีดำสนิทซึ่งพัดปลิวตามแรงลม

มือซ้ายจับบังเหียนไว้แน่น ส่วนมือขวาก็ถือทวน เกราะป้องกันลำคอและหมวกเหล็กมีช่องว่าง เผยให้เห็นดวงตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาว ดวงตาที่เคยไร้กังวล ไม่สนใจโลก ดวงตาที่เคยสำเริงสำราญเหมือนนกกระเรียนบินเล่นบนท้องฟ้า ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นดวงตาของเหยี่ยวที่เฉียบคมและเด็ดเดี่ยว

ด้านซ้ายของฉินเฟิงคือแม่ทัพผู้กล้าหาญอีกหนึ่งคน

เขาสวมเกราะและเสื้อคลุมสีดำสนิทเช่นเดียวกัน มีแหลนและธนูเหมือนกัน ทว่าบุคลิกลักษณะกลับต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หากจะกล่าวว่าฉินเฟิงเป็นนักรบที่มีความอ่อนโยน สุภาพเยี่ยงนักปราชญ์ ผู้ที่อยู่เคียงข้างผู้นี้กลับเป็นแม่ทัพผู้กล้าหาญที่ดุร้ายและโหดเหี้ยม

และคนผู้นี้ก็คือหนิงหู่นั่นเอง!

เทียบกับฉินเฟิงที่มีความเปลี่ยนแปลงจากภายในแล้ว หนิงหู่ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัดเช่นกัน มิหนำซ้ำยังเป็นการเปลี่ยนแปลงทางรูปลักษณ์ด้วย

ในอดีต หนิงหู่เคยถูกเรียกว่า ‘ท่านโหวน้อย’ แต่หลังจากผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านสงครามมาหลายครั้ง ประกอบกับอายุที่เพิ่มขึ้น ร่างกายที่เคยอ่อนเยาว์ของเขา ตอนนี้ไม่เหลือเค้าเดิมอีกต่อไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน