บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 569

บทที่ 569 วางอำนาจ

ฉินเฟิงสังเกตแขกชุดขาวอย่างเงียบ ๆ

แม้แขกชุดขาวจะก้มหัว แต่กำปั้นกลับกำแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปน

เสียงหายใจหยาบคายคล้ายสัตว์ป่ากำลังโกรธ พร้อมกระโจนใส่ฉินเฟิงอยู่ทุกเมื่อ

มีคำกล่าวว่า ทำอะไรก็ควรเผื่อแผ่ไว้บ้าง วันหน้าจะได้เจอกันอีก

แต่ฉินเฟิงไม่เป็นเช่นนั้น!

เขาต้องการให้เมืองหลวงรวมถึงทั้งแผ่นดินต้าเหลียงรับรู้ว่า ผู้ใดคิดจะยุ่งกับเขา มันผู้นั้นต้องจ่ายในราคาที่เจ็บปวด

มีเพียงต้องโหดเหี้ยมมากพอ ญาติมิตรรวมถึงประชาชนในเป่ยซีจึงจะได้อยู่อย่างสงบสุข

แขกชุดขาวโกรธมากเท่าไร ฉินเฟิงยิ่งพึงพอใจเท่านั้น

นายน้อยฉินชอบนักยามแขกชุดขาวโกรธแค้นเขา แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้

ห้องรับแขกจวนตระกูลฉินหันหน้าออกทางประตูจวน

ช่องประตูจวนที่ถูกเปิดแง้มไว้ปรากฏเงาคน

เห็นได้ชัดว่าแขกชุดขาวไม่ได้มาเพียงลำพัง เขาพาสมุนติดตามมาด้วย

สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่จะไปถึงหูขององค์ชายรองในไม่ช้า

ฉินเฟิงยกถ้วยชาขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ว่า “นี่ไม่ใช่ท่าทีของผู้ขอโทษอย่างจริงใจควรจะมี”

“หากองค์ชายรองไม่แม้แต่จะเข้าใจมารยาทในการเชิญแขก เช่นนั้น ข้าก็ไม่เข้าร่วมงานฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพก็ได้”

“หรือว่า… งานฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพนี้ แท้จริงคืองานเลี้ยงที่หงเหมิน?*[1]”

แขกชุดขาวขบกรามแน่น

มารยาทในการเชิญแขกหรือ? องค์ชายรองมีเกียรติเป็นถึงองค์ชายและผู้มีสิทธิ์ในราชบัลลังก์

ในเมืองหลวงแห่งนี้ องค์ชาย อ๋อง โหว ขุนนาง ผู้ใดบ้างที่พบหน้าองค์ชายรองแล้วจะไม่ยำเกรง

ฉินเฟิงผู้อยู่ตรงหน้ามิใช่เป็นเพียงโหวกระจอก ๆ หรอกหรือ เหตุใดจึงกล้าติเตียนองค์ชายรองได้

น่าตายนัก!

ทว่า…

งานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพขององค์ชายรองคราวนี้คือโอกาสเดียวที่จะล้มฉินเฟิง หากปล่อยโอกาสหลุดลอยไป องค์ชายรองคงไม่อาจหวังตำแหน่งรัชทายาทได้อีก

เขาต้องอดทนไว้ก่อน อย่าให้ความโกรธแค้นทำลายการใหญ่!

แขกชุดขาวกัดฟันแน่น แล้วคุกเข่าลงกับพื้น

“ข้าล่วงเกินท่านโหวฉินแล้ว ขอท่านโหวฉินเมตตาด้วย”

“ข้าขออภัยท่านโหวฉิน”

เมื่อแขกชุดขาวกล่าวจบก็โขกหัวกับพื้นสามครั้ง

เหล่าบ่าวรับใช้ที่แอบอยู่หลังประตูเห็นแขกชุดขาวคุกเข่าโขกหัวก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

แขกชุดขาวเป็นคนสนิทขององค์ชายรอง

แต่ยามเผชิญหน้ากับฉินเฟิง เขากลับต้องประสบความยากลำบากเพียงนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่า ราชสำนักกำลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลง

เสียงอื้ออึงด้วยความตกใจดังขึ้น

“โอ๊ะ แขกชุดขาวถึงกับคุกเข่าโขกหัวกับพื้น หากมิได้เห็นกับตา ก็นับว่ายากที่จะเชื่อ”

“คำเล่าลือเหมือนจะเป็นความจริง ยามนี้อำนาจของฉินเฟิงยิ่งใหญ่คับฟ้า หาผู้ต้านทานไม่ได้แล้ว”

“ไม่คาดคิดเลย แม้แต่องค์ชายรอง ฉินเฟิงก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา”

“แขกชุดขาวก็แปลก หากฉินเฟิงไม่ไปก็ไม่ไปสิ แค่กลับไปแจ้งแก่องค์ชายรองก็พอแล้ว เหตุใดจึงต้องอดทนต่อการดูถูกเพียงนี้ด้วย?”

“ชายชาตรีฆ่าได้ หยามไม่ได้ หากเป็นข้า ข้าคงพุ่งเข้าสังหารฉินนเฟิงนานแล้ว”

“นั่นสิ เหมือนว่าแขกชุดขาวก็มิได้เลิศเลออะไรนัก เขาก็เป็นแค่พวกขี้ขลาดกลัวตายคนหนึ่งเท่านั้น”

แขกชุดขาวได้ยินเสียงล้อเลียนเยาะหยันจากด้านหลัง

เขาละอายอย่างถึงที่สุด ทว่าเพื่อแผนการใหญ่ขององค์ชายรอง จำเป็นต้องยอมจำนนไปก่อน

ฉินเฟิงเห็นแขกชุดขาวจำใจก้มหัวรับความอัปยศก็อดเยาะหยันอยู่ในใจมิได้

ครั้งอดีตแขกชุดขาวยโสเพียงใด

แต่วันนี้กลับยอมคุกเข่ารับความอัปยศ เพียงเพื่อให้ฉินเฟิงยอมไปร่วมงานวันคล้ายวันพระราชสมภพไร้สาระนั่น

ไม่ต้องคิดอะไรให้มากก็ทราบได้ในทันทีว่า งานวันคล้ายวันพระราชสมภพขององค์ชายรองคราวนี้ เป็นกับดักที่ขุดไว้รอฉินเฟิง

รู้ว่าภูเขามีเสือ ยังดันทุรังขึ้นภูเขาไปหาเสือ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน