บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 567

บทที่ 567 ชื่นชมซึ่งกันและกัน

หากอำเภอเป่ยซีและแคว้นที่ราบสูงร่วมมือกัน ย่อมก่อความยุ่งยากให้แก่เป่ยตี๋ได้ไม่น้อยเลย

ทว่าการกล่าวว่าจะยึดเมืองได้ถึงสามเมืองภายในครึ่งเดือน ช่างเป็นการโอ้อวดเกินจริงนัก

เป่ยตี๋เป็นพื้นที่ราบกว้างสุดลูกหูลูกตา เหมาะกับกองทหารม้าเป็นที่สุด

ครั้นกองทัพของฉินเฟิงบุกโจมตี ย่อมต้องเผชิญกับการถูกโอบล้อมจากกองทหารม้าศึกอย่างไม่รู้จบ ถึงตอนนั้น ใครจะเป็นฝ่ายชนะก็ยังไม่อาจรู้ได้

แต่ไม่ว่าจะมีกำลังพลมากน้อยเพียงใด ก็ไม่สำคัญเท่ากับการตีฝีปากและการแสดงท่าทีมั่นใจ

เมื่อเห็นฉินเฟิงมีท่าทีมั่นใจเช่นนั้น เฉินซือก็ก้มหน้าครุ่นคิดโดยไม่รู้ตัว

กระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่ เฉินซือถามขึ้นว่า “ยามนี้อำเภอเป่ยซียังสามารถระดมพลได้ถึงสองหมื่นคนหรือ?”

พอได้ยินเช่นนี้ ฉินเฟิงก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที

เขาขมวดคิ้ว ตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ “นี่เป็นความลับทางการทหาร ข้าจะบอกท่านผู้เป็นทูตต่างแดนได้อย่างไร?”

“แม่ทัพเฉิน ท่านช่างน่าสนใจนัก”

“ข้าเองก็อยากจะถามท่านว่า ในต้าเหลียงของข้ายังมีหน่วยนกฮูกราตรีซ่อนตัวอยู่อีกมากน้อยเท่าใด?”

เฉินซือชะงักไปครู่หนึ่ง เขาสบตาฉินเฟิง แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย

เฉินซือพอจะเข้าใจแล้ว

ฉินเฟิงผู้นี้ ไม่ว่าจะเป็นความสามารถทางการทหารหรือยุทธศาสตร์การรบล้วนสูงส่งทั้งสิ้น

จะมีก็แต่จิตใจของเขาที่ยังเป็นเพียงชายหนุ่ม

คนประเภทนี้ ช่างน่าคบหาและเข้าถึงได้ง่าย!

ความประทับใจของเฉินซือที่มีต่อฉินเฟิงดีขึ้นเรื่อย ๆ ประตูบานในใจเปิดออกแล้ว ทั้งสองเดินและพูดคุยกันไปตลอดทาง

ฉินเฟิงเหลือบมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ สายตาหยุดตรงแขนเสื้อ ‘ว่างเปล่า’ ของเฉินซือ

“เหมือนว่าแพทย์ทหารของเป่ยตี๋จะไม่เก่งเท่าไรนัก”

“ท่านเฉินซือผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ของกองทัพเป่ยตี๋กลับต้องสูญเสียแขนไปข้างหนึ่ง เรื่องแบบนี้ที่อำเภอเป่ยซีของข้า ไม่อาจจินตนาการได้เลย”

พอพูดถึงแขนข้างนี้ ดวงตาของเฉินซือพลันเปล่งประกาย

เขาหยุดฝีเท้า มองฉินเฟิงด้วยความตื่นเต้นอย่างที่สุด

“พวกทหารค่ายเทียนจีล้วนแต่เป็นวีรบุรุษจริง ๆ!”

“เป็นอย่างที่เล่าลือกันจริงหรือไม่ ที่ว่าทหารของค่ายเทียนจีล้วนได้รับการฝึกฝนจากท่านโหวฉิน?”

เฉินซือไม่รู้สึกเสียดายแขนที่เสียไปแม้แต่น้อย เขาตื่นเต้นและเลือดลมก็พลุ่งพล่านทุกครั้งที่นึกถึง

หากเป่ยตี๋มีทหารเช่นทหารค่ายเทียนจีที่เชี่ยวชาญการต่อสู้พิเศษ ความแข็งแกร่งของกองทัพย่อมเพิ่มขึ้นอีกระดับแน่นอน

แม้หน่วยนกฮูกราตรีจะมีความสามารถไม่ธรรมดา แต่ก็เชี่ยวชาญด้านการเก็บรวบรวมข่าวกรองเสียมากกว่า

พวกเขาถือเป็นหน่วยสอดแนมชั้นยอด แต่ความสามารถในการต่อสู้จริงนั้นธรรมดานัก

หากพูดตามตรง หน่วยนกฮูกราตรีไม่มีความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับองครักษ์เสื้อแพร ด้วยซ้ำ เมื่อต้องเผชิญกับทหารค่ายเทียนจี ก็มีแต่จะถูกฆ่าอย่างไร้ความปรานีฝ่ายเดียว

และ…

ฉินเฟิงคือผู้นำพาทหารค่ายเทียนจีต่อสู้ป้องกันภูเขาชิงอวี้ สังหารกองทัพเป่ยตี๋ ปราบปรามทหารนับหมื่นคนจนแตกพ่าย

เพียงแค่นึกถึงพลังการต่อสู้อันน่าสะพรึงของทหารค่ายเทียนจี เฉินซือก็รู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่าน จนไม่อยากแม่แต่จะกินข้าวดื่มน้ำ

เมื่อเห็นเฉินซือตื่นเต้นราวกับเด็กน้อยเห็นของเล่นที่ชื่นชอบ ความประทับใจที่ฉินเฟิงมีต่อเฉินซือก็เปลี่ยนไปมาก

ฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าอย่างในอดีต

เขาเชิดหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว “แน่นอน แต่ก็ไม่สำคัญว่าใครเป็นคนฝึกพวกเขามา”

“ท่านอยากได้หรือ? ถ้าอ้อนวอนข้า ข้าอาจจะฝึกทหารเป่ยตี๋ของท่านให้สักกองทัพ”

ได้ยินเช่นนั้น เฉินซือก็เงยหน้าหัวเราะ

“ฮ่า ๆ ท่านโหวฉินช่างเป็นคนร่าเริงจริง ๆ หากท่านยอมฝึกทหารให้ข้า อย่าว่าแต่อ้อนวอน ข้าจะยอมเป็นวัวเป็นม้าให้ท่านทีเดียว”

“หากท่านโหวฉินเป็นขุนนางของเป่ยตี๋ ทหารค่ายเทียนจีภายใต้การบัญชาการของท่าน คงเพิ่มจำนวนเป็นหลายพันคนแล้ว”

“ไม่เหมือนฮ่องเต้ของพวกท่าน เขามีแต่ความระแวงสงสัย ไม่ยอมให้ทหารค่ายเทียนจีขยายกำลังพลเด็ดขาด”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน