บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 570

บทที่ 570 ล้วนคือการวางแผน

ฉินเทียนหู่ที่กำลังดื่มชาให้ชุ่มคอ แทบจะสำลักตายแล้ว

เขากระแทกวางถ้วยชา โกรธจนหน้าแดงก่ำพลางตะโกนเสียงต่ำว่า “เจ้าเด็กสารเลว!”

“ที่ผ่านมาข้าไม่ลงโทษเจ้า จนเจ้าได้ใจเกินไปแล้ว!”

“เจ้าคิดว่าแค่สร้างความดีความชอบเล็กน้อยแล้วจะหยิ่งผยองใส่ใครก็ได้หรือ?”

“ถ้าเจ้ากล้าพูดจาเหลวไหลอีก ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!”

เจ้าเด็กตัวเหม็นนับวันยิ่งหาญกล้าขึ้นทุกที

โชคดีว่าไม่มีผู้อื่นอยู่ หากคำพูดของเจ้าเด็กนี่หลุดออกไป แล้วรู้ไปถึงในพระราชวัง

ถึงตอนนั้น ไม่ว่าจะสร้างคุณูปการไว้ใหญ่หลวงเพียงใด ราชวงศ์ทั้งหมดคงร่วมมือกันสังหารเขา

พวกเขาจะไม่นับว่าเป็นการพูดอย่างตรงไปตรงมา แต่จะมองว่าเป็นกบฏ!

ฉินเฟิงกล้าผยองเช่นนี้ก็เพราะอาศัยชื่อเสียงเกียรติยศ

ถ้าให้พูดก็คือ อาศัยผลพลอยได้จากความดีความชอบ

หากความดีความชอบของเขาไม่มีผลแล้ว ถึงตอนนั้นความตายย่อมมาเยือน

เมื่อเผชิญหน้ากับคำดุด่าของบิดา ฉินเฟิงไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย เขาทำท่าทีเจ้าเล่ห์

“ท่านพ่อ ท่านตระหนกเกินไปแล้ว ข้าไม่ได้บอกว่าจะกำจัดองค์ชายรองสักหน่อย”

“ตอนนี้แคว้นต้าเหลียง ใครจะได้เป็นฮ่องเต้ก็ล้วนไม่แตกต่างสำหรับตระกูลฉินเรา”

“ไม่ว่าใครจะได้ขึ้นนั่งบนบัลลังก์ ตระกูลฉินล้วนเป็นหนามยอกอกทั้งสิ้น”

“พวกเราอยู่รอดได้จนถึงวันนี้ ไม่ใช่เพราะความเมตตาของฝ่าบาท”

“ตอนนี้เหล่าองค์ชายต่างจับจ้องอยู่เพียงสองเรื่อง เรื่องแรกคือตำแหน่งรัชทายาท เรื่องที่สองก็คือข้า!”

ได้ยินเช่นนี้ ฉินเทียนหู่ก็ถุยน้ำลายออกมา แสดงสีหน้าดูถูกอย่างยิ่ง

ไอ้เจ้าเด็กสารเลวช่างกล้าป่าวประกาศคุณสมบัติของตัวเองจริง ๆ

ถ้าอนาคตต้าเหลียงขึ้นอยู่กับไอ้เด็กกระมัง เช่นนั้นต้าเหลียงก็ลำบากแล้ว

แม้จะสัมผัสได้ถึงสายตาดูถูกของฉินเทียนหู่ ฉินเฟิงก็ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เขายังคงพูดออกมาหน้าตาเฉยว่า “ท่านพ่อ ท่านคิดว่าตั้งแต่ข้ากลับมาเมืองหลวง ข้ากลายเป็นคนยโสโอหังด้วยเหตุใด?”

ฉินเทียนหู่ไม่เสียเวลาคิดสักนิด โพล่งออกมาตรง ๆ ว่า “เพราะหลี่หลางน่ะสิ ทั้งแคว้นต้าเหลียงมีใครบ้างไม่รู้”

ฉินเฟิงอดหัวเราะออกมาไม่ได้

หากแม้แต่ฉินเทียนหู่ยังคิดเช่นนี้ก็แสดงว่าอุบายของเขาได้ผล!

ด้วยไม่มีผู้ใดจะรู้จักลูกมากไปกว่าพ่อแล้ว

ครั้นเห็นฉินเฟิงหัวเราะร่า ฉินเทียนหู่รู้ทันทีว่าเรื่องนี้มีลับลมคมใน

เขารีบถาม “หรือไม่จริงเล่า?”

ฉินเฟิงเชิดหน้าขึ้น แสดงท่าทีเย่อหยิ่งเต็มที่

จนฉินเทียนหู่คว้าถ้วยชา เตรียมจะปาใส่ เขาจึงได้ลดท่าทีลงเล็กน้อย นายน้อยหนุ่มตอบ

“แน่นอนว่าส่วนหนึ่งเพราะหลี่หลาง แต่ก็มีเหตุผลอื่นด้วย…”

“หลังข้าทำตัวยโสโอหัง ทุกคนในเมืองหลวงก็ต่างมั่นใจแล้ว”

“พวกเขาเชื่อว่า เมื่อการเจรจาสงบศึกสิ้นสุดลง นั่นคือวันที่ข้าจะถูกคิดบัญชี พูดให้เข้าใจง่านก็คือ หลังต้าเหลียงสงบสุข นั่นคือวันตายของข้า”

“และตระกูลฉินทั้งหมดย่อมหนีไม่พ้นความทุกข์ยาก”

ประเด็นนี้ ฉินเทียนหู่รู้มานานแล้ว

นับแต่โบราณ ผู้ที่กล้าท้าทายฮ่องเต้ เคยมีผู้ใดรอดพ้นจุดจบอันเลวร้ายบ้างเล่า

กระนั้นฉินเทียนหู่ก็ยังคงเชื่อในตัวฉินเฟิง เขารู้ว่าเจ้าบรรพบุรุษตัวน้อยนี่ไม่มีทางเอาความเป็นความตายของตระกูลฉินมาล้อเล่น

ครั้นสบตากับฉินเฟิง ฉินเทียนหู่ก็ยิ่งมั่นใจ

“เลิกลีลาแล้วพูดออกมาเร็วเข้า นี่มันเรื่องกระไรกันแน่?!”

มาถึงขั้นนี้ ฉินเฟิงก็ไม่คิดปกปิด

มุมปากนายน้อยฉินยกยิ้มแฝงเล่ห์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน