บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 578

บทที่ 578 ความคึกคักในลานนอก

โต๊ะเหล้าที่ฉินเฟิงนั่งอยู่ไม่มีใครอื่น เขาครอบครองโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารและเหล้าแต่เพียงผู้เดียว

นี่ก็เป็นการจัดการของหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินที่ต้องการให้ทุกคนเข้าใจว่า ฉินเฟิง แม้จะมาร่วมงานเลี้ยง แต่ไม่ใช่เพื่อนขององค์ชายรองแต่กลับเป็นศัตรู

แม้จะถูกโดดเดี่ยว แต่ฉินเฟิงกลับไม่รู้สึกรำคาญ กลับยินดีที่ได้อยู่อย่างสงบ

ตอนนี้ องค์ชายรองมาแล้ว พอดีที่จะได้นั่งโต๊ะเดียวกับฉินเฟิง

เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ นั่งข้างฉินเฟิงอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ในตอนนั้นหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินกลับเดินเข้ามา

เนื่องจากก่อนหน้านี้ถูกฉินเฟิงข่มขู่จนต้องคุกเข่าขอโทษ ได้รับความอับอายอย่างมาก หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินอยากฆ่าฉินเฟิงด้วยสายตา

แต่พิจารณาจากคำสั่งของแขกชุดขาวที่ย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันนี้ทุกอย่างให้ความสำคัญกับแผนการใหญ่ขององค์ชายรอง

หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินจึงต้องกลืนความโกรธนี้ลงไป

“คุณหนูเซี่ย ข้าน้อยได้จัดที่นั่งให้ท่านเรียบร้อยแล้ว”

หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินชี้ไปที่ลานด้านใน ด้วยสถานะและตำแหน่งของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ แน่นอนว่าต้องเข้าไปในลานใน

แต่เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์กลับยิ้มและส่ายหน้า “ไม่จำเป็นหรอก ข้าจะนั่งที่นี่แหละ ยังไงโต๊ะนี้ก็ว่างอยู่”

หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินอดทนและอธิบายด้วยเสียงอ่อนโยน “แขกในลานนอกนี้ล้วนเป็นลูกหลานของขุนนางตั้งแต่ขั้นเจ็ดลงมา”

“คุณหนูเซี่ย เป็นบุตรีของขุนนาง และมีสถานะสูงส่งเพียงใด จะมานั่งที่นี่ได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์รู้สึกขำในใจ

ตัวเองมีสถานะสูงส่ง แล้วสถานะของฉินเฟิงไม่สูงส่งหรือ?

ตนเองกับฉินเฟิงกำลังจะแต่งงานกันในไม่ช้า จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ตนเองไปที่ห้องด้านใน ส่วนฉินเฟิงอยู่ที่ห้องด้านนอก

ไม่รู้ว่าการจัดการเช่นนี้ จะเป็นการกระทำต่อฉินเฟิงหรือเป็นการตบหน้าตนเองกันแน่

ถึงแม้จะพูดว่าไม่ควรตีคนที่ยิ้มให้ แต่เมื่อเห็นฉินเฟิงถูกรังแก อารมณ์ของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ก็เย็นชาลงในทันที

ช่วงเวลานี้ที่อยู่ในห้องหอมานาน นิสัยที่ถูกขัดเกลามา กลับกลายเป็นคมกริบขึ้นมาอย่างกะทันหัน

กล่าวกันว่า ภูเขาและแม่น้ำเปลี่ยนได้ง่าย แต่นิสัยเดิมเปลี่ยนยาก

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์ หายไปจนหมด สายตายิ่งไม่เป็นมิตร

“ฉินเฟิงได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาท ให้เป็นว่านฮู่โหวอีกทั้งยังเป็นขุนนางผู้มีความชอบของต้าเหลียง ตั้งแต่เมื่อไรกัน ที่แม้แต่ขุนนางขั้นเจ็ดยังสู้ไม่ได้?!”

“การจัดให้พักที่ห้องด้านนอก แท้จริงแล้วเป็นความต้องการของฝ่าบาทหรือเจ้าตัดสินใจเอาเอง?”

เมื่อเห็นสีหน้าของเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์เปลี่ยนไปในทันที หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินก็รู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

ถึงแม้จะคาดการณ์ไว้แล้วว่า เซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จะเข้าข้างฉินเฟิง แต่ไม่คิดว่าเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์จะต่อว่าตนต่อหน้าคนอื่น

นี่ชัดเจนว่าเป็นการแบ่งแยกขอบเขตกับฝ่าบาทอย่างเปิดเผย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉินก็ไม่มีอะไรต้องลังเลอีกต่อไป

“ในเมื่อคุณหนูเซี่ยยินดีจะอ่อนน้อมถ่อมตน ก็เชิญตามสบายเถิด!”

ในขณะที่หญิงสาวผู้ดีดกู่ฉิน กำลังจะหันหลังจากไป ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้งจากนอกประตู

“ฉีหยางจวิ้นจู่ มาถึงแล้ว”

ลานกว้างที่เงียบสงบกลับคึกคักอีกครั้ง

เมื่อเทียบกับเซี่ยอวิ๋นเอ๋อร์แล้ว ผู้คนที่อยู่ ณ ที่นั้นยังคงสงบนิ่ง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับฉีหยางจวิ้นจู่ ทุกคนต่างลุกขึ้นต้อนรับ

สายตาเต็มไปด้วยความเคารพและคาดหวัง

ท้ายที่สุดแล้ว นางก็เป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ใครเล่าจะกล้าละเลยแม้แต่น้อย

แม้แต่หญิงรับใช้ที่เคยหยิ่งผยองอย่างหญิงสาวผู้ดีดกู่ฉิน ยังรีบหยุดฝีเท้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพ

ไม่ต้องพูดถึงนางที่เป็นเพียงสาวใช้ แม้แต่องค์ชายรองยังต้องให้เกียรติฉีหยางจวิ้นจู่ เพราะนางเป็นบุตรีขององค์หญิงใหญ่

ภายใต้การคุ้มกันของทหารองครักษ์ทั้งสี่ ฉีหยางจวิ้นจู่ก็ปรากฏกายต่อสายตาของผู้คน

เนื่องจากมาร่วมงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพขององค์ชายรอง ฉีหยางจวิ้นจู่จึงละทิ้งความสบาย ๆ ในชีวิตประจำวัน และแต่งกายอย่างหรูหรา

ชุดเสื้อคลุมสีดำปักลวดลายหงส์ทองอันสูงส่ง ดูน่าเกรงขามและหรูหราสุดขีด

ผมสีดำขลับถูกมัดขึ้นสูงเป็นมวยคล้อยเมฆา ปักด้วยปิ่นหยกสั่นไหว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน