บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 568

บทที่ 568 ไม่ไว้หน้า

ฉินเฟิงกับเฉินซือต่างเป็นผู้นำของฝ่ายตน เป็นตัวแทนของแว่นแคว้นและประชาชน

ในสนามรบ ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือด คิดหาทางกำจัดอีกฝ่ายให้ได้

แม้พวกเขาจะทำลายกันไม่ได้ แต่ก็พยายามหาทุกวิถีทาง สังหารกำลังพลของอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุด

ทว่าความแค้นถึงขั้นไม่อาจอยู่ร่วมโลกกลับยุติลงอย่างรวดเร็วเมื่ออยู่นอกสนามรบ

หากไม่เอ่ยถึงความแค้นระหว่างแคว้น ฉินเฟิงกับเฉินซือก็ไม่มีความขัดแย้งใด ๆ ต่อกัน

แม้การตายของหลี่หลางทำให้ฉินเฟิงตกอยู่ในวังวนแห่งความแค้นโดยไม่รู้ตัว ไม่อาจถอนตัวออกมาได้

เพราะไม่สามารถแก้แค้นให้หลี่หลางได้ ฉินเฟิงจึงอึดอัดนัก เฝ้าคิดหาทางออกอย่างสับสน

เขาต้องหาผู้มารองรับความโกรธแค้นนี้ไว้ จึงโยนความเกลียดชังทั้งหมดไปที่แม่ทัพฝ่ายศัตรู

ตอนนี้พอได้สติ ฉินเฟิงจึงค่อย ๆ เข้าใจว่า หากความแค้นจะต้องตกอยู่กับผู้ใด ก็ควรจะเป็นเป่ยตี๋ทั้งหมด

หาใช่เฉินซือที่เพียงทำตามหน้าที่เท่านั้น

ความโกรธแค้นที่ฉินเฟิงมีต่อเฉินซือจางหายไปอย่างสิ้นเชิง

ภายในใจนายน้อยฉินยังคงระลึกถึงหลี่หลาง แต่บัดนี้เฉินซือก็ได้ให้บทเรียนชีวิตที่สำคัญแก่เขา

หากจะเสียกำลังไปกับผู้ตายไปแล้ว ไม่สู้ใส่ใจผู้ยังมีชีวิตอยู่จะดีกว่า

เช่นเดียวกับเฉินซือที่ไม่มัวจมอยู่กับความเศร้าและหมดกำลังใจไปกับการเสียสละของทหารเป่ยตี๋

เขามองไปข้างหน้า และตอนนี้ก็ทุ่มแรงกายแรงใจทั้งหมดให้กับการเจรจาสันติภาพของทั้งสองแคว้น

ทุ่มเทเพื่อผลประโยชน์สูงสุดแคว้น

เฉินซือชื่นชมในศิลปะการทำสงครามของฉินเฟิง ส่วนฉินเฟิงก็ยกย่องประสบการณ์ชีวิตอันกว้างขวางของเฉินซือ

ทั้งคู่ต่างชื่นชมซึ่งกันและกัน

พวกเขาเดินไปคุยไป รู้ตัวอีกทีก็มาถึงหน้าประตูจวนตระกูลฉินแล้ว

แม้ฉินเฟิงจะอยากเชิญเฉินซือเข้าไปนั่งคุยกันในจวน แต่ด้วยฐานะของพวกเขาจึงไม่สะดวกนัก

เพื่อหลีกเลี่ยงข้อครหาว่า ‘สมคบศัตรู’ ฉินเฟิงจำต้องละทิ้งความคิดนี้ไป

นายน้อยฉินคารวะเฉินซืออย่างเคารพนอบน้อม

“แม่ทัพเฉิน ขออภัยที่ไม่ได้ไปส่งท่าน”

เฉินซือทาบมือข้างเดียวที่เหลือบนอก ก้มศีรษะลงเล็กน้อย เป็นการตอบรับการคำนับของฉินเฟิง

ทั้งสองสบตากัน สายตาของพวกเขาสื่อถึงความคาดหวังโดยไม่ได้นัดหมาย

เฉินซือคาดหวังว่าจะสู้กับฉินเฟิงอีกครั้งบนสนามรบและเอาชนะ ‘ศัตรูหมายเลขหนึ่ง’ ของเป่ยตี๋ได้อย่างราบคาบ

ส่วนฉินเฟิง เขาคาดหวังว่าจะได้เปิดอกพูดคุยกับเฉินซืออย่างจริงใจใต้แสงเทียนยามค่ำคืน

จากนั้นพวกเขาก็หันหลัง เดินไปตามทางของตนโดยไม่มีใครพูดอะไร

ทันทีที่นายน้อยฉินก้าวเข้าประตูจวน หนิงหู่ก็โผล่ออกมา

เห็นได้ชัดว่า เจ้าหมอนี่ซ่อนตัวอยู่หลังประตู แอบดูอยู่นานแล้ว

เมื่อเห็นฉินเฟิงกับเฉินซือชื่นชมซึ่งกันและกัน หนิงหู่ไม่พอใจอย่างยิ่ง

“พี่ฉิน เจ้าลืมความแค้นที่หลี่หลางต้องตายแล้วหรือ?!”

“ในสนามรบชายแดนเหนือ เฉินซือเปลี่ยนกลยุทธ์กะทันหัน ทำให้หลี่หลางต้องตาย”

แท้จริงแล้ว คนที่ยังยึดติดกับการตายของหลี่หลางไม่ได้มีเพียงฉินเฟิง

ฉินเฟิงปลื้มใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยการกระทำของหนิ่งหู่ก็ทำให้เห็นว่า พี่น้องในอำเภอเป่ยซีรักใคร่สามัคคีกัน

เมื่อเผชิญกับคำถามของหนิงหู่ นายน้อยฉินไม่ตอบ แต่ถามกลับว่า

“ถ้าตอนนั้นเจ้าเป็นแม่ทัพเป่ยตี๋ เจ้าจะปล่อยหลี่หลางไปหรือไม่?”

หนิ่งหู่ที่เดิมเต็มไปด้วยความโกรธเคือง สงบลงอย่างรวดเร็ว

“เรื่องนี้…”

“เฮ้อ…”

หนิงหูไม่ได้ตอบ แต่แค่เสียงถอนหายใจของเขาก็ชัดเจนแล้ว

ภายในสงคราม การบาดเจ็บล้มตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และความรับผิดชอบก็ควรตกเป็นของผู้ก่อสงคราม

เฉินซือเป็นเพียงทหาร หน้าที่ของเขาคือเชื่อฟังคำสั่งเป็นสำคัญ ไม่ว่าจะกับหลี่หลาง ฉินเฟิง หรือทหารคนใดของต้าเหลียง เฉินซือไม่อาจให้ความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง เขาเพียงต้องมองทุกคนเป็นศัตรูของแคว้น

ไม่ว่าจะเป็นฉินเฟิงหรือหนิงหู่ การตระหนักรู้ในเรื่องนี้พวกเขาล้วนสู้เฉินซือไม่ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน