บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 541

บทที่ 541 ข่าวร้ายอันน่าตกใจ

การกระทำเล็กน้อยนี้ได้รับการยกย่องจากชาวบ้านที่อยู่บริเวณนั้นโดยพลัน

แต่ฉินเฟิงกลับไม่ได้ใส่ใจนัก

เพราะลงจากหลังม้าแล้ว ฉินเฟิงจึงตัดสินใจเดินเท้าต่อไป

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ หนิงหู่และองครักษ์ค่ายเทียนจีก็ลงจากหลังม้าแล้วเดินตาม

เขาผ่านฝูงชนและดอกไม้หลากสีไปจนสุดทางเดิน หลินฉวีฉีผู้รอคอยมานานรับจอกเหล้าจากเหล่ามือปราบส่งต่อให้ฉินเฟิง

ตัวเขาเองและผู้คนที่รอต้อนรับต่างก็ยกจอกเหล้าขึ้น

“พี่ฉิน จอกนี้เพื่อเป็นการต้อนรับกลับบ้าน!”

หลินฉวีฉีที่หน้าแดงก่ำดื่มเหล้ารวดเดียวจนหมดจอก

โดยปกติแล้ว ฉินเฟิงไม่ค่อยได้ดื่มเหล้า แต่ในโอกาสพิเศษเช่นนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองอะไรมากมาย เขาจึงยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด

เมื่อดื่มเหล้าต้อนรับการกลับมา หลินฉวีฉีที่ปกติจะสำรวมก็เลียนแบบฉินเฟิง เขาไม่ได้คำนับแต่กลับตรงเข้ามากอดนายน้อยหนุ่มไว้แน่น

ทั้งสองโอบกอดกัน ถ้อยคำนับพันร้อยเรียงอยู่ในความเงียบนั้น

เดิมทีฉินเฟิงตั้งใจจะทักทายสักสองสามประโยค แต่กลับถูกหลินฉวีฉีผลักไปยังศาลาว่าการอำเภอก่อน

“ไปเถอะ ฮูหยินและคุณหนูทั้งหลายรออยู่แล้ว”

ฉินเฟิงใช้หลังมือถูจมูกแก้เก้อ โปรยยิ้มอย่างมีความสุข เขาก้าวขาเดินเร็ว ๆ เข้าไปในศาลาว่าการอย่างไม่ลังเล

ในห้องโถงมีพี่หญิงทั้งสี่และสาวใช้สองคนรออยู่

หลิ่วหงเหยียนมีคำพูดมามากมายอยู่ในหัวแต่เมื่อเห็นหน้าฉินเฟิงกลับพูดไม่ออก

นางเพียงแค่ตบไหล่ฉินเฟิงเบา ๆ รับรู้ได้ถึงชุดเกราะอันหนักอึ้งบนกายฉินเฟิง สุขใจจนยิ้มออกมา

แต่ฉินเฟิงกลับไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาตรงเข้าไปคำนับหลิ่วหงเหยียน

“พี่หญิงรอง ข้ากลับมาแล้ว ข้าทำให้ท่านต้องเป็นห่วงอยู่เรื่อย”

สิ้นวาจา หลิ่วหงเหยียนน้ำตาคลอ รีบเบือนหน้าหนีไปซับน้ำตาเงียบ ๆ จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม

“เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว”

ก่อนหน้านั้น ฉินเฟิงนึกว่าการได้พบกับพี่หญิงรองคงจะอบอุ่น

ทว่าฉากนี้กลับต่างจากที่คิดโดยสิ้นเชิง

พี่สาวทั้งสี่ทำเพียงยืนอยู่กับที่และมองมาที่เขาพร้อมรอยยิ้มเท่านั้น

ฉินเฟิงครุ่นคิดในใจ

‘หรือว่า… พวกพี่หญิงกำลังโกรธข้า’

หากเป็นแค่พี่หญิงทั้งสี่คงไม่เป็นไร

แต่เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา ชูเฟิงกับเสี่ยวเซียงเซียงกลับขยับถอยหลังโดยไม่รู้ตัวนี่สิ

แปลกจริง ๆ!

ขณะที่ฉินเฟิงกำลังคิดไม่ตก…

ก็มีเสียงไอเบา ๆ จากด้านหลังดังลอดผ่านเข้ามา

เมื่อหันไปมองจึงพบว่าประตูใหญ่ของศาลาว่าการถูกผู้คนเบียดเสียดกันเข้ามาจนแน่นขนัด

ชาวบ้านในอำเภอเป่ยซีเบียดเสียดกันหนาแน่น

ตอนนี้ฉินเฟิงถึงเพิ่งเข้าใจว่าเหตุใดหลิ่วหงเหยียนและพวกนางจึงปฏิเสธเขา

อย่างไรก็ตาม…

พวกนางล้วนเข้าใจการกระทำของฉินเฟิงดี

แม้จะผ่านการต่อสู้อันดุเดือดและผ่านการฝึกฝนจนเติบโตขึ้น ฉินเฟิงก็ยังคงเป็นฉินเฟิงคนเดิม

แววตาที่เต็มไปด้วยความโลภและตัณหาได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของนายน้อยเจ้าสำราญออกมาหมดสิ้น

นิสัยเดิม ๆ นั้นมิอาจเปลี่ยนไปได้ง่าย ๆ

เมื่อมีผู้คนมากมายมายืนอยู่ตรงหน้า ฉินเฟิงจึงทำได้เพียงแค่ล้มเลิกความคิดนั้นไป จากนั้นก็ทำท่าทางว่าจะคำนับเหล่าพี่หญิงทั้งสี่และก้าวเดินเข้าไปในเรือนด้านหลัง

จวนหลังใหญ่โตกลับมีเพียงฉินเฉิงซื่อผู้เดียวที่นั่งจิบชาอย่างสงบในศาลา

ฉินเฟิงก้าวเข้าไปหามารดา จากนั้นก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง ทำท่าทางคำนับ แสดงความเคารพสูงสุด

“ลูกอกตัญญู ขอคารวะท่านแม่”

ฉินเฉิงซื่อวางถ้วยชาลง จากนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจ

“ตั้งแต่โบราณกาล ความจงรักภักดีกับความยุติธรรมนั้นยากที่จะไปด้วยกัน เจ้าไปดินแดนเป่ยตี๋ เอาตัวเข้าเสี่ยงอันตรายเพราะจำเป็น แม่ไม่โกรธเจ้าหรอก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน